Գլուխ Բ. - Հոդված 4. / Հատված Ա. - ՀԻՍՈՒՍԸ ԵՎ ԻՍՐԱՅԵԼԸ
574. Հիսուսի հանրային գործունեության սկզբից ևեթ մի քանի փարիսեցիներ ու հերովդեսականներ, մի քանի քահանաների ու օրենսգետների հետ միասին, համաձայնության էին եկել սպանելու Նրան[1]։ Իր որոշ գործերի համար (դիվահալածումներ[2], մեղքերի ներում[3], շաբաթ օրով կատարված բժշկումներ[4], իրավական մաքրությանը վերաբերվող պատվիրանների սեփական մեկնաբանություն[5], մաքսավորների ու բացահայտ կերպով մեղավոր հանդիսացող անձանց հետ մտերմություն[6]) Հիսուսը որոշ չարամիտների թվացել էր դիվահարության մեջ կասկածելի[7]։ Նրան մեղադրում էին Աստծո դեմ պղծախոսության[8] և կեղծ մարգարեության մեջ[9]. կրոնական ոճիրներ, որոնք Օրենքը պատժում էր մահվամբ՝ քարկոծության միջոցով[10]։
575. Հիսուսի գործերից ու խոսքերից շատերը, հետևաբար, «հակառակության նշան»[11] են եղել Երուսաղեմի կրոնական իշխանությունների համար, որոնց Հովհաննեսի Ավետարանը հաճախ անվանում է «Հրեաները»[12]. ավելի նրանց, քան թե Աստծո հասարակ ժողովրդի համար[13]։ Անկասկած, փարիսեցիների հետ ունեցած Նրա հարաբերությունները հիմնված չէին բացառապես հակաճառությունների վրա։ Կային որոշ փարիսեցիներ, որ Նրան տեղյակ էին պահում հնարավոր դավադրությունների մասին[14]։ Հիսուսը գովում է նրանցից ոմանց, ինչպես Մրկ 12, 34 հատվածի օրենսգետին, և բազմաթիվ անգամներ ճաշում է փարիսեցիների տանը[15]։ Հիսուսը հաստատում է Աստծո ժողովրդի կրոնական այս ընտրանու ուսմունքի կետերից շատերը. մեռյալների հարությունը[16], բարեպաշտության կերպերը (ողորմություն, աղոթք և պահեցողություն)[17], և Աստծուն որպես Հայր դիմելու սովորությունը, Աստծո ու մերձավորի հանդեպ սիրո պատվիրանի կենտրոնականությունը[18]։
576. Իսրայելում շատերի աչքին թվում էր, թե Հիսուսը գործում էր ընտրյալ ժողովրդի հիմնական գաղափարականների դեմ.
– Հնազանդությունը Օրենքին՝ դրա գրի առնված պատվիրանների ամբողջականության և, փարիսեցիների համաձայն, բանավոր ավանդության մեկնաբնության մեջ.
– Երուսաղեմի Տաճարի կենտրոնականությունը, որպես սուրբ վայր, ուր Աստված բնակվում է առանձնաշնորհյալ կերպով.
– Միակ Աստծո հանդեպ հավատքը, Ում փառքին չի կարող մասնակցել մարդկանցից ոչ մեկը։
