Գլուխ Գ. - Հոդված 9. / Հատված Բ. - ԵԿԵՂԵՑԻՆ ԱՍՏԾՈ ԺՈՂՈՎՈՒՐԴՆ Է, ՔՐԻՍՏՈՍԻ ՄԱՐՄԻՆԸ ԵՎ ՍՈՒՐԲ ՀՈԳՈՒ ՏԱՃԱՐԸ / ա) Եկեղեցին Աստծո ժողովուրդն է
781. «Բոլոր ժամանակներում և բոլոր ազգերի մեջ ընդունելի է Աստծուն նա, ով երկնչում է Նրանից և գործում է Նրա արդարությունը: Այդուհանդերձ, սակայն, Աստծուն հաճելի եղավ սրբագործել և փրկել մարդկանց ո՛չ թե առանձին առանձին և առանց միմյանց միջև որևէ կապի, այլ՝ կամեցավ կարգել նրանց որպես մի ժողովուրդ, որը կճանաչեր Իրեն ճշմարտության մեջ և կծառայեր սրբորեն: Ուստի, ընտրեց Իր համար իսրայելացի ժողովրդին, կնքեց նրա հետ մի դաշինք և աստիճանաբար կրթեց նրան [...] : Այս ամենը, սակայն, կատարվեց որպես նախապատրաստություն և որպես պատկեր այն Նոր և կատարյալ Ուխտի, որ կնքվելու էր հանձինս Քրիստոսի [...] , այսինքն՝ Նոր Ուխտը Նրա արյան մեջ, կանչելով մարդկանց հրեաներից և հեթանոսներից, որպեսզի այդ Նոր Ուխտը հաստատվեր ո՛չ թե մարմնի համաձայն, այլ՝ ըստ Հոգու միության մեջ»[1]:
ԱՍՏԾՈ ԺՈՂՈՎՐԴԻ ՀԱՏԿԱՆԻՇՆԵՐԸ
ՔԱՀԱՆԱՅԱԿԱՆ, ՄԱՐԳԱՐԵԱԿԱՆ ԵՎ ԹԱԳԱՎՈՐԱԿԱՆ ԺՈՂՈՎՈՒՐԴ
783. Հիսուս Քրիստոսը Նա է, Ում Հայրը օծեց Սուրբ Հոգիով և կարգեց «Քահանա, Մարգարե և Թագավոր»: Աստծո ամբողջ ժողովուրդը մասնակցում է Քրիստոսի այս երեք պաշտոններին և կրում է առաքելության ու ծառայության պատասխանատվությունները, որոնք բխում են դրանից[8]:
784. Հավատքի և Մկրտության միջոցով անդամագրվելով Աստծո ժողովրդին, մասնակից ենք դառնում այս ժողովրդի միակ կոչմանը՝ քահանայությանը. «Քրիստոս Տերը՝ մարդկանց միջից ընտրված Քահանայապետը, դարձրեց նոր ժողովուրդը ''մի թագավորություն և քահանաներ Աստծո՝ Իր Հոր համար'': Իրոք, վերստին ծննդյան և Սուրբ Հոգու օծման զորությամբ, մկրտվածներն ընծայաբերվում են՝ կազմելու մի հոգևոր օթևան և մի սուրբ քահանայություն»[9]:
785. «Աստծո սուրբ ժողովուրդը մասնակցում է Քրիստոսի նաև մարգարեական պաշտոնին»: Սա հատկապես հավատքի գերբնական ընկալման միջոցով, ինչը որ հատուկ է ամբողջ ժողովրդին՝ աշխարհականներին ու նվիրապետությանը, երբ «անթերի կերպով հարում է հավատքին, որը մեկ անգամ ընդմիշտ ավանդվել է սրբերին»[10], խորացնում է այդ հավատքի շուրջ իր հասկացողությունը և դառնում է Քրիստոսի վկան այս աշխարհում:
786. Ի վերջո, Աստծո ժողովուրդը մասնակցում է Քրիստոսի թագավորական պաշտոնին: Քրիստոսն Իր թագավորական ինքնությունը գործադրում է՝ Իր մահվան և Իր հարության միջոցով դեպի Ինքը ձգելով մարդկանց[11]: Քրիստոսը՝ տիեզերքի Թագավորն ու Տերը, ինքնակամ ծառայեց բոլորին, քանի որ «չէր եկել ծառայություն ընդունելու, այլ՝ ծառայելու և Իր կյանքը տալու շատերի փրկության համար» (Մտթ 20, 28): Քրիստոնյայի համար՝ «թագավորել» նշանակում է «ծառայել» Քրիստոսին[12], հատկապես «հանձինս աղքատների ու տառապյալների», որոնց մեջ Եկեղեցին ճանաչում է «իր աղքատ ու տառապյալ Հիմնադրի պատկերը»[13]: Աստծո ժողովուրդն իր «թագավորական արժանապատվությունը» գործադրում է Քրիստոսի հետ ծառայելու այս կոչմանը համահունչ կերպով ապրելով:
«Բոլոր նրանք, ովքեր վերածնվել են Քրիստոսի մեջ, ձեռք են բերել թագավորական արժանապատվություն՝ խաչի նշանով: Սուրբ Հոգու օծմամբ սրբագործվել են որպես քահանաներ։ Չկա, հետևաբար, միայն այն հատուկ ծառայությունը, որ բնորոշ է մեր [նվիրապետական] պաշտոնին, քանի որ բոլոր քրիստոնյաները – հոգևոր պարգևաշնորհով օժտված և գործի դնելով իրենց բանականությունը – ճանաչում են իրենց որպես անդամներ այս թագավորական տոհմին և մասնակիցներ քահանայական պաշտոնին: Մի՞թե թագավորական պաշտոն չէ այն, երբ հոգին կառավարում է իր մարմինը՝ Աստծո ենթակայության մեջ: Մի՞թե քահանայական պաշտոն չէ ընծայել Տիրոջը մի մաքուր խիղճ և սեփական սրտի խորանի վրա մատուցել Նրան մեր պաշտամունքի անարատ զոհերը»[14]:
