Դ. – «Աստվածապետական կառավարումը» և «Հեթանոսների ժամանակները»

Եհովականությունը հաստատում է, թե 1914 թվականը ճակատագրական տարի է եղել, որի ընթացքում կատարվել են հիմնական կարևորություն ունեցող չորս իրադարձություններ. 1) ավարտվել են հեթանոսների ժամանակները, որոնք իբր թե սկսվել էին Ք.ա. 607 թվականին. 2) Քրիստոսի անտեսանելի վերադարձը, հիմնումը նոր երկինքների, Քրիստոսի հռչակումը թագավոր. 3) հին աշխարհի վախճանի սկիզբը. 4) սատանան արտաքսվում է երկնքից և ընկնում է երկրի մոտակայքում ինչ-որ մի տեղ:

Հետաքրքիր է հարցնել եհովականների ղեկավարներին, թե ի՞նչ են հասկանում ասելով «երկրի մոտակայքում ինչ-որ մի տեղ»: Արդյոք լուսնի՞ վրա: Եթե լուսնի վրա, ուրեմն պետք է զգուշացնենք բոլոր ազգությունների տիեզերանավորդներին, որպեսզի լուսնի վրա իջնելիս ուշադիր լինեն, սատանա կոչվող շնիկը չկծի իրենց ոտքերը, ինչպես ցավոք արդեն կծել է եհովական հերետիկոսների խելառ ուղեղները:

Արդ տեսնենք, թե այն, ինչը նրանք հասկանում են, ասելով «հեթանոսների ժամանակներ» (հմմտ. Ղուկասի Ավետարան 21, 24), ունի՞ աստվածաշնչյան հիմքեր կամ ո՛չ: Ահա՛ իրենց իսկ խոսքերը.

«”Հեթանոսների ժամանակներ” արտահայտությունը մատնանշում է այն ժամանակաշրջանը, որում Եհովան չի ունեցել երկրի վրա մի կառավարություն, որը կարող էր ներկայացնել իրեն, ինչպես օրինակի համար՝ Իսրայելը: Այլ ընդհակառակն, հեթանոսները տիրել էին աշխարհին: Այս “ժամանակները” ներկա էին արդեն Հիսուսի օրերին, որովհետև ստեղծվել էր ճիշտ այդպիսի մի իրավիճակ: Մի՞թե Երուսաղեմը ենթակա չէր Հռոմին, իսկ դրանից առաջ մի՞թե ենթակա չէր եղել Հույներին, Պարսիկներին, Բաբելացիներին: [...] Իր անհավատարմության պատճառով, Իսրայելը կորցրեց իր թագավորությունը և ստրկացվեց Բաբելոնի կողմից Ք.ա. 607 թվականին: Այդպիսով երկրի վրա վերջացավ աստվածապետական կառավարումը» (Sia Dio riconosciuto verace, 242):

Կենտրոնանանք երկու արտահայտությունների վրա. «աստվածապետական կառավարում» և «հեթանոսների ժամանակներ»:

ա) «Աստվածապետություն» (թեոկրացիա) բառը և «աստվածապետական կառավարում» արտահայտությունը ամբողջովին բացակայում են Աստվածաշնչում: Եհովականները, ինչպես չեն ընդունում Ամենասուրբ Երրորդությունը, պարզապես որովհետև որպես այդպիսի բառ չի հանդիպում Աստվածաշնչում, ազնիվ լինելու համար՝ չպետք է ընդունեին նաև աստվածապետական կառավարման գաղափարը: Բայց անում են այն, ինչ հարմար է իրենց շահերին:

Իսկ ինչ վերաբերվում է այս բառի իմաստին, «աստվածապետություն» բառը մատնանշում է Սինա լեռան վրա հաստատված քաղաքական-կրոնական վարչակարգը: Այս իմաստով, բառն առաջին անգամ գործածում է հրեա պատմիչ Հովսեփ Փլավիոսը, ծնված Ք.հ. 37 թվականին: Արդ, «աստվածապետության» էական տարրը այն հաղորդակցությունն ու հարաբերությունն է, որն Աստված հաստատում է Իր ժողովրդի հետ, Ուխտի միջոցով. հարաբերություն, որ կայանում է նրանում, որ Աստված հրեա ժողովուրդը զատում է որպես Իր հատուկ ժողովուրդ (Ելից 19, 3-8; 24, 1-11) և բնակվում է Իր ժողովրդի մոտ, այն սրբատեղում, որ հրամայում է կառուցել (Ելից 25, 8):

Այս հատուկ հարաբերությունը ոչ մի կապ չունի քաղաքական վարչակարգի հետ, որի վրա հիմնվում է հրեա ազգը: Երբ Սինայի վրա ծագեց «աստվածապետությունը», Իսրայելում տակավին գոյություն չուներ միապետությունը: «Աստվածապետությունը» նախ գոյատևեց դատավորների շրջանում, ապա նաև թագավորների տիրապետության տարիներին, մնաց նաև աքսորի ընթացքում, Երուսաղեմի կործանումից հետո: Ահա թե ինչ է հաստատում Եզեկիել մարգարեն աքսորի ընթացքում կատարվածի վերաբերյալ. Երուսաղեմի կործանումից առաջ, Աստծո «Փառքը» թողնում է Տաճարը և գնում է քաղդեացիների երկիրը (Եզեկիել 11, 23-24): Ապա տեղի է ունենում Երուսաղեմի կործանումը (Եզեկիել 33, 21): Բայց աքսորի ընթացքում նույնպես, Աստծո Փառքը վերադառնում է Երուսաղեմ.

«Տեսիլքը, որ ես տեսա, նման էր այն մյուսին, որ տեսել էի Քեբարի ջրանցքի մոտ: Երեսս դեպի երկիր խոնարհած ընկա: Յահվէի Փառքը մտավ տաճար այն դռնով, որ նայում էր դեպի արևելք: [...] Ահա Յահվէի Փառքով լի էր տաճարը» (Եզեկիել 43, 1-12):

Ուրեմն, Եզեկիելի համաձայն, Երուսաղեմի կործանումը ոչնչով չի նշանակում, թե երկրի վրա վերջացել է «աստվածապետական կառավարումը»: Ընդհակառակն, այն շարունակվում է նաև աքսորից հետո: Անգեոս մարգարեն, Զաքարիա մարգարեի հետ միասին, վերանորոգում է Տաճարը և հայտարարում է նրա ապագա մեսիական փառքը (Անգեոս 2, 10; Զաքարիա 4, 9): Երուսաղեմի վերանորոգումից հետո նույնպես, Աստծո փրկարար ծրագրերը ընթանում են առաջ: «Աստվածապետությունը» շարունակում է գոյություն ունենալ: Եվ ի վերջո, սխալ է հաստատելը, թե Հիսուսի ժամանակներում «աստվածապետությունը» չկար: Այսպես է խոսում Հիսուսը հրեաների հետ. «Այս իսկ պատճառով ասում եմ ձեզ. վերցվելու է ձեզնից Աստծո թագավորությունը և տրվելու է մի ուրիշ ժողովրդի, որը կարող է լինելու պտղաբերել այն» (Մատթեոսի Ավետարան 21, 43): Եթե Քրիստոսը հաստատում է, թե Աստծո թագավորությունը վերցվելու է հրեաներից, սա նշանակում է, որ այդ թագավորությունը հրեաները դեռևս ունեին:

բ) Ղուկաս Ավետարանիչը գործածում է «հեթանոսների ժամանակներ» արտահայտությունը, մինչ պատմում է Հիսուսի կողմից կատարված մարգարեությունը, որը վերաբերվում էր Երուսաղեմի կործանմանը Ք.հ. 70 թվականին: Թող ընթերցողն ինքը իր ձեռքը վերցնի Աստվածաշունչը և կարդա Ղուկասի Ավետարանի 21, 20-24 հատվածը: Աշակերտները Հիսուսին հարցնում են, թե ե՞րբ է կործանվելու Տաճարը և ինչպիսի՞ն են լինելու այդ դեպքի կանխահայտ նշանները: Հիսուսը պատասխանում է (առանց թվականներ նշելու). Երուսաղեմը շրջապատվելու է, ժողովուրդը սրով սպանվելու է, ողջ մնացածները աքսորվելու են, հեթանոսները հաստատվելու են սուրբ քաղաքում: Իմանալը և հատկապես տեսնելը, թե ինչպես է իրենց սուրբ քաղաքը ոտնակոխ արվում հեթանոսների, այսինքն՝ պիղծ անձանց կողմից, հրեաների համար հատուկ կերպով ցավալի իրականություն էր: Հետևաբար, ֆիզիկական տառապանքին ավելանալու էր նաև հոգևոր նվաստացումը: Ոչ մի խոսք չկա, որ ինչ-որ մի կերպ հաստատի եհովականների ուսուցումները:

Մինչև ե՞րբ էր տևելու հրեաների այդ նվաստացումը: Հիսուսը պատասխանում է. «Մինչև կավարտվեն հեթանոսների ժամանակները»: Բայց իրականում ի՞նչ է նշանակում «հեթանոսների ժամանակներ» արտահայտությունը: Նշանակում է այն ժամանակամիջոցը, որի ընթացքում կատարվում է և դեռևս չի ամբողջացել հեթանոսների ավետարանումը (Ղուկասի Ավետարան 24, 47; 20, 16): Երբ բոլոր ազգերը ընդունած կլինեն Քրիստոս Աստծո լույսը, Իսրայելը նույնպես դարձի կգա ճշմարիտ հավատքին: Հրեաների քրիստոնեության դարձի հույսն ունի Պողոս Առաքյալը (Նամակ Հռոմեացիներին 11, 25-27), թերևս նաև Ղուկաս Ավետարանիչը (հմմտ. Ղուկասի Ավետարան 13, 35):

Հետևաբար, եզրակացնելով ասենք, որ սխալ է եհովականների ուսմունքի մեկնակետն արդեն: «Աստվածապետական կառավարումը» չդադարեց Ք.ա. 607 թվականին, այլ՝ շարունակվեց մինչև Հիսուսի ժամանակները: Իսկ Ղուկաս Ավետարանիչը, երբ ասում է «հեթանոսների ժամանակներ», չի հասկանում Ք.ա. 607 թվականից մինչև Ք.հ. 1914 թվականն ընկած ժամանակաշրջանը, այլ՝ Ք.հ. 70 թվականից սկսած ժամանակաշրջանը, որ տևում է մինչև մեր օրերը և տևելու է մինչև Քրիստոսի փառավոր վերադարձը, մինչև Աստվածային արդար դատաստանը, որը Քրիստոսի բոլոր թշնամիների (նաև եհովականների) համար լինելու է ահեղ, իսկ Խաչյալի հավատարիմ ծառաների համար՝ քաղցր: