ԿՅԱՆՔՆ ԻՄ ԱՌՋԵՎՈՒՄ Է, ՏԵՐ, ... ԲԱՅՑ ԴՈՒ ԻՄ ՀԵՏ ՔԱՅԼԻՐ
- 01
- 02
- 03
- 04
- 05
- 06
-
07
-
- 08
- 09
ԿՅԱՆՔՆ ԻՄ ԱՌՋԵՎՈՒՄ Է, ՏԵՐ ...
ԲԱՅՑ ԴՈՒ ԻՄ ՀԵՏ ՔԱՅԼԻՐ
ՄՈՒՏՔԻ ԽՈՐՀՐԴԱԾՈՒԹՅՈՒՆ
Բազմաթիվ երիտասարդներ զգում են ապագայի վախը, հատկապես երբ հարցը վերաբերվում է իրենց մասնագիտական-աշխատանքային և ընտանեկան ապագային: Չգիտեն, թե ինչպիսի ճանապարհներով են ընթանալու և թե այդ ճանապարհներն ո՛ւր են իրենց տանելու: Ոմանք այնպիսի մտատանջությունների են ենթարկվում, որ մերժում են աճել ու հասունանալ, որպեսզի խուսափեն ընտրություններ կատարելու անհրաժեշտությունից: Վախը հիվանդագին վիճակ է: Դարձնում է մի տեսակ անդամալույծ: Մարդու մեծությունը կայանում է «կյանքը ռիսկի ենթարկելու» ունակության մեջ, անշուշտ՝ լավագույն և լուրջ կերպով խորհրդածելուց հետո, բայց առանց սպասելու ու պահանջելու «ապահովություններ ընդդեմ ամեն վտանգի», ինչը որ անհնարին է ստանալ:
Մինչ «ռիսկ»ը վտանգավոր է, գիտակցությամբ, անկեղծությամբ և ուղղամտությամբ, նաև խոստմնապահությամբ Հիսուս Քրիստոսի կողքին ընթանալը չի ջնջում ջանքերն ու հոգնությունները, բայց ապահովում է սրտի խաղաղությունը:
Նա կամենում է մեր իրական երջանկությունը և կամենում է նաև օգնել մեզ՝ ձեռքբերելու այդ երջանկությունը, ինչպիսիք էլ որ լինեն դժվարությունները, որոնց կարող ենք հանդիպել մեր ճանապարհին:
ԱՍՏՎԱԾԱՇՆՉՅԱՆ ԸՆԹԵՐՑՈՒՄՆԵՐ
Մատթեոս 6, 30-34
Արդ, եթե Աստված այսպես զգեստավորում է դաշտերի խոտը, որն այսօր կա, իսկ վաղը հնոց է նետվելու, ավելին չի՞ պարգևի ձեզ, թերահավատներ: Մի՛ մտահոգվեցեք, ուրեմն, ասելով. «Ի՞նչ ենք ուտելու: Ի՞նչ ենք խմելու: Ի՞նչ ենք հագնելու»: Այս բաների համար հեթանոսներն են մտահոգվում: Ձեր երկնավոր Հայրը գիտի, որ դրանց կարիքը ունեք: Նախևառաջ Աստծո արքայությունը փնտրեցեք և Նրա արդարությունը, և այդ բոլորը կտրվի ձեզ ավելիով: Մի՛ մտահոգվեցեք, ուրեմն, վաղվա օրվա համար, քանի որ վաղը արդեն կունենա իր մտահոգությունները: Յուրաքանչյուր օրվան բավական են իր մտահոգությունները:
Մատթեոս 8, 23-26
Քանի որ Հիսուսը նավակ էր նստել, աշակերտները հետևեցին իրեն: Եվ ծովի վրա մի այնպիսի ուժգին փոթորիկ բարձրացավ, որ ալիքները ծածկում էին նավակը: Հիսուսը քնած էր: Հայնժամ մոտեցան Նրան, արթնացրեցին, ասելով. «Փրկի՛ր մեզ, Տե՜ր, կորած ենք»: Իսկ Նա ասաց նրանց. «Ինչո՞ւ եք վախենում, թերահավատներ»: Ապա ոտքի ելավ, սաստեց քամիներին ու ծովին և նրանք հանդարտվեցին:
ԱՂՈԹՔ
Կյանքն իմ առջևում է, Տեր,
հրապուրիչ պտուղի նման,
բայց հաճախ կյանքն ինձ վախեցնում է,
որովհետև նրա պտուղները քաղելու համար
հարկավոր է դուրս գալ տնից,
քայլել Ճանապարհի երկայնքին,
քայլել,
քայլել տակավին,
բայց ճանապարհների երկայնքին, որոնք լի են դարձվածքներով,
և հնարավորություն չեն տալիս մեր առջևում նկատելու
ո՛չ տեսարանը, որ սպասում է մեզ,
ո՛չ ծածուկ խոչընդոտը,
ո՛չ դեպի մեզ երկարող ձեռքերը,
կամ դեմքերը, որ ուրիշ կողմ են դառնում։
Ճանապարհ ընկնել, մեկնել, ո՜վ Տեր,
խանդավառող արկածախնդրություն է:
Կյանքի կամքն ու փափաքն ունեմ ...
բայց, հաճախ, վախն ունեմ:
Վախն ունեմ մտնելու, վաղը, այն հսկայական շինհրապարակից ներս,
ուր քրտինք է թափում աշխարհը կառուցողների բազմությունը:
Մի տեղ կգտնե՞մ այնտեղ:
Բազմաթի՜վ նոր ձեռքեր մնում են անգործ
ու բազմաթի՜վ ընդունակ ուղեղներ
սպասում են աշխատելու:
Վախն ունեմ այս խորհրդավոր աշխարհի,
որ հմայում է ինձ և սարսափեցնում է ինձ,
որովհետև լսում եմ ծիծաղի պոռթկումները
և տեսնում եմ հաճույքները,
որ հեռվից աչքով են անում,
բայց լսում եմ նաև
մարդկային տառապանքների անծայրածիր գոչյունը
և այդ աղաղակները տհաճ են ինձ,
որովհետև դրանք լռեցնել ես չեմ կարող:
Վախենում եմ այս սիրուց,
որ արշալույսի կենսուրախության մեջ
նույնքան, որքան գիշերվա դատարկության մեջ
իմ ամբողջ էությամբ փափաքում եմ:
Խորհրդավոր ուժ, որ տարածվում է ամբողջ սրտովս մեկ
և այնտեղից առատորեն հեղվում է մարմնիցս դուրս:
Մտահալած փափաք, երբ երկարում են օրերը,
վերջապես հանդիպելու մի դեմքի,
մի դեմք, որ ճանաչեմ և որ ճանաչի ինձ
որպես միակ փնտրվածը:
Ծարավ՝ շոյելու այդ դեմքն իմ հայացքով,
քնքշությամբ ձեռքերիս ափերի մեջ ամփոփելու,
մի պահ հետո իր շուրթերը համտեսելու
և իմ շուրթերը համտեսել տալու համար:
Արդեն իսկ ծարավ, որ մեր այս սերը
մի օր դառնա մարմին,
ու արձակի մի ճիչ,
ճիչը նորածին կյանքի,
երբ սերը տալիս է իր պտուղը:
Ես փափաքում եմ, բայց վախենում եմ, Տեր:
Բազմաթի՜վ սերեր ձախողվեցին աչքիս առաջ,
երջանկության խաբկանքներ,
օճառի պղպջակներ, որ պայթում են:
Դժվարությամբ հառաջ քայլող բազմաթի՜վ սերեր,
շարունակ վտանգի մատնված:
Ընկերներիս բազմաթի՜վ զույգեր,
որ կարծում էին իրենց ընդմիշտ միացած,
բայց այսքա՜ն շուտով միմյանցից հեռացան:
Այո՛, վախն ունեմ, Տեր,
և քաջությունն ունեմ ընդունելու սա,
և քաջությունն ունեմ Քեզ պատմելու:
Եվ եթե այսօր փակում եմ աչքերս,
առջևս ընկած ճանապարհին Դիտել մերժելու համար չէ,
այլ՝ հանդիպելու համար Քեզ, աղոթելու համար Քեզ,
որովհետև կյանքի փափաքն ունեմ, Տեր,
փափաքն ունեմ,
և վստահում եմ Քեզ:
Ա՜հ, Աստված իմ,
այնպես արա, որ ես երբեք չմոռանամ
երախտագիտությունս հայտնել Քեզ կյանքիս համար:
Որովհետև կյանքը Քոնն է,
Դու Հայրն ես
և Հայրն ես ամբողջ կյանքի,
Դու կամեցար ինձ իբրև որդի,
որդի, որ ծնվել է Բերկրանքի համար:
Տուր ինձ մարդ լինելու պարծանքը,
ոտքի կանգնած մարդ, ինչպես որ Դու կամենում ես,
որ Քեզնից ընդունում է հրաշալի առաքելությունը՝
ինքնուրույն կազմավորվելու,
վեր խոյանալու, աճելու,
արժեքներով հարուստ և ազատ քայլելու համար
այս ճանապարհով, որ իմ առջևում է:
Պարգևիր ինձ շնորհն՝ ընդունելու կյանքը
ամբողջ սրտով,
բազուկներիս ամբողջ կարողությամբ,
որովհետև ծնողներս կյանքն ավանդեցին ինձ սիրով,
նույնիսկ եթե դա սեր էր
թերևս
տկար ու դյուրաբեկ,
և ես պատասխանատու եմ այս կյանքի համար,
որովհետև այն ինձ պարգևել են:
Օգնիր ինձ երբեք չմսխել կյանքս,
կյանքը մարմնի, որ աճում է,
և հոգու, որ ցրվում է:
Եվ որպեսզի չհափշտակեմ կյանքն ուրիշների,
այլ միմիայն ընդունեմ, փարվեմ,
երբ ուրիշներն այն նվիրում են ինձ:
Եվ որպեսզի այն փակ չպահեմ սրտիցս ներս,
փոխանակ նվիրելու
մերձավորներիս, որոնք զուրկ են նրանից,
քանի դեռ այն չեմ կիսում նրանց հետ:
Հեղիր իմ մեջ Քեզ մշտապես փնտրելու փափաքը,
Քեզ հանդիպելու, Քեզ ճանաչելու և Քեզ սիրելու համար,
և Քո հետ դառնալու համար այն մտերիմ ընկերը, որ Դու փափաքում ես,
ընդունելով Քո Կյանքը իմ կյանքի մեջ,
որպեսզի իմ ծաղիկներն ու իմ պտուղները
լինեն նաև Քոնը,
իմը լինելուց բացի:
Օգնիր ինձ քայլել
առանց ցանկանալու իմանալ,
թե յուրաքանչյուր դարձվածքի ետևում
ի՛նչ է ինձ վերապահում Ճանապարհը.
ո՛չ թե միտքս ամպերի մեջ,
այլ՝ ոտքերս գետնին ամուր դրած,
իսկ ձեռքս՝ Քո ձեռքին տված:
Այսպես, Տեր, տնից դուրս կգամ
վստահ ու զուարթ
և անվախ կընթանամ անհայտ Ճանապարհով,
որովհետև կյանքն իմ առջևում է,
բայց Դու իմ հետ ես քայլում:
Հայր Միշել Քուասթ (1921-1997)