ԿՅԱՆՔՆ ԻՄ ԱՌՋԵՎՈՒՄ Է, ՏԵՐ, ... ԲԱՅՑ ԴՈՒ ԻՄ ՀԵՏ ՔԱՅԼԻՐ

 

 

Բազմաթիվ երիտասարդներ զգում են ապագայի վախը, հատկապես երբ հարցը վերաբերվում է իրենց մասնագիտական-աշխատանքային և ընտանեկան ապագային: Չգիտեն, թե ինչպիսի ճանապարհներով են ընթանալու և թե այդ ճանապարհներն ո՛ւր են իրենց տանելու: Ոմանք այնպիսի մտատանջությունների են ենթարկվում, որ մերժում են աճել ու հասունանալ, որպեսզի խուսափեն ընտրություններ կատարելու անհրաժեշտությունից: Վախը հիվանդագին վիճակ է: Դարձնում է մի տեսակ անդամալույծ: Մարդու մեծությունը կայանում է «կյանքը ռիսկի ենթարկելու» ունակության մեջ, անշուշտ՝ լավագույն և լուրջ կերպով խորհրդածելուց հետո, բայց առանց սպասելու ու պահանջելու «ապահովություններ ընդդեմ ամեն վտանգի», ինչը որ անհնարին է ստանալ:

Մինչ «ռիսկ»ը վտանգավոր է, գիտակցությամբ, անկեղծությամբ և ուղղամտությամբ, նաև խոստմնապահությամբ Հիսուս Քրիստոսի կողքին ընթանալը չի ջնջում ջանքերն ու հոգնությունները, բայց ապահովում է սրտի խաղաղությունը:

Նա կամենում է մեր իրական երջանկությունը և կամենում է նաև օգնել մեզ՝ ձեռքբերելու այդ երջանկությունը, ինչպիսիք էլ որ լինեն դժվարությունները, որոնց կարող ենք հանդիպել մեր ճանապարհին:

 

 

Արդ, եթե Աստված այսպես զգեստավորում է դաշտերի խոտը, որն այսօր կա, իսկ վաղը հնոց է նետվելու, ավելին չի՞ պարգևի ձեզ, թերահավատներ: Մի՛ մտահոգվեցեք, ուրեմն, ասելով. «Ի՞նչ ենք ուտելու: Ի՞նչ ենք խմելու: Ի՞նչ ենք հագնելու»: Այս բաների համար հեթանոսներն են մտահոգվում: Ձեր երկնավոր Հայրը գիտի, որ դրանց կարիքը ունեք:  Նախևառաջ Աստծո արքայությունը փնտրեցեք և Նրա արդարությունը, և այդ բոլորը կտրվի ձեզ ավելիով: Մի՛ մտահոգվեցեք, ուրեմն, վաղվա օրվա համար, քանի որ վաղը արդեն կունենա իր մտահոգությունները: Յուրաքանչյուր օրվան բավական են իր մտահոգությունները:

 

Քանի որ Հիսուսը նավակ էր նստել, աշակերտները հետևեցին իրեն: Եվ ծովի վրա մի այնպիսի ուժգին փոթորիկ բարձրացավ, որ ալիքները ծածկում էին նավակը: Հիսուսը քնած էր: Հայնժամ մոտեցան Նրան, արթնացրեցին, ասելով. «Փրկի՛ր մեզ, Տե՜ր, կորած ենք»: Իսկ Նա ասաց նրանց. «Ինչո՞ւ եք վախենում, թերահավատներ»: Ապա ոտքի ելավ, սաստեց քամիներին ու ծովին և նրանք հանդարտվեցին:

 

 

 

Կյանքն իմ առջևում է, Տեր,

հրապուրիչ պտուղի նման,

բայց հաճախ կյանքն ինձ վախեցնում է,

որովհետև նրա պտուղները քաղելու համար

հարկավոր է դուրս գալ տնից,

քայլել Ճանապարհի երկայնքին,

քայլել,

քայլել տակավին,

բայց ճանապարհների երկայնքին, որոնք լի են դարձվածքներով,

և հնարավորություն չեն տալիս մեր առջևում նկատելու

ո՛չ տեսարանը, որ սպասում է մեզ,

ո՛չ ծածուկ խոչընդոտը,

ո՛չ դեպի մեզ երկարող ձեռքերը,

կամ դեմքերը, որ ուրիշ կողմ են դառնում։

 

Ճանապարհ ընկնել, մեկնել, ո՜վ Տեր,

խանդավառող արկածախնդրություն է:

Կյանքի կամքն ու փափաքն ունեմ ...

բայց, հաճախ, վախն ունեմ:

 

Վախն ունեմ մտնելու, վաղը, այն հսկայական շինհրապարակից ներս,

ուր քրտինք է թափում աշխարհը կառուցողների բազմությունը:

Մի տեղ կգտնե՞մ այնտեղ:

Բազմաթի՜վ նոր ձեռքեր մնում են անգործ

ու բազմաթի՜վ ընդունակ ուղեղներ

սպասում են աշխատելու:

 

Վախն ունեմ այս խորհրդավոր աշխարհի,

որ հմայում է ինձ և սարսափեցնում է ինձ,

որովհետև լսում եմ ծիծաղի պոռթկումները

և տեսնում եմ հաճույքները,

որ հեռվից աչքով են անում,

բայց լսում եմ նաև

մարդկային տառապանքների անծայրածիր գոչյունը

և այդ աղաղակները տհաճ են ինձ,

որովհետև դրանք լռեցնել ես չեմ կարող:

 

Վախենում եմ այս սիրուց,

որ արշալույսի կենսուրախության մեջ

նույնքան, որքան գիշերվա դատարկության մեջ

իմ ամբողջ էությամբ փափաքում եմ:

Խորհրդավոր ուժ, որ տարածվում է ամբողջ սրտովս մեկ

և այնտեղից առատորեն հեղվում է մարմնիցս դուրս:

Մտահալած փափաք, երբ երկարում են օրերը,

վերջապես հանդիպելու մի դեմքի,

մի դեմք, որ ճանաչեմ և որ ճանաչի ինձ

որպես միակ փնտրվածը:

Ծարավ՝ շոյելու այդ դեմքն իմ հայացքով,

քնքշությամբ ձեռքերիս ափերի մեջ ամփոփելու,

մի պահ հետո իր շուրթերը համտեսելու

և իմ շուրթերը համտեսել տալու համար:

Արդեն իսկ ծարավ, որ մեր այս սերը

մի օր դառնա մարմին,

ու արձակի մի ճիչ,

ճիչը նորածին կյանքի,

երբ սերը տալիս է իր պտուղը:

 

Ես փափաքում եմ, բայց վախենում եմ, Տեր:

Բազմաթի՜վ սերեր ձախողվեցին աչքիս առաջ,

երջանկության խաբկանքներ,

օճառի պղպջակներ, որ պայթում են:

Դժվարությամբ հառաջ քայլող բազմաթի՜վ սերեր,

շարունակ վտանգի մատնված:

Ընկերներիս բազմաթի՜վ զույգեր,

որ կարծում էին իրենց ընդմիշտ միացած,

բայց այսքա՜ն շուտով միմյանցից հեռացան:

 

Այո՛, վախն ունեմ, Տեր,

և քաջությունն ունեմ ընդունելու սա,

և քաջությունն ունեմ Քեզ պատմելու:

Եվ եթե այսօր փակում եմ աչքերս,

առջևս ընկած ճանապարհին Դիտել մերժելու համար չէ,

այլ՝ հանդիպելու համար Քեզ, աղոթելու համար Քեզ,

որովհետև կյանքի փափաքն ունեմ, Տեր,

փափաքն ունեմ,

և վստահում եմ Քեզ:

 

Ա՜հ, Աստված իմ,

այնպես արա, որ ես երբեք չմոռանամ

երախտագիտությունս հայտնել Քեզ կյանքիս համար:

Որովհետև կյանքը Քոնն է,

Դու Հայրն ես

և Հայրն ես ամբողջ կյանքի,

Դու կամեցար ինձ իբրև որդի,

որդի, որ ծնվել է Բերկրանքի համար:

 

Տուր ինձ մարդ լինելու պարծանքը,

ոտքի կանգնած մարդ, ինչպես որ Դու կամենում ես,

որ Քեզնից ընդունում է հրաշալի առաքելությունը՝

ինքնուրույն կազմավորվելու,

վեր խոյանալու, աճելու,

արժեքներով հարուստ և ազատ քայլելու համար

այս ճանապարհով, որ իմ առջևում է:

 

Պարգևիր ինձ շնորհն՝ ընդունելու կյանքը

ամբողջ սրտով,

բազուկներիս ամբողջ կարողությամբ,

որովհետև ծնողներս կյանքն ավանդեցին ինձ սիրով,

նույնիսկ եթե դա սեր էր

թերևս

տկար ու դյուրաբեկ,

և ես պատասխանատու եմ այս կյանքի համար,

որովհետև այն ինձ պարգևել են:

 

Օգնիր ինձ երբեք չմսխել կյանքս,

կյանքը մարմնի, որ աճում է,

և հոգու, որ ցրվում է:

Եվ որպեսզի չհափշտակեմ կյանքն ուրիշների,

այլ միմիայն ընդունեմ, փարվեմ,

երբ ուրիշներն այն նվիրում են ինձ:

Եվ որպեսզի այն փակ չպահեմ սրտիցս ներս,

փոխանակ նվիրելու

մերձավորներիս, որոնք զուրկ են նրանից,

քանի դեռ այն չեմ կիսում նրանց հետ:

Հեղիր իմ մեջ Քեզ մշտապես փնտրելու փափաքը,

Քեզ հանդիպելու, Քեզ ճանաչելու և Քեզ սիրելու համար,

և Քո հետ դառնալու համար այն մտերիմ ընկերը, որ Դու փափաքում ես,

ընդունելով Քո Կյանքը իմ կյանքի մեջ,

որպեսզի իմ ծաղիկներն ու իմ պտուղները

լինեն նաև Քոնը,

իմը լինելուց բացի:

 

Օգնիր ինձ քայլել

առանց ցանկանալու իմանալ,

թե յուրաքանչյուր դարձվածքի ետևում

ի՛նչ է ինձ վերապահում Ճանապարհը.

ո՛չ թե միտքս ամպերի մեջ,

այլ՝ ոտքերս գետնին ամուր դրած,

իսկ ձեռքս՝ Քո ձեռքին տված:

 

Այսպես, Տեր, տնից դուրս կգամ

վստահ ու զուարթ

և անվախ կընթանամ անհայտ Ճանապարհով,

որովհետև կյանքն իմ առջևում է,

բայց Դու իմ հետ ես քայլում: 

 

Հայր Միշել Քուասթ (1921-1997)