Սաղմոս 106 [105] - Մեղանչեցինք մեր հայրերի հետ

Ա Ա Ա

Գեղեցիկ օրհնություններով է սկսվում այս սաղմոսը, բայց 6րդ տողից սկսած ձայներանգը փոխվում է, դառնում է ողբասաց արարողություն, մասնակից ենք դառնում մի ազգային հավաքական խոստովանության. հատկապես աքսորից հետո, սա է ավերածության ու խոր տրտմության ժամանակների աղոթքը (Ես 63, 7 - 64, 11; Նեեմ 9, 5-37; Դն 9): Իսրայելի զղջացած ժողովուրդը հիշում է հայրերի մեղքերը, բայց դա անում է՝ սեփական մեղքերը խոստովանելու համար, որովհետև ժողովուրդը շարունակում է անցյալի անհավատարմությունների երկար շարանը: Սեփական պատմության շուրջ այս խորհրդածությունը կարծես լրացնում է նախորդ սաղմոսի կատարած խորհրդածությանը, նրան հակասելով: Այնտեղ խոսվում էր միայն Աստծո հրաշքների մասին, այստեղ անցյալից վերհիշվում են միայն մարդկանց մեղքերը: Նրանց հայրերը թերացել են Աստծո հանդեպ հավատքի մեջ, պաշտել են ոսկե հորթին (19; Ել 32), մի տեսակ դժկամությամբ են գրավել խոստացված երկիրը (24; Թց 14, 3-4), որդեգրել են հեթանոսական սովորույթներ (28-35; Թց 25; Դտ 2, 1-5) և զոհեր են մատուցել կուռքերին (36-38; 1Թգ 16, 24):

Ավելի ուշ, Պողոս Առաքյալը գրելու էր, թե ինչպես է մեղքի փոթորկահույզ ծովն ընկղմում մարդկությանը. «Բոլորն էլ մեղանչել են և զրկվել են Աստծո փառքից» (Հռմ 3, 23): Բայց մեղքի պատմությանը հակադրվում է Աստծո սիրո պատմությունը. Տերը միշտ ներել ու ազատել է Իր ժողովրդին: Ուստի հիշելով Աստծո անսահման բարությունը, Աստծո ծառաները կարող են խոստովանել իրենց մեղքերը և աղերսանքով դիմել Աստծուն, խնդրելով Նրա ներումն ու փրկությունը: «Ուր առատացավ մեղքը, գերառատացավ շնորհը» (Հռմ 5, 20): Մեղքի խոստովանությունը չի տանում հուսահատության, այլ ընդհակառակն՝ Սիրո ճանաչմանը:

Կցորդ.		Այս բաները կատարվեցին որպես օրինակ մեր համար, որպեսզի չար բաներ չցանկանանք (1Կր 10, 6):
կամ.		Իսրայելացիների անկման հետևանքով՝ փրկությունը հասել է հեթանոսներին (հմմտ. Հռմ 11, 11):
կամ.		Ով կարծում է, թե ոտքի վրա կանգուն է, թող զգույշ լինի չընկնելու (1Կր 10, 12):
կամ.		Ես պատժում և սրբագրում եմ նրանց, ում սիրում եմ. եռանդուն եղիր, ուրեմն, և դարձի եկ (Հյտ 3, 19):

¹Ալելուիա:

Երախտագիտություն մատուցեք Տիրոջը, Նա բարի է,

հավիտենական է Իր սերը.

²ո՞վ կարող է պատմել Տիրոջ հրաշքները,

հնչեցնել Նրան վայել բոլոր գովասանքները:

³Երանի՜ նրան, ով վարվում է արդարությամբ,

և գործադրում է իրավունքն ամեն ժամանակ.

⁴հիշիր ինձ, Տեր,

հանուն այն սիրո, որ տածում ես ժողովրդիդ հանդեպ:

Այցելիր ինձ և բեր ինձ փրկությունը,

⁵թող որ ես տեսնեմ ընտրյալներիդ բարիքը.

թող որ ես ցնծամ ժողովրդիդ ցնծությամբ,

պարծենամ Քո ժառանգությամբ:

⁶Մեր հայրերի հետ մենք մեղանչեցինք,

շեղվեցին և ուրացանք.

⁷նրանց հետ, երբ Եգիպտոսում էին

և չէին հասկանում Քո սքանչելիքները.

չէին հիշում Քո սիրո առատությունը,

ապստամբելով Կարմիր Ծովի մոտ:

***

⁸Փրկեց նրանց հանուն Իր սիրո,

նրանց համար բացահայտեց Իր ուժը.

⁹սպառնաց Կարմիր Ծովին և չորացրեց այն,

ցամաքի վրայով առաջնորդելու համար նրանց, ալիքների միջով.

¹⁰հարստահարողի ձեռքից փրկեց նրանց,

ազատագրելով նրանց թշնամու ձեռքից:

¹¹Ջրերը ծածկեցին նրանց կեղեքողներին,

նրանցից ոչ մեկը չփրկվեց.

¹²հայնժամ հավատացին Նրա խոսքին,

հնչեցնելով գովքի մի երգ:

¹³Բայց ահա, նրանք մոռանում են Նրա գործերը,

Նրա ծրագրի հանդեպ հույսի մեջ թերանում են.

¹⁴անապատում այրվում են ցանկություններով,

միայնության մեջ փորձում են Աստծուն.

¹⁵Նա կատարում է նրանց պահանջները

և հագեցնում է նրանց որկրամոլությունը:

¹⁶Բանակատեղում նախանձում են Մովսեսին

և Ահարոնին՝ Տիրոջ սրբին.

¹⁷բացվում է հողը և կլանում Դաթանին,

ծածկում է Աբիրոնի խմբին.

¹⁸կրակը լափում է այդ խմբին,

հուրը սպառում է այդ ապստամբներին:

¹⁹Քորեբի վրա պատրաստում են մի հորթ,

երկրպագում են մետաղե առարկայի.

²⁰փոխանակելով Նրան, ով իրենց փառքն է,

խոտ ուտող եզան պատկերի հետ:

²¹Մոռանում են իրենց փրկող Աստծուն,

որ հեղինակն է Եգիպտոսում կատարված հրաշքների,

²²Քամի երկրում կատարված սքանչելիքների,

Կարմիր ծովի մոտ եղած զարմանալի գործերի:

²³Հայնժամ որոշում է ոչնչացնել նրանց,

բայց ոտքի է կանգնում Մովսեսն, Իր ընտրյալը,

որ շարունակելով Նրա առջև ոտքի կանգնած մնալ՝

Նրա զայրույթին արգելում է բնաջնջել նրանց:

²⁴Մերժում են վայելքների երկիրը,

չեն հավատում Աստծո խոսքին.

²⁵շարունակում են տրտնջալ իրենց վրաններում,

չեն ունկնդրում Տիրոջ ձայնը:

²⁶Նա Իր ձեռքը բարձրացնում է նրանց դեմ,

երդվելով կորստյան մատնել նրանց անապատում.

²⁷հեթանոսների մեջ վռնդել նրանց սերունդը,

ցիրուցան անելով նրանց ամբողջ երկրով մեկ:

²⁸Զուգավորվում են Փեոր կուռքի հետ,

մասնակցում են մեռածների զոհասեղաններին.

²⁹բարկացնում են Նրան իրենց վարվելակերպով,

մինչև որ իրենց մեջ բռնկվում է մահաբեր հիվանդությունը:

³⁰Բայց Փենեեսը ոտքի է ելնում արդարություն անելու

և հայնժամ հիվանդությունը դադարում է.

³¹նրան դա համարվում է արդարություն

սերնդից սերունդ հավիտյան:

³²Բարկացնում են Նրան Մերիբայի ջրերի մոտ,

նրանց հանցանքով՝ պատժվում է Մովսեսը.

³³իր հոգու խորքում նրանցից դառնացած՝

առանց խորհելու բացում է բերանը:

³⁴Հրաժարվում են հեթանոսներին բնաջնջելուց,

ինչպես հրամայել էր Տերը.

³⁵խառնվում են կռապաշտների մեջ

և նրանց պես վարվել են սովորում:

³⁶Ծառայության են նվիրվում նրանց կուռքերին,

որոնք իրենց համար որոգայթ են դառնում.

³⁷որպես զոհ են հանձնում սեփական որդիներին

և սեփական դուստրերին մատուցում են դևերին:

³⁸Հասնում են հեղելու անմեղ արյունը,

արյունը որդիների ու դուստրերի.

նրանց զոհում են Քանանի կուռքերին,

և երկիրը պղծվում է արյամբ.

³⁹այս արարքներով դառնում են անսուրբ,

իրենց վարմունքի մեջ պոռնկանում են:

***

⁴⁰Տերը զայրույթից այրվում է Իր ժողովրդի դեմ,

զզվում է Իր ժառանգությունից.

⁴¹հանձնում է նրանց հեթանոսների ձեռքը,

նրանց թշնամիները դառնում են նրանց տերերը.

⁴²նրանց հակառակորդները դառնում են նրանց բռնակալները,

նրանց ճզմում են իրենց ձեռքի ներքո:

⁴³Բազում անգամներ ազատեց նրանց,

բայց նրանք համառում են ապստամբության մեջ,

ընկղմվում են իրենց մեղքի մեջ:

⁴⁴Բայց Նա հայում է նրանց կեղեքմանը,

երբ Իրեն հասնում է նրանց աղաղակը.

⁴⁵հիշում է նրանց հետ կնքված ուխտը,

Իր անսպառելի սիրո մեջ՝ նրանց մխիթարում է.

⁴⁶պարգևում է նրանց կարեկցանք գտնել

նրանց մոտ, ովքեր իրենց գերի են պահում:

⁴⁷Փրկիր մեզ, Տեր, Աստված մեր,

ի մի ժողովիր մեզ բոլոր հեթանոսների միջից.

երախտագիտություն կմատուցենք սրբության Քո Անվանը,

Քեզ գովել կարողանալով կպարծենանք:

⁴⁸Օրհնյալ է Տերը, Աստվածն Իսրայելի,

ի հավիտենից և ի հավիտյանս հավիտենից:

Ամբողջ ժողովուրդը թող ասի. Ամեն:

Ալելուիա:

Վերջ Սաղմոսների Չորրորդ Գրքի

Սաղմոսարանի այս վերջին մասում ամփոփված ենք գտնում երկու հավաքածոներ. ուխտագնացության սաղմոսները, որոնք կոչվում են «Աստիճանների երգեր» (120-134), և Հալելը, որ նշանակում է գովաբանություն (113-118, 136, 146-150): Ինչպես նաև հանդիպում ենք սաղմոսների մի նոր խմբի, որոնց հեղինակումը վերագրվում է Դավիթ թագավորին (138-145): Աղաչանքի աղաղակները տակավին ներկա են այս աղոթքներում, բայց արդեն իսկ փայլում է բերկրանքը ուխտավորի դեմքին, որը մոտենում է Տիրոջը: Աստծո ներկայությանը հնչեցված սրտաբուխ փառաբանությունը Սաղմոսարանի ավարտական մասը դարձնում է երանության մի հոյակապ համանվագ:

Կայքին օգնելու համար կարող եք դիտել / ունկնդրել այս տեսանյութը։

Շնորհակալություն կանխավ։