Սաղմոս 120 [119] - Ես խաղաղության կողմնակից եմ
-
01
-
- 02
- 03
- 04
- 05
- 06
- 07
- 08
- 09
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
-
19
-
-
20
-
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
-
37
-
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
-
78
-
-
79
-
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
-
90
-
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
-
117
-
- 118
- 119
-
120
-
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130
- 131
- 132
- 133
- 134
- 135
- 136
- 137
- 138
- 139
- 140
- 141
- 142
- 143
- 144
- 145
- 146
- 147
-
148
-
- 149
- 150
- 151
Հաջորդ սաղմոսով սկսվում է Երուսաղեմ բարձրանալու («Աստիճանների» կոչվող) երգերի շարքը. Սղմ 120-134
Մարդը ծնվել է պանդուխտ, նա անդադար որոնում է բացարձակը, ճանապարհորդության մեջ է դեպի Աստված: Մենք հանգրվան առ հանգրվան առաջ ենք գնում կյանքի դժվարություններից դեպի հույսի ապահով վստահությունները, մեզ այս ու այն կողմ նետող մտահոգություններից մինչև Աստծո հետ բերկրալի հանդիպումը, ամենօրյա ցրվածությունից դեպի ներանձնական ամփոփումը: Հոգևոր կյանքն ապրող մարդը «ներանձնական դղյակում» առաջադիմում է միմյանց հաջորդող սենյակների միջով անցնելով, աստիճան առ աստիճան տքնում է՝ բարձրանալու համար «կատարելության աստիճանները»: «Աստիճանների» կոչվող սաղմոսները մեր մարդկային ճանապարհի աղոթքն են:
Տաղերի այս խումբն ամենայն հավանականությամբ կազմում էր ուխտագնացների համար նախատեսված մի տեսակ առձեռն աղոթագիրք, նրանց ներշնչելու համար զգացմունքներն ու աղոթքը, որոնք պետք է դարձնեին իրենցը, մինչ բարձրանում էին դեպի Սուրբ Քաղաքը կամ երբ ուխտագնացության ընթացքում կատարում էին զանազան ծիսական արարողություններ:
Այս սաղմոսի հեղինակն ապրել է իր հանդեպ թշնամաբար տրամադրված մի հասարակությունում, հաճախ ենթարկվել է ատելության ցույցերի ու զրպարտությունների, որովհետև իր հավատքն ու իր կյանքի օրենքը իրեն մի տեսակ կղզիացնում էին հասարակության մյուս անդամներից: Այդպիսին էր ընդհանրապես այն հրեաների վիճակը, որոնք ապրում էին Պաղեստինի սահմաններից դուրս: Հասկանալի է նրա փափաքը՝ փախչելու այդ միջավայրից, գեթ որոշ ժամանակով, կրկին տեսնելու համար Երուսաղեմը, քաղաքն իր Աստծո:
Ավետարանին հավատարիմ կերպով հետևող հոգիներին ևս քաջ հայտնի է այս իրավիճակը հասարակության ներսում: Քրիստոնյան ևս իր հոգում միշտ վառ է պահում Տիրոջ մոտ գտնվելու սաստիկ կարոտը (2Կր 5):
Կցորդ. |
Երանի՜ խաղաղարարներին,
որովհետև նրանք Աստծո որդիներ են կոչվելու (Մտթ 5, 9):
|
|
կամ. |
Քրիստոս Հիսուսը մեր խաղաղությունն է,
Նա, որ երկուսին միայն մեկ դարձրեց (հմմտ. Եփս 2, 14):
|
|
կամ. |
Քրիստոսը եկել է խաղաղությունն ավետարանելու ձեզ՝ հեռավորներիդ,
և նրանց, ովքեր մոտիկ էին (հմմտ. Եփս 2, 17):
|
|
կամ. |
Խաղաղությունն եմ թողնում ձեզ, իմ խաղաղությունն եմ տալիս ձեզ,
այն ձեզ չեմ տալիս այնպես, ինչպես աշխարհն է այն տալիս (հմմտ. Հվհ 14, 27):
|
|
կամ. | Քանի դեռ բնակվում ենք մարմնում, աքսորի մեջ ենք, Տիրոջից հեռու (2Կր 5, 6): |
1Աստիճանների երգ:
Նեղությանս մեջ աղաղակեցի Տիրոջը
և Նա ինձ պատասխանեց.
2ազատիր ինձ, Տեր, ստության շուրթերից
և խաբող լեզվից:
3Ինչպե՞ս հարվածել քեզ և ինչպե՞ս փոխհատուցել քեզ,
ո՜վ նենգավոր լեզու,
4ո՜վ բռնավորի սրածայր նիզակ,
ո՜վ դու գիհենու հրաշեկ ածուխ:
5Խեղճ անձ իմ, որ ապրում եմ աքսորում,
անապատի վրանների մեջ.
6արդեն երկար ժամանակ եմ ապրում
նրա հետ, ով ատում է խաղաղությունը.
7ես խաղաղություն եմ և այն ավետարանում եմ,
նրանք պատերազմ են ուզում: