Սաղմոս 144 [143] - Խոնարհեցրու երկինքը և իջիր
-
01
-
- 02
- 03
- 04
- 05
- 06
- 07
- 08
- 09
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
-
19
-
-
20
-
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
-
37
-
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
-
78
-
-
79
-
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
-
90
-
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
-
117
-
- 118
- 119
-
120
-
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130
- 131
- 132
- 133
- 134
- 135
- 136
- 137
- 138
- 139
- 140
- 141
- 142
- 143
- 144
- 145
- 146
- 147
-
148
-
- 149
- 150
- 151
Այս սաղմոսում միմյանց են միացված բավականին տարբեր ձայներանգ ունեցող երկու տաղեր: Առաջինը պատշաճում է թագավորական արարողակարգին և լայնորեն օգտվում է 18րդ սաղմոսից, որը թագավորական հաղթանակների օրհներգն է: Երկրորդ մասում սաղմոսերգուն բարօրություն է մաղթում իր ժողովրդին: Սաղմոսի վերջնական խմբագրման դարաշրջանում միապետությունն այլևս չկար, ուստի թագավորական տաղերն իմաստի թեթև փոփոխմամբ գործածվում էին որպես մեսիական սպասման օրհներգ: Հին պատկերները ծառայում են միայն գունագեղելու համար հույսը մի մարդկության, որն ի վերջո լիացվել է Աստծո բերկրանքով:
| Կցորդ. | Սա՛ է հաղթանակը, որ պարտության մատնեց աշխարհին. մեր հավատքը (1Հվհ 5, 4): | |
| կամ. |
Մեր մղած պատերազմի զենքերը մարմնական չեն,
այլ՝ ամրություններ կործանելու իրենց զորությունն ունեն Աստծուց (2Կր 10, 4):
|
|
| կամ. | Մեր պայքարը մարմնի և արյան դեմ չէ, այլ՝ չար ոգիների դեմ (հմմտ. Եփս 6, 12): | |
| կամ. |
Զգեստավորվեցեք Աստծո զրահներով,
սատանայի նենգություններին դիմանալու համար (հմմտ. Եփս 6, 11):
|
|
| կամ. |
Աստված նրանց աչքերից չորացնելու է ամեն արտասուք.
այլևս չի լինելու մահ, ո՛չ ողբ, ո՛չ վիշտ (հմմտ. Հյտ 21, 4):
|
|
| կամ. |
Բարի պատերազմը մղեցի.
այժմ ինձ սպասում է արդարության պսակը (հմմտ. 2Տմ 4, 7-8):
|
1Դավթի:
Օրհնյալ է Տերը, վեմն իմ,
Նա իմ ձեռքերը վարժեցնում է պատերազմի,
իմ մատները՝ զենքի արվեստին:
2Նա է իմ սերը, իմ պաշտպանությունը,
իմ հենարանն ու իմ ազատարարը,
իմ վահանն ու իմ ապաստարանը.
Նա է, որ իմ ժողովրդին ենթարկում է ինձ:
3Ի՞նչ է մարդը, որ Դու ճանաչես նրան, Տեր,
մարդկային էակը, որ Դու նրան հոգաս.
4մարդն ա՛յլ ինչ չէ, եթե ոչ միայն՝ մի շունչ,
նրա օրերը նման են ստվերին, որ թեքվում է:
5Խոնարհեցրու երկինքը և իջիր, Տեր,
հպվիր լեռներին և իսկույն հրով կբռնկվեն.
6փայլակներդ արձակիր և ցիրուցան արա հակառակորդին,
նիզակներդ նետիր և ներշնչիր երկյուղ:
7Ի վերուստ դեպի ինձ պարզիր Քո ձեռքը,
խլիր ինձ ջրերի հորձանքից,
փրկիր ինձ կռապաշտների ձեռքից.
8նրանց բերանը դատարկ բաներ է խոսում,
կեղծիքի աջ է նրանց աջը:
***
9Ո՜վ Աստված, մի նոր երգ եմ Քո համար երգում,
Քո համար նվագում եմ տասնալարյան տավղով.
10Դու փրկությունը պարգևում ես Մեսիա Թագավորներին
և փրկում ես Քո ծառա Դավթին:
Ազատիր ինձ սրից, որ սպանում է,
11փրկիր ինձ կռապաշտների ձեռքից.
նրանց բերանը դատարկ բաներ է խոսում,
կեղծիքի աջ է նրանց աջը:
12Մեր որդիները թող նման լինեն ծառերին,
խնամված ու մշակված՝ իրենց երիտասարդությունից սկսած.
մեր դուստրերը թող նման լինեն սյուներին,
քանդակված՝ զարդարելու համար տաճարը:
13Եվ թող լիուլի լինեն մեր շտեմարանները,
ամեն տեսակի պտուղներով գերառատ.
հազարավոր և բյուրավոր թող լինեն մեր երամակները,
թող բազմանան մեր հովիտներում:
14Հզորները կենթարկվեն մեզ,
այլևս երբեք չեն լինի ներխուժում ու աքսոր,
այլևս երբեք՝ ողբ հրապարակներում.
15երանի՜ այն ժողովրդին, որն այսպես լիացած է,
երանի՜ այն ժողովրդին, որը որպես Աստված՝ Տիրոջն ունի:
