Սաղմոս 42 [41] - Հոգիս ծարավի է Աստծուն
-
01
-
- 02
- 03
- 04
- 05
- 06
- 07
- 08
- 09
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
-
19
-
-
20
-
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
-
37
-
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
-
78
-
-
79
-
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
-
90
-
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
-
117
-
- 118
- 119
-
120
-
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130
- 131
- 132
- 133
- 134
- 135
- 136
- 137
- 138
- 139
- 140
- 141
- 142
- 143
- 144
- 145
- 146
- 147
-
148
-
- 149
- 150
- 151
Այս սաղմոսում արտահայտվում է մի հրաշունչ աղերսանք: Սաղմոսերգուն, որ թերևս մի ղևտացի քահանա է, գտնվում է Երուսաղեմի Տաճարից հեռու և ենթարկվում է հեթանոսների թշնամական հարձակումներին: Նրա ամենամեծ փափաքն է «տեսնել Աստծո երեսը», այսինքն՝ այցելել Նրա սրբավայրը:
Անդունդը, ջրվեժները, ալեկոծ հորձանքներն ու թշնամին թերևս պատկերն են մահվան, իսկ «Աստծո տունը», որին աքսորյալները փափաքում են վերադառնալ, պատկերն է Աստծո մոտ հավիտենական կյանքի:
Հիսուսը կամեցավ փրկության գործն իր կատարումին հասցնել Երուսաղեմում: Հիսուսի Մարմինն է Աստծո ճշմարիտ Տաճարը (Հվհ 2, 19-21): Այս իսկ պատճառով, Աստծո ծարավը և Նրա Դեմքը տեսնելու փափաքը կարող են գոհացվել միմիայն Հիսուս Քրիստոսի հետ հանդիպմամբ, հատկապես՝ Ամենասուրբ Հաղորդության միջոցով:
Գալու է մի օր, երբ մեր քաղցն ու ծարավն ընդմիշտ հագենալու են Գառան հարսանեկան խնջույքում (Հյտ 19, 7-9): Երկրի վրա ձգվող մեր պանդխտության ընթացքում այս սաղմոսը կօգնի մեզ վերարծարծելու մեզնում Աստծո հետ հավիտենական միության փափաքը: Եվ կմղի մեզ այնպես ապրելու, որ արդի «կուռքերը» չկարողանան կործանել մեզնում մեր էության ամենախորին կողմնորոշումը. Աստծո ծարավը:
| Կցորդ. | Քանի դեռ ապրում ենք այս մարմնում, աքսորի մեջ ենք, Տիրոջից հեռու (2Կր 5, 6): | |
| կամ. |
Ով ծարավի է, թող գա իմ մոտ և խմի.
կենդանի ջրերի գետեր կբխեն նրանում (հմմտ. Հվհ 7, 37-38):
|
|
| կամ. | Ով ծարավի է, թող գա, ձրիորեն վերցնի կյանքի ջուրը (հմմտ. Հյտ 22, 17): | |
| կամ. | Մենք ընթանում ենք հավատքի մեջ, և ո՛չ տակավին՝ տեսության (հմմտ. 2Կր 5, 7): | |
| կամ. |
Մի՛ վախեցեք և մի՛ խռովվեք,
այլ սրբացրեք Տիրոջը՝ Քրիստոսին ձեր սրտերում (հմմտ. 1Պտ 3, 14-15):
|
1Երգչախմբի ղեկավարի համար: Մասքիլ: Կորխի որդիների:
2Ինչպես եղջերուն փափաքում է ջրի վտակներին,
այնպես էլ հոգիս փափաքում է Քեզ, ո՜վ Աստված:
3Հոգիս ծարավի է Աստծուն, կենդանի Աստծուն,
ե՞րբ եմ գալու՝ տեսնելու Աստծո դեմքը:
4Օր ու գիշեր ուրիշ հաց չունեմ, արցունքներից բացի,
մինչ ամբողջ օրն ինձ ասում են, թե.
«Ո՞ւր է քո Աստվածը»:
5Մտաբերում եմ անցյալ ժամանակները, հուզվելու աստիճան.
երբ դռներից ներս էի մտնում մինչև Աստծո տունը,
տոնակատար ամբոխի ուրախ երգերով
և շնորհակալության տաղերով շրջապատված:
6Ինչո՞ւ ես տխուր, հոգի իմ, ինչո՞ւ ես խռովված.
հուսա՛ Աստծուն, դեռ կկարողանամ օրհնել Նրան.
Աստծո դեմքը փրկություն է:
***
7Հոգիս ինձնում խռովված է և հիշում եմ Քեզ,
Հորդանանի երկրից ու Հերմոնից,
իմ խոնարհ փոքրիկ բլրակից:
8Անդունդը կանչում է անդունդին,
ջրվեժների շառաչով.
բոլոր հորձանքներդ ու ալիքներդ
խուժում, ողողում են անձս:
9Տերը պարգևում է ինձ Իր սերը
օրվա ընթացքում.
գիշերն աղոթքս երգում է Նրան,
իմ կյանքի Աստվածն է:
10Ասում եմ Աստծուն. «Վեմ իմ,
ինչո՞ւ ես ինձ մոռանում,
ինչո՞ւ եմ տրտում քայլում
թշնամուց չարչարված»:
11Մահացու վիրավոր եմ մինչև ոսկորներս,
հակառակորդներս նախատում են ինձ,
մինչ ամբողջ օրն ինձ ասում են, թե.
«Ո՞ւր է քո Աստվածը»:
12 Ինչո՞ւ ես տխուր, հոգի իմ, ինչո՞ւ ես խռովված.
հուսա՛ Աստծուն, դեռ կկարողանամ օրհնել Նրան.
Աստծո դեմքը փրկություն է:
