Սաղմոս 74 [73] - Ոչ մի մարգարե այլևս չկա

Ա Ա Ա

Այս սաղմոսի խոսքերում արտահայտվում է հրեա ժողովրդի ողբը, որն իրեն լքված է զգում Աստծո կողմից: Աքսորյալները, Բաբելոնի աքսորից վերադառնալով (Ք.ա. 538-520թթ.), կամ Անտիոքոս Չորրորդ Եպիփանի կողմից հալածված հրեաները (Ք.ա. 167-164թթ.), ողբում են Տաճարի համար, որը սրբապղծվել է հեթանոսների կողմից: Մի՞թե Տերը մոռացել է Ուխտը և մի ժամանակ կատարած Իր հրաշագործությունները, երբ ազատում էր Իր ժողովրդին (13-14) խրախուսելու համար նրա քայլքը անապատում և նրա առաջ բացելու համար խոստացված երկիրը (15): Մի՞թե Նա չէ Տերը, որն առաջնորդում է տիեզերքի կյանքը (16-17): Անցյալի հիշատակը բացարձակապես չի թույլատրում կորցնելու հույսը, այլ ընդհակառակն՝ մղում է լավագույն ապագայի հուսալու: Իսրայելն այդ պահին կորցրել էր զորության իր ցնորապատիր ձգտումները և համոզվել էր աղքատների հասարակություն լինելու իր իրականությանը (19-21), գիտակցելով սեփական փոքրկությունը: Այդ հասարակությունը նման է տատրակին, որին Աստված անշուշտ թե չի լքի գիշատիչների ճիրաններում (19):

Հիսուսն Իր հետևորդների Եկեղեցին անվանում է «փոքրիկ հոտ» (Ղկս 12, 32), որին չի խոստանում վերապահել վշտերից, այլ՝ ճիշտ հակառակն, որպես Իրեն հետևելու պայման է դնում ամենօրյա խաչակրությունը (Մտթ 16, 24; Ղկս 9, 23): Բայց միաժամանակ խրախուսում է նրանց սրտերը, ասելով, որ չպետք է վախենան ոչ մի բանից, որովհետև Հորը հաճելի եղավ նրանց որպես ժառանգություն տալ Իր երկնային Արքայությունը (Ղկս 12, 32):

Կցորդ.		Հալածված ենք, բայց լքված չենք. մեր մարմիններում կրում ենք Հիսուսի մահը (հմմտ. 2Կր 4, 9-10):
կամ.		Անցել են մեծ նեղության միջով, իրենց զգեստները լվացել են Գառան արյան մեջ (հմմտ. Հյտ 7, 14):
կամ.		Երուսաղեմը ոտնակոխ է արվելու հեթանոսների կողմից, մինչև որ կլրանան հեթանոսների ժամանակները (Ղկս 21, 24):
կամ.		Մի՛ վախեցեք նրանցից, ովքեր սպանում են մարմինը, բայց չեն կարող սպանել հոգին (Մտթ 10, 28):
կամ.		Մինչև ե՞րբ, Տեր, Դու, որ սուրբ ես և ճշմարիտ, արդարություն չես անի և չես առնի մեր արյան վրեժը (Հյտ 6, 10):

¹Մասքիլ: Ասափի:

Ինչո՞ւ ես, Աստված, մերժում մեզ ընդմիշտ,

զայրանում ես ընդդեմ արոտավայրիդ հոտի.

²հիշիր հին ժամանակներում ձեռքբերածդ ժողովուրդը,

տոհմը, որին ազատագրեցիր որպես Քո ժառանգություն,

Սիոն լեռն, ուր հաստատեցիր բնակությունդ:

³Քայլերդ ուղղում ես դեպի անվախճան կործանումներ,

թշնամին ջարդի ենթարկեց Սրբավայրը.

⁴ժողովարանում մռնչաց հակառակորդը,

որպես նշան տնկեց իր դրոշը:

⁵Բարձրացնում էին կացինն ինչպես խուլ անտառում,

⁶տապարներով ու մուրճերով կոտրում էին դռները.

⁷Սրբավայրդ կրակի բոցերին էին մատնում,

պղծում էին ու քանդում Անվանդ օթևանը:

⁸Միմյանց ասում էին. «Հառա՜ջ, կործանենք դրանք»,

այրում էին Աստծո հետ հանդիպման վայրերը.

⁹նշաններ այլևս չենք տեսնում, ոչ մի մարգարե այլևս չկա,

և մեր մեջ չկա մեկը, որն իմանա, թե մինչև ե՞րբ:

¹⁰Մինչև ե՞րբ, Աստված, պիտի հայհոյի հակառակորդը,

ընդմի՞շտ պիտի նախատի թշնամին Քո Անունը.

¹¹ինչո՞ւ ես քաշված պահում ձեռքդ,

թաքցնում ես աջդ ծոցիդ ներսում:

***

¹²Բայց Դու, ո՜վ Աստված, ի հավիտենից իմ Թագավորն ես,

երկրի երեսին կատարվող փրկությունների հեղինակը.

¹³Դու կիսեցիր ծովը զորությամբ,

վիշապների գլուխը ճզմեցիր ջրերի վրա:

¹⁴Դու փշրեցիր Լևիաթանի գլուխը,

նրան որպես կերակուր տվեցիր ծովի հրեշներին.

¹⁵աղբյուրներ ու վտակներ բխեցրիր,

ցամաքեցրիր մշտնջենավոր գետերը:

¹⁶Քեզ են պատկանում ցերեկն ու գիշերը,

Դու հաստատեցիր արևն ու լուսինը.

¹⁷գծեցիր երկրի սահմանները,

կամեցար ձմեռն ու ամառը:

¹⁸Տեր, հիշիր. թշնամին հայհոյում է,

մի անմիտ ժողովուրդ նախատում է Քո Անունը.

¹⁹տատրակիդ կյանքը գազաններին մի՛ հանձնիր,

ընդմիշտ մի՛ մոռացիր Քո աղքատների կյանքը:

²⁰Հայիր Քո դաշինքին. չափը լցված է,

երկրի քարանձավները ապաստան են բռնությունից.

²¹ճնշվածը թող ընդմիշտ ընկճված չմնա,

աղքատն ու խեղճը թող գովեն Քո Անունը:

²²Ոտքի ել, ո՜վ Աստված, մղիր Քո պատերազմը,

հիշիր այս խենթերին, որ կրկնում են հայհոյանքներ.

²³մի՛ մոռացիր հակառակորդներիդ շաթյունը,

թշնամու խռովությունը, որ աճում է անվերջ:

Կայքին օգնելու համար կարող եք դիտել / ունկնդրել այս տեսանյութը։

Շնորհակալություն կանխավ։