Սաղմոս 80 [79] - Աստված, վերադարձրու մեզ
-
01
-
- 02
- 03
- 04
- 05
- 06
- 07
- 08
- 09
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
-
19
-
-
20
-
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
-
37
-
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
-
78
-
-
79
-
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
-
90
-
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
-
117
-
- 118
- 119
-
120
-
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130
- 131
- 132
- 133
- 134
- 135
- 136
- 137
- 138
- 139
- 140
- 141
- 142
- 143
- 144
- 145
- 146
- 147
-
148
-
- 149
- 150
- 151
Հարևան ժողովուրդները ներխուժել են Պաղեստինի կենտրոնական մասը, կամ առնվազն՝ Հովսեփի տան տոհմերի (Եփրեմի ու Մանասեի) կողմից զբաղեցված տարածքները, ինչպես նաև նրանց եղբայր տոհմի՝ Բենիամինի հողերը: Սաղմոսը նկարագրում է Աստծո ժողովրդի անցյալի ու ներկայի պատմությունը, գործածելով փարթամ որթատունկի պատկերը: Մի ժամանակ այն տարածվում էր ամբողջ երկրով մեկ (ակնարկվում է Դավթի թագավորությանը): Այժմ այն ոտնակոխ է արվում հեթանոս օտարերկրացիների կողմից (անցորդները, որոնք քաղում են նրա պտուղները. վարազներն ու վայրի կենդանիները, որոնք ավերում են այն): Աստված չի կարող լքել Իր այգին, որն Իր իսկ ձեռքերով է տնկել ու հոգատարությամբ մշակել (Ես 5, 1-7; 27, 2-5; Եր 2, 21; 12, 10), քանի որ Ինքն է Իսրայելի հովիվը (Եզ 34, 31; Ես 40, 11; Եր 31, 10): Այս համոզումից են բխում սաղմոսի եռանդուն աղերսները և դարձի գալու վերջնական խոստումը:
Հիսուս Քրիստոսի Եկեղեցին Տիրոջ այգին է (Մտթ 20, 1-16; 21, 33-41; Հվհ 15, 1-5): Հիսուս Քրիստոսն Աստծո ժողովրդի բարի Հովիվն է (Հվհ 10, 1-18): Եկեղեցին նույնպես հալածվում ու թալանվում է իր թշնամիների կողմից, որոնցից վատթարագույնը բաժանումն է: Այս իսկ պատճառով, 80րդ սաղմոսը կարող է մեր աղոթքը դառնալ՝ Աստծուց խնդրելու համար քրիստոնյաների միջև հաշտությունն ու միությունը:
Կցորդ. | Ես եմ ճշմարիտ որթատունկը, իսկ իմ Հայրը այգեգործն է (Հվհ 15, 1): | |
կամ. |
Ես որթատունկն եմ, իսկ դուք՝ ոստերը.
ով մնում է իմ մեջ, շատ պտուղ է բերում (հմմտ. Հվհ 15, 5):
|
|
կամ. | Դու չես, որ կրում ես արմատին, այլ՝ արմատն է, որ կրում է քեզ (հմմտ. Հռմ 11, 18): | |
կամ. |
Անհավատարմության պատճառով՝ որոշ ճյուղեր կտրվեցին,
բայց դու պատվաստված ես մնում հավատքի զորությամբ (հմմտ. Հռմ 11, 20):
|
|
կամ. | Հոգին և հարսը ասում են. «Ե՛կ»: Եվ ով լսում է, թող ասի. «Ե՛կ» (Հյտ 22, 17): |
1Երգչախմբի ղեկավարի համար: «Շուշաններ»ի վրա: Վկայություն:
Ասափի: Սաղմոս:
2Ունկն դիր, Իսրայելի Հովիվ,
Դու, որ հոտի նման առաջնորդում ես Հովսեփին
և քերովբեներից վեր՝ բազմում ես գահի վրա.
3հայտնվիր Եփրեմի, Բենիամինի, Մանասեի առաջ,
շուտով վերարթնացրու զորությունդ
և եկ՝ բերելու մեզ փրկությունը:
4Ո՜վ Աստված, վերադարձրու մեզ,
հայտնիր Դեմքդ և կփրկվենք:
5Տեր, տիեզերքի Աստված,
մինչև ե՞րբ ես բարկացած մնալու
Քո ժողովրդի աղոթքի դեմ:
6Դու կերակրում ես մեզ արտասուքի հացով,
առատ արցունքներով հագեցնում ես մեր ծարավը.
7մեզ վեճի ես դնում մեր հարևանների հետ,
մեր թշնամիները ծաղրում են մեզ:
8Տիեզերքի Աստված, վերադարձրու մեզ,
հայտնիր Դեմքդ և կփրկվենք:
9Խաղողի այգին, որ Եգիպտոսից փոխադրեցիր,
այն տնկեցիր՝ հեթանոսներին արտաքսելով.
10հողն ազատեցիր նրա համար,
արմատներ նետեց և լցրեց երկիրը:
11Նրա ստվերը ծածկում էր լեռներին,
ամենաբարձր մայրիներին՝ նրա ոստերը.
12նրա ճյուղերը տարածվում էին մինչև ծովը,
նրա բողբոջները՝ Գետի ուղղությամբ:
13Ինչո՞ւ քանդեցիր նրա ցանկապատը,
նրա պտուղները քաղում են ճանապարհի անցորդները.
14անտառի վարազը ապականում է այն,
այնտեղ արածում են դաշտերի գազանները:
15Տիեզերքի Աստված, վերադարձրու մեզ,
[հայտնիր Դեմքդ և կփրկվենք]:
Նայիր երկնքից և տես,
16այցելիր այս այգին և այն պաշտպանիր.
արմատը, որ Քո աջը տնկեց,
որդին, որին Քո համար հզոր դարձրեցիր.
17ովքեր այն քանդեցին ու այրեցին,
մեռնելու են երեսիդ սպառնալիքի ներքո:
18Ձեռքդ թող լինի աջ կողմիդ մարդու վրա,
մարդու որդու վրա, որին Քո համար հզոր դարձրեցիր.
19այլևս երբեք չենք հեռանալու Քեզնից,
վերապրեցրու մեզ և կկանչենք Քո Անունը:
20Տեր, տիեզերքի Աստված, վերադարձրու մեզ,
հայտնիր Դեմքդ և կփրկվենք: