Սաղմոս 88 [87] - Խավարի մեջ, անդնդի խորքում
-
01
-
- 02
- 03
- 04
- 05
- 06
- 07
- 08
- 09
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
-
19
-
-
20
-
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
-
37
-
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
-
78
-
-
79
-
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
-
90
-
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
-
117
-
- 118
- 119
-
120
-
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130
- 131
- 132
- 133
- 134
- 135
- 136
- 137
- 138
- 139
- 140
- 141
- 142
- 143
- 144
- 145
- 146
- 147
-
148
-
- 149
- 150
- 151
Մահվան հանդեպ զգացված տագնապը հազվադեպ է արտահայտվում այսքա՜ն սրտաճմլիկ պատկերներով. բանտ, նավաբեկություն, միայնություն, գիշեր: Սաղմոսերգուն ընկղմվել է ձախորդությունների խորքը և գրեթե հասել է հատակին: Մի՞թե Աստված լքել է նրան: Հավատացյալը մերժում է ընդունել այդ միտքը, որքան էլ որ մեծ է իր թախիծը: Նա իր սրտում խեղդում է ապստամբության որևէ զգացում: Այս սաղմոսը շատ լավ ցույց է տալիս, թե ինչպես էր Հին Ուխտի մարդը պատկերացնում անդրշիրիմյան կյանքը, քանի դեռ հանձինս Հիսուս Քրիստոսի չէր ստացել հարության հույսը և հավիտենական կյանքին վերաբերվող ճշմարտությունների հայտնությունը. «խորը փոսում» (շեոլ) մեռյալներն այլևս հնարավորությունը չունեն հաղորդակցվելու Աստծո հետ, նրանք այլևս լիարժեք անձինք չեն, այլ՝ իրենք իրենց գունատ ստվերները. դա մոռացության երկիրն է: Լինելով մի մարդու աղոթքը, որն ունեցել է մարդկային խեղճության ամենածանր փորձառությունը, այս սաղմոսը աղաղակն է նաև վհատության և հուսահատության շեմին հասած յուրաքանչյուր մարդու:
Կցորդ. |
Հիսուսն աղաղակեց.
«Աստված իմ, Աստված իմ, ինչո՞ւ լքեցիր ինձ» (հմմտ. Մտթ 27, 46):
|
|
կամ. |
Մեր վրա ընդունել ենք մահվան դատավճիռ,
ինքներս մեզ չվստահել սովորելու համար (2Կր 1, 9):
|
|
կամ. |
Հիսուսի ծանոթները կանգնած էին հեռվում,
նաև կանայք, որ հետևում էին նրան (հմմտ. Ղկս 23, 49):
|
|
կամ. |
Ես եմ հարությունը և կյանքը.
ով հավատում է ինձ, նույնիսկ եթե մահանա, կապրի (Հվհ 11, 25):
|
1Երգ: Սաղմոս: Կորխի որդիների: Երգչախմբի ղեկավարի համար:
«Պարեր»ի վրա: Եղանակելիք: Մասքիլ: Եման Եզրայելացու:
2Փրկությանս Տեր Աստված,
գիշեր ու ցերեկ աղաղակում եմ Քո առաջ.
3աղոթքս թող հասնի մինչև Քեզ,
ականջ դիր իմ հեծեծանքին:
4Կյանքս հագեցած է չարիքներով,
դժոխքին այլևս մոտ է կյանքս.
5դասվում եմ նրանց շարքին, ովքեր իջնում են փոսի մեջ,
առանց ուժերի մարդ եմ այլևս:
6Լքված եմ ննջեցյալների մեջ,
ինչպես գերեզմանի մեջ դրված սպանվածները.
նրանց մեջ, ում այլևս չես հիշում,
ովքեր բացառված և հեռու են ձեռքիցդ:
7Նետեցիր ինձ փոսի հատակը,
խավարի մեջ, անդնդի խորքում.
8իմ վրա կշռում է ցասմանդ ծանրությունը,
Դու ինձ ընկղմում ես Քո բոլոր հորձանքներով:
9Հեռացնում ես ինձնից իմ ծանոթներին,
ինձ նրանց համար դարձրել ես մի զազրանք.
արգելափակված եմ, առանց ելքի ուղիների,
10աչքս սպառվել է վշտակրությունից:
Ամբողջ օրն աղաղակում եմ Քեզ, Տեր,
դեպի Քեզ եմ բարձրացնում իմ ձեռքերը.
11մի՞թե հրաշքներ կգործես ննջեցյալների համար,
մի՞թե նրանց ստվերները ոտքի կկանգնեն օրհնելու Քեզ:
12Գերեզմանում կպատմվի՞ սերդ,
հավատարմությունդ՝ կորստյան վայրում.
13հրաշքներդ կճանաչվե՞ն խավարում,
արդարությունդ՝ մոռացության երկրում:
14Բայց ես կանչում եմ Քեզ, Տեր,
առավոտյան կհասնի Քեզ իմ աղոթքը.
15ինչո՞ւ ես, Տեր, լքում ինձ,
ինչո՞ւ ես ինձնից թաքցնում Դեմքդ:
16Տարաբախտ, մահամերձ եմ մանկությունիցս ի վեր,
ուժասպառ՝ արհավիրքներիդ ծանրության ներքո.
17իմ վրայով անցավ բարկությունդ,
հարձակումներդ քայքայեցին ինձ:
18Ամբողջ օրը պաշարում են ինձ ջրի հորձանքի նման,
միասին հարձակվում են վրաս.
19մտերիմներիս ու ընկերներիս հեռացնում ես ինձնից,
խավարն է միայն ընկերակցում ինձ: