Սբ. Ռոբերտ Բելլարմինո (1542-1621). « ՈՐՊԵՍԶԻ ԿՅԱՆՔԸ ՉՀԱՆԳՉԻ »
- 01
- 02
- 03
- 04
- 05
- 06
- 07
- 08
- 09
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
Ո՜վ Սուրբ Հոգի, երբ Քո աստվածային հուրը, հեղվելով ի վերուստ, սկսում է բոցակիզել մարդու սիրտը, կրքերի մոլի սաստկությունն իսկույն զսպվում է և ուղիղ ճանապարհի բերվում. դժվարությունները, որոնք սկզբում ծանր էին ու անտանելի, թեթևանում են. և որքան ավելի է աճում այդ կրակի ուժգնությունը, այնքան ավելի է մարդկային սիրտը թեթևանում, այն աստիճան, որ սկսում է ճախրել աղավնու նման:
Ո՜վ Հուր երանելի, որ չես այրում, այլ՝ լուսավորում, իսկ եթե այրում էլ ես, այրում ես վատ հակումները, որպեսզի կյանքը չհանգչի: Երանի՜ թե պատվեի Քո բոցերով: Ցանկանում եմ այրվել Քո սուրբ կրակով, որը կմաքրագործի ինձ, ճշմարիտ իմաստության լույսով կհեռացնի հոգուցս տգիտության խավարը և մթությունը մոլորված խղճի: Թող որ Քո սուրբ կրակը բոցավառ սիրո փոխակերպի ծուլության, էգոիզմի ու անհոգության ցուրտը: Թող որ թույլ չտա իմ սրտին կարծրանալ, այլ՝ իր ջերմությամբ թող այն միշտ ճկուն, հնազանդ ու բարեպաշտ դարձնի: Թող որ ազատի ինձ երկրային չափազանցված մտահոգությունների ու անկարգ ցանկությունների ծանր լծից, և հոգին սնուցող ու սերը բորբոքող սուրբ հայեցողության թևերի վրա վերամբարձի սիրտս այնքա՜ն վեր, որ կարողանամ մարգարեի հետ կրկնել. «Ուրախացրո՜ւ հոգին Քո ծառայի, ո՜վ Տեր, դեպի Քեզ եմ վերամբարձում իմ հոգին»:
Ամեն:
