20-21. Հիսուսի ազգականների մտահոգությունը

3, 21 - «Նրա ազգականները». Հուն. «οἱ παρ’ αὐτοῦ» - «հոյ պառ' աուտու», բառացի՝ Իրենները: Գրաբար. «որ իւրքն էին»։ ꟷ

- «ասում էին». Հունարեն բնագրի կառուցվածքն այնպիսին է, որ առաջին հայացքից թվում է, թե ազգականներն էին ասում հաջորդ խոսքը, բայց ամբողջ համատեքստի մեջ ավելի հավանական է թվում, որ ազգականները գնում են Նրան տուն տանելու, որովհետև ուրիշները՝ օրենսգետներն ու իրենց համախոհներն էին ասում այդ խոսքը, ինչպես որ շարունակվում է հաջորդ՝ 22րդ տողում (տե՛ս նաև 30րդ տողը), և ազգականները խիստ մտահոգ էին, որովհետև վախենում էին Նրա անվտանգության համար: Այս պատճառով է, որ հին ձեռագրերի մի խումբ անհրաժեշտ է նկատել հավելում կատարել այս տողում, այն այսպիսի տեսքի բերելով. « ... ելան բռնելու Նրան, քանի որ օրենսգետները և ուրիշներ ասում էին, թե ... »: Որոշ արդի թարգմանություններ էլ խնդիրը լուծում են՝ «ասում էին» բայաձևը դարձնելով «ասվում էր»: – Գրաբարի տարբերակն էլ. «համարէին թէ մոլեգնեալ իցէ», լավագույն կերպով կապակցվում է հաջորդ տողում միջամտող օրենսգետների հետ: ꟷ

- «Միտքը զմայլված է». Հուն. «Ἐξέστη» - «Էքսէստէ», բառացի՝ մտքով հափշտակված է, ինքն իրենից դուրս է, մտքով կլանված, վերացած է, և միայն փոխաբերաբար՝ խելքը կորցրել է, սա էլ՝ սոսկ ուշադրությունը, չափավորությունը, գիտակցությունը կորցնելու իմաստով: Օրենսգետներն այդպիսով Հիսուսին մեղադրում էին Ինքը առաջին հերթին և գերագույն աստիճանի դիվահար լինելու մեջ. մեղադրանք, որին Հիսուսը պատասխանում է մի առակով (24-27) և մի դատավճռով (28-29):