ՍԲ. ԱՆԱՍՏԱՍ ՍԻՆԱՅԵՑԻ (?-700). « ԱՍՏԾՈՒՆ ԸՆԾԱՅԱԲԵՐԵԼ ՍԵՓԱԿԱՆ ԿՅԱՆՔԻ ԺԱՄԱՆԱԿԸ »

Սբ. Անաստաս Սինայեցի (?-700), « Քարոզ սուրբ հավաքի մասին » (PG 89, 826A-828A).

[...] Աղոթքի⁽¹⁾ և Աստվածային Գրվածքների հանդեպ շարունակական նվիրվածությունն ու հաստատակամությունը բոլոր առաքինությունների մայրն է: Աղոթքի միջոցով է, արդարև, որ մենք Աստծուց ստանում ենք այն ամենը, ինչը որ խնդրում ենք, և Նրա բոլոր պարգևները: «Հավաքներում», ասված է, «օրհնեցեք Տիրոջը» (Սղմ 67, 27), և. «Հավաքի մեջ գովաբանելու եմ Քեզ» (Սղմ 21, 23)⁽²⁾։

Այդ իսկ պատճառով Մարգարեն, ասես Աստծո բերանով խոսելով, մեզ ներկայացնում է Աստծո հետ շարունակական նվիրվածության և ջանասիրության անհրաժեշտությունը՝ ասելով. «Ժամանակ հատկացրե՛ք և իմացե՛ք, որ ես Աստված եմ» (Սղմ 45, 11)։ Առանց աղոթքների և Աստվածային Գրքերի ընթերցանության մեջ նվիրվածության և անընդմեջ ջանքերի, իսկապես հնարավոր չէ ո՛չ ստանալ այն, ինչ խնդրվում է, ո՛չ էլ ճշմարտապես ճանաչել Աստծուն։ Եթե հաճախ, փաստացի, երկրային⁽³⁾ իրականությունների ոլորտում պատահում է, որ երկար տարիներ արհեստների դպրոցներում անցկացնելով՝ հազիվ է հաջողվում ինչ որ մի արհեստ սովորել, որքա՜ն ավելի նա, ով կամենում է ձեռքբերել Աստծո անսխալ ճանաչողությունը և հասնել այն բանին, որ հաճելի լինի Նրան, պետք է Աստծուն ընծայաբերի իր ժամանակը, և, ջերմեռանդությամբ ու վառ սլացքով, սեփական հոգին վեր բարձրացված պահի դեպի Նա, գրեթե այնպես, որ կարծես թեևեր ունենար, մինչև [իր] կյանքի վերջը։ [...]