« ՔՐԻՍՏՈՍՆ ԻՐԵՆՆ Է ԴԱՐՁՆՈՒՄ ՄԱՐԴԿԱՆՑ ԲՈԼՈՐ ՉԱՐՉԱՐԱՆՔՆԵՐԸ »

 

 

[...] Ով աղոթում է, մասնակցում է Աստծո Բանի^(*) աղոթքին. Նա նաև նրանց մեջ է, ովքեր անգիտանում են Իրեն, և ոչ ոքի աղոթքից բացակա չէ: Նա աղոթում է Հորը հավատացյալի հետ միությամբ, որի միջնորդն է: Արդարև, Աստծո Որդին մեր ընծաների Մեծն Քահանայապետն է, և մեր Դատապաշտպանն է Հոր մոտ: Աղոթում է նրանց համար, ովքեր աղոթում են, և աղերսում է նրանց համար, ովքեր աղերսում են: [...]

Մեծն Քահանայապետը միակը չէ, որ միանում է նրանց, ովքեր աղոթում են ճշմարտապես: Կան նաև հրեշտակները, որոնց վերաբերյալ Աստվածաշունչը հաստատում է, որ «երկնքում ուրախանում են յուրաքանչյուր մեղավորի համար, որ զղջում է, ավելի՝ քան իննսունիննը արդարների համար, որոնք ապաշխարության կարիք չունեն» (Ղկս 15, 7): Նույնը հարկավոր է ասել սրբերի հոգիների մասին, որոնք արդեն ննջել են: [...] Աստվածային խոսքի համաձայն, բոլորից ամենակարևոր առաքինությունը դա մերձավորի հանդեպ սերն է: Հարկավոր է ընդունել, որ սրբերը, որոնք արդեն մահացել են, այդ առաքինությունը առավել քան երբեք գործադրում են ի նպաստ նրանց, ովքեր պայքարում են այս կյանքում, շա՜տ ավելի՝ քան կարող է անել ինչ որ մեկը, որ շտապում է օգնելու ամենատկարներին, մինչ տակավին ենթակա է մարդկային տկարությանը: Արդարև, «անդամներից մեկը տառապո՞ւմ է: Բոլոր անդամները տառապում են նրա հետ միասին: Անդամներից մեկը փառավորվո՞ւմ է: Բոլոր անդամները մասնակցում են նրա փառքին» (1Կր 12, 26): Ահա՛ թե ինչպես են վարվում նրանք, ովքեր սիրում են իրենց եղբայրներին:

Բայց Առաքյալի խոսքը կարելի է կիրառել նաև այն սիրո վերաբերյալ, որը գործադրվում է ներկա կյանքից անդին. «Հոգատարությունը բոլոր եկեղեցիների հանդեպ: Ով տկար է, մի՞թե ես էլ տկար չեմ նրա հետ: Ով ընկնում է, մի՞թե ինձ էլ չի լափում կրակը» (2Կր 11, 28-29): Մի՞թե Քրիստոսն Ինքն էլ չի հայտարարում, որ Ինքը հիվանդ է հանձինս յուրաքանչյուր հիվանդի, որ Ինքը նրանց հետ է, ովքեր ո՛չ հագուստ ունեն, ո՛չ էլ տուն, որ Ինքն էլ քաղցից ու ծարավից տոչորվում է բոլոր մարդկանց հետ միասին: Ով կարդացել է Ավետարանը, մի՞թե կարող է անգիտանալ, որ Քրիստոսն Իրենն է դարձնում մարդկանց բոլոր չարչարանքները: [...]