« ԱՍՏՎԱԾ ՄՈՏԵՑԱՎ ՄԱՀՎԱՆՆ ԱՅՆՔԱՆ, ՈՐ ՀՊՎԵՑ ՄԵՐ ԴԻԱԿԻՆ »
- 01
- 02
- 03
- 04
- 05
- 06
- 07
- 08
- 09
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
ԳՐԻԳՈՐ ՆՅՈՒՍԱՑԻ, Մեծ Քրիստոնեական, XXXII, 3-4 (PG 45, 80B-C; SC 453, pp. 284-286).
[...] Հարկավոր էր ամբողջ բնությունը մահից վերադարձնել կյանքի: Աստված, հետևաբար, կքվեց մեր դիակի վրա, որպեսզի, այսպես ասած, ձեռք մեկներ էակին, որն այնտեղ պառկած էր: Մոտեցավ մահվանն այնքան, որ հպվեց մեր դիակին և Իր սեփական մարմնի միջոցով բնությանը տվեց հարության սկզբունքը, Իր զորությամբ հարություն տալով ամբողջ մարդուն:
[...] Մեր մարմնում, զգայարաններից միայն մեկի գործունեությունը տարածում է զգացումը այդ անդամի հետ փոխկապակցված ամբողջ օրգանիզմով մեկ: Նույն բանն է պատահում ամբողջ մարդկության պարագային, որը կազմում է, այսպես ասած, մեկ միակ կենդանի էակ. մի անդամի հարությունը տարածվում է ամբողջին, և մի մասից հաղորդվում է ամբողջությանը մարդկային բնության գոյակցության և միության ուժով: [...]
