« ՆՐԱ ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆԸ ՄԱՀԿԱՆԱՑՈՒ ԲՆՈՒԹՅԱՆ ՀԱՄԱՐ ԴԱՌՆՈՒՄ Է ԱՆՄԱՀ ԿՅԱՆՔԻՆ ՎԵՐԱԴԱՌՆԱԼՈՒ ՍԿԻԶԲԸ »
- 01
- 02
- 03
- 04
- 05
- 06
- 07
- 08
- 09
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
ԳՐԻԳՈՐ ՆՅՈՒՍԱՑԻ, Մեծ Քրիստոնեական, 25 (PG 45, 65C-68A; SC 453, p. 258).
[...] Որ Աստված վերցրել է մեր բնությունը, մի փաստ է, որն իրենից տարօրինակ կամ արտասովոր ոչինչ չի ներկայացնում այն մտքերի համար, որոնք իրականության վերաբերյալ չեն կազմում չափազանց թշվառ մի գաղափար: Ո՞վ կարող է այնքան տկարամիտ լինել, որ տիեզերքին դիտելով չհավատա, որ Աստված ամեն բան է. որ հագնում է տիեզերքը որպես զգեստ, և միաժամանակ պարունակում է այն և նրանում բնակվում է: Այն, ինչը գոյություն ունի, կախում ունի Նրանից, ով գոյություն ունի, և ոչինչ չի կարող գոյություն ունենալ, եթե գոյություն չունենա գրկում Նրա, ով Է:
Հետևաբար, եթե ամեն ինչ Նրա մեջ է և Նա ամեն ինչի մեջ է, ինչո՞ւ ամաչել հավատքի համար, որը մեզ ուսուցանում է, որ մի օր Աստված ծնվել է մարդկային վիճակում, Նա, որ այսօր էլ տակավին գոյություն ունի որպես մարդ:
Արդարև, եթե Աստծո ներկայությունը մեզնում այսօր չի ստանձնում միևնույն կերպարանքը, ինչ այն ժամանակ էր, այդուհանդերձ համաձայն ենք ընդունելու, որ – այսօր, ինչպես այն ժամանակ – Նա հավասարապես մեր մեջ է: Այսօր խառնված է մեր հետ, քանի որ գոյության մեջ է պահում արարչությունը: Այն ժամանակ միացավ մեր բնությանը, որպեսզի այն աստվածացներ Իր հպումով, մահվան ճիրաններից այն խլելուց հետո: [...] Քանի որ Նրա հարությունը մահկանացու բնության համար դառնում է անմահ կյանքին վերադառնալու սկիզբը: [...]
