« ՏԱՐԵՔ ԻՆՁ ԳԻՆՈՒ ՄԱՌԱՆԸ, ՍԵՐԸ ԴՐԵՔ ԻՄ ՎՐԱ »
- 01
- 02
- 03
- 04
- 05
- 06
- 07
- 08
- 09
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
ԳՐԻԳՈՐ ՆՅՈՒՍԱՑԻ, Քարոզներ Երգ Երգոցի մասին, 4 (PG 44, 845A-B).
[...] Ապա հոգին ասում է. «Տարե՛ք ինձ գինու մառանը, սերը դրեք իմ վրա» (Երգ 2, 4): [...] Նրա ծարավն այնքա՜ն ուժգին է դարձել, որ այլևս չի գոհանում «իմաստության բաժակով» (Առկ 9, 2): Բաժակի ամբողջ պարունակությունը, նրա բերանի մեջ հեղվելով, նրան այլևս չի թվում, թե կարող է հագեցնել իր ծարավը: Այլ խնդրում է, որ տանեն իրեն գինու մառանը, ուր կարող է իր բերանը մոտեցնել արբեցնող գինիով լիուլի տակառների եզերքին: Ուզում է տեսնել հնձանում ճզմված ողկույզը, և խաղողի այգին, որտեղ հասունացել է այդ ողկույզը, և ճշմարիտ այգու այգեպանին, որ մշակել է այդ ողկույզը: [...]
Սրա համար է, որ ուզում է մտնել մառանը, ուր կատարվում է գինու խորհուրդը: Հազիվ ոտքը ներս է դնում, խոյանում է է՛լ ավելի վեր: Խնդրում է ենթարկվել սիրույն: Արդ սերը, ասում է Հովհաննեսը, Աստված Ինքն է: [...]
