« ԱՀԱ՛ ԿՐԿԻՆ ՊԱՏՐԱՍՏԱԿԱՄ ԵՄ ՏԱՌԱՊԵԼՈՒ ՄԱՐԴԿԱՆՑ ՓՐԿՈՒԹՅԱՆ ՀԱՄԱՐ »

 

 

[...] Մի օր գտնվում էի Կրետեում: Սուրբ այր Կարպոսն ինձ իր տանը հյուրընկալեց: Եթե կա մի մարդ, որն իր մաքրագործված մտքի շնորհիվ տրամադիր է հայեցողությանը, դա Կարպոսն է: [...] Եվ սակայն, նա պատմեց ինձ, որ մի օր իր համբերությունը կորցրել է մի մարդու անհավատության պատճառով: Իր տրտմության պատճառն այն է եղել, որ այդ անհավատը առ Աստված հավատքից հեռացրել է իր Եկեղեցու անդամներից մեկին, մինչ նա տակավին տոնում էր իր մկրտությունը: Կարպոսն, ըստ իր բարության, պետք է որ աղոթեր նրանց երկուսի համար, [...] և պետք է որ փորձեր անխոնջ կերպով հորդորել նրանց, [...] մինչև որ նրանց առարկությունները լուծում կստանային: [...] Նա, մինչդեռ, առաջին անգամ իր ողջ կյանքի ընթացքում, իրեն մեծապես դառնացած ու զայրացած էր զգում: Հոգու այդպիսի վիճակում պառկեց և քուն մտավ: Գիշերվա կեսին, այն ժամին, երբ սովոր էր ինքնուրույն կերպով արթնանալու և Աստծո գովքը երգելու, ոտքի կանգնեց, շարունակելով բռնված մնալ մի ոչ-հոգևոր տհաճության ճիրաններում և մտածելով, որ արդարացի չէր որոշ անաստվածների թողնելը, որ ապրեն: [...] Եվ աղերսեց Աստծուն արձակել Իր անողոք կայծակները և մեկ հարվածով վերջ դնել երկու անհավատների կյանքին: Այդ վայրկյանին, – շարունակեց պատմել նա, – տունը, ուր գտնվում էր, թվաց՝ թե ցնցվեց բոլոր ուղղություններով, ապա երկուսի կիսվեց, տանիքից սկսած: Ուժգին կրակի մի հեղեղ երևաց, որն իջավ մինչև իր մոտ, երկինքը պատռվեց, Հիսուսը երևաց հրեշտակների բազմությամբ շրջապատված: [...]

Կարպոսը վեր բարձրացրեց աչքերը և ապշած մնաց այդ տեսիլքի դիմաց: Դեպի ներքև նայելով, – պատմում էր, – տեսավ, թե ինչպես էր երկիրը բացվում և ձևավորվում էր երախը բաց ու խավարածածկ մի անդունդ, իսկ անդունդի եզրին, իր դիմացը, իր կողմից անիծված այդ երկու մարդիկ, որոնք սարսափահար դողում էին և կամաց կամաց կորցնում էին հողը իրենց ոտքերի տակ: Ապա տեսավ, թե ինչպես էին անդունդի խորքից վեր սողում որոշ թվով օձեր, որոնք փաթաթվում էին նրանց ոտքերին, [...] ամեն բան անելով, որ նրանք ընկնեն անդունդի մեջ: [...] Նրանք արդեն մոտ էին պարտվելու, մասամբ ընդդեմ իրենց կամքի և մասամբ հոժարակամ, Չարի կողմից հարկադրված և միաժամանակ դյութված: Կարպոսը լցվեց ուրախությամբ, – ասում էր, – դիտելով ներքևում տեղի ունեցող տեսարանը: Մոռացության մատնելով տեսարանը, որ վերևում էր, համբերությունն արդեն կորցնում էր և զայրանում, որ այդ երկուսը դեռ չէին ընկել անդունդը: Մի քանի անգամ իր ջանքերը միացրեց օձերի ջանքերին: [...]

Ի վերջո, աչքերը վեր բարձրացնելով, երկնքում կրկին տեսավ քիչ առաջվա տեսիլքը: Բայց այս անգամ Հիսուսը, կարեկցանքից մղված, իջավ մինչև այդ անհավատները և Իր ձեռքը պարզեց նրանց, օգնելու և փրկելու համար: [...] Հայնժամ ասաց Կարպոսին. «Ձեռքովդ, որն արդեն բարձրացրել էիր, այժմ պետք է ինձ ապտակես, որովհետև ահա՛ կրկին պատրաստակամ եմ տառապելու մարդկանց փրկության համար: [...] Ինչպես նաև քննիր, թե ո՞րն է ավելի իրավացի քո համար. օձերի հետ անդունդի մեջ մնա՞լդ, Աստծո հետ ապրելու փոխարեն [...]»:

Սա Կարպոսի պատմածն է, և ես հավատում եմ նրան: [...]