« ՃԱՆԱՊԱՐՀԻ ՄԱՐԴԻԿ ». Մտթ 4, 12-23
- 01
-
02
-
-
03
-
-
- ՍՈՒՐԲ ԾՆՈՒՆԴ - Կեսգիշերվա Պատարագ. « ԱՍՏՎԱԾ ՀԱՅՈՒՄ Է ՍՐՏԻՆ »
- ՍՈՒՐԲ ԾՆՈՒՆԴ - Արևագալի Պատարագ. « ՔՐԻՍՏՈՍԸ ԾՆՎՈՒՄ Է, ՈՐՊԵՍԶԻ ԵՍ ԾՆՎԵՄ »
- ՍՈՒՐԲ ԾՆՈՒՆԴ - Ցերեկվա Պատարագ. « ԼՈՒՅՍԸ ԿԱՎԵ ԿԵՂԵՎԻ ՄԵՋ »
- Տոն Հիսուսի, Մարիամի և Հովսեփի Սուրբ Ընտանիքի. « ԱՍՏԾՈ ԼՌՈՒԹՅՈՒՆԸ ՄԱՐԻԱՄԻ ՍՐՏՈՒՄ »
- Տոն Ամենասրբուհի Կույս Մարիամ Աստվածամոր. « ՆԱ ԱՅՆՏԵՂ Է, ՈՒՐ ԻՐԵՆ ԹՈՂՆՈՒՄ ԵՆ ՄՏՆԵԼ »
- Երկրորդ Կիրակի Սուրբ Ծննդից հետո. « ԵՐԲ ՓՈՇԻՆ ԴԱՐՁԱՎ ՄԱՐՄԻՆ »
- ԱՍՏՎԱԾԱՀԱՅՏՆՈՒԹՅՈՒՆ. « ՄԵԶ ԱՄԵՆԱՀՈԳԵՀԱՐԱԶԱՏ ՍՐԲԵՐԸ »
- Աստվածահայտնության հաջորդ Կիրակի, Հիսուսի Մկրտությունը. « ԵՐԿՆՔԻ ԲԱՑՎԵԼԸ »
-
- Քառասնորդացի 1-ին Կիրակի. « ՀԱՐՁԱԿՈՒՄ ՀԱՎԱՏՔԻ ԴԵՄ »
- Քառասնորդացի 2-րդ Կիրակի. « ՈՒՆԿՆԴՐՈՒՄ, ՈՐ ՓՈԽԱԿԵՐՊՈՒՄ Է »
- Քառասնորդացի 3-րդ Կիրակի. « ՎԱՂՎԱ ԲԱՐԻՔԸ, ԵՐԵԿՎԱ ԱՄԼՈՒԹՅՈՒՆԸ »
- Քառասնորդացի 4-րդ Կիրակի. « ՄԻ ՀԱՅՐ, ՈՐ ՀՈԳՆԵԼ Է ԾԱՌԱՆԵՐ ՈՒՆԵՆԱԼՈՒՑ, ԶԱՎԱԿՆԵՐ ՈՒՆԵՆԱԼՈՒ ՓՈԽԱՐԵՆ »
- Քառասնորդացի 5-րդ Կիրակի. « ԱՌԱՋԻՆ ՕՐԵՆՔԸ. ՈՐ ՄԱՐԴԸ ԱՊՐԻ »
- Ծաղկազարդի Կիրակի. « ՄԻ ՏԱՐԲԵՐ ԱՍՏՎԱԾ »
-
- Հարության Սուրբ Զատիկի Կիրակի. « ԿԱՆԱՅՔ ՀԱՎԱՏՈՒՄ ԵՆ, ՈՐՈՎՀԵՏԵՎ ՀԻՇՈՒՄ ԵՆ »
- Զատկվա 2-րդ Կիրակի. « ՀԱՆՁՆՎԵԼ ՁԱՅՆԻՆ »
- Զատկվա 3-րդ Կիրակի. « ԵԹԵ ՈՉ ՍԵՐԸ, ԳՈՆԵ ԸՆԿԵՐՈՒԹՅՈՒՆԸ »
- Զատկվա 4-րդ Կիրակի. « Ո՛Չ ՈՔ ... ԵՐԲԵ՛Ք ... ԻՄ ՁԵՌՔԻՑ »
- Զատկվա 6-րդ Կիրակի. « ՄԵՆՔ՝ ՏԻԵԶԵՐՔԻ ՀՅՈՒՐԸՆԿԱԼ ԲԵԿՈՐՆԵՐՍ »
- ՀԱՄԲԱՐՁՈՒՄ. « ՎԵՐՋԻՆ ԽՈՍՔԸ. ՄԻ ՕՐՀՆՈՒԹՅՈՒՆ »
-
- Տոն Քրիստոսի Սրբազնասուրբ Մարմնի և Արյան. « ՏԱԼՈՎ ԻՐԵՆ, ՄԵԶ ՏԱԼԻՍ Է ԱՄԵՆ ԻՆՉ »
- Ընթացիկ ժամանակվա 11-րդ Կիրակի. « ԱՆՈՒՇԱՀՈՏ ՕԾԱՆԵԼԻՔ ԲԵՐԱԾ ԿԻՆԸ »
- Ընթացիկ ժամանակվա 14-րդ Կիրակի. « ՄԵԾՈՒԹՅՈՒՆԸ ՉԱՓՎՈՒՄ Է ՍՐՏՈՎ »
- Ընթացիկ ժամանակվա 15-րդ Կիրակի. « ԱՊԱԳԱՆ ՄԻԱՅՆ ՄԵԿ ԲԱՅԻ ՄԵՋ. ''ՊԻՏԻ ՍԻՐԵՍ'' »
- Ընթացիկ ժամանակվա 16-րդ Կիրակի. « ՄԻԱԿ ՍԻՐՈ ԵՐԿՈՒ ԴԵՄՔԵՐԸ »
- Ընթացիկ ժամանակվա 20-րդ Կիրակի. « ՀՈՒՐԸ ԵՎ ՍՈՒՐԸ »
-
-
04
-
-
05
-
-
06
-
- 07
- 08
Խորհրդածություն Մատթեոս 4, 12-23 ( « ՔԱՐՈԶՉՈՒԹՅՈՒՆ ԳԱԼԻԼԵԱՅՈՒՄ » ) հատվածի շուրջ
Հովհաննես Մկրտիչը դեռ նոր է ձերբակալվել։
Մի դեպք, որը, փոխանակ Հիսուսին խոհեմ դարձնելու, Նրան մղում է դուրս՝ հրապարակ, բացահայտ քարոզչության, փոխարինելու համար Հովհաննեսին։ Թողնում է, այդպիսով, ընտանիք, տուն, աշխատանք, Նազարեթից Կաֆառնաում տեղափոխվելով։ Ոչինչ չի տանում Իր հետ, միայն մի պատգամ, որը վերստին մեկնարկ է տալիս քարոզչությանը այն կետից, որտեղ Հովհաննեսը կանգ էր առել. Դարձի՛ եկեք, Արքայությունը մոտ է։
Դարձի՛ եկեք։ Սա նույնը չէ, ինչ «ապաշխարեցե՛ք»ը. սա հրավեր է` գլխիվայր շրջելու կյանքը. փոխեցե՛ք տրամաբանությունը, փոխեցե՛ք ուղղությունը, չեք տեսնո՞ւմ, թե ո՛ւր է ձեզ տանում այս ճանապարհը։
Եկե՛ք այնտեղ, ուր երկինքն ավելի կապույտ է, արևն` ավելի ջերմ, անձինք` ավելի ողջամիտ, կյանքն` ավելի ճշմարիտ։ Փոխեցե՛ք իրականությունների վերաբերյալ ունեցած տեսությունը, պատկերացումները, փոխեցե՛ք ուղղությունը. ճանապարհը, որով ձեզ ընթանալ են տվել, տխրության է հանգեցնում և խավարի։
Դարձը պատճառը չէ, այլ` հետևանքը, «իմ այն գիշերվա, որի սրտում հանկարծակի տարածվել է լույսի ուժը» (Մարիա Ձամբռանո)։
Երևակայում էի դարձը որպես այն վայրը, ուր գտնելու էի Աստծուն, որպես իմ ճիգ ու ջանքի հատուցում։
Բայց էլ ի՞նչ լավ լուր կլիներ դա` մի Աստված, որ տալիս է գործադրած ճիգ ու ջանքի համաձայն։
Շարժման ուղղությունը ճշգրիտ կերպով հակառակն է. Նա Ինքն է, որ հասնում է ինձ. Նա Ինքն է, որ բնակություն է հաստատում իմ մեջ։ Ձրիաբար։
Նախքան, որ ես որևիցէ մի բան կանեմ։ Այդ ժամանակ է, որ ես փոխում եմ կյանքս, և իրականությունն ընկալելու ձևս։
Հիսուսը քայլում է Գալիլեայի ծովի ափին և դիտում է։ Երկու եղբայրների՞ է միայն տեսնում, երկու նավակնե՞ր, նրանց աշխատա՞նքը։
Ո՛չ, տեսնում է շա՜տ ավելին. հանձինս Հովնանի որդի Սիմոնի տեսնում է Կեփասին` Պետրոսին, վեմին. հանձինս Հովհաննեսի՝ նրան, ով փայլատակելով լուսավորելու է մեզ` սահմանելով Աստծուն որպես «Սեր». Հակոբոսը լինելու է «որոտման որդի», լիուլի հագեցած Նրա սրտի թրթիռներով և Նրա զորությամբ։
Մարմնավաճառի հոգում մի օր վերարթնացնելու է հարսնացուի սիրտը` սիրող ու հավատարիմ. և վախվորած Նիկոդեմոսի սրտում` անվախ ու քաջարի մի այր, ով Պիղատոսից պահանջելու է մահվան դատապարտվածի մարմինը։
Հիսուսի հայացքը մարգարեություն է։ Դիտում է ինձ, և իմ մեջ տեսնում է մի թաքնված գանձ, իմ ձմեռվա մեջ տեսնում է ցորենը, որ հասունանում է, և ճանապարհներ` արևի մեջ։ Իր աչքերի մեջ տեսնում եմ իմ համար լույսը առավել մեծ հորիզոնների, մի մեղեդի, որ չէի լսում, վերածնվելու քաղց։ Եվ ասում է ինձ. Արի՛ իմ ետևից։
Չորս ձկնորսները բացահայտում են, որ իրենց մեջ կրում են ո՛չ թե լճի նավարկության ուղիները, կամ տուն տանող ճանապարհը, այլ` երկնքի, աշխարհի, մարդու սրտի քարտեզը։
Դարձն է։
Եվ գնում են Հիսուսի ետևից` առանց իմանալու, թե ո՛ւր։ Եվ չեն էլ հարցնում։ Բացահայտել են աշխարհի ճանապարհները Աստծո սրտի մեջ, և դա բավական է։
Հիսուսը շրջում էր Գալիլեայում, ազատ ու արքայական կեցվածքով անցնում էր մարդկանց ու առարկաների միջով, և բժշկում էր կյանքը։ Ցույց տալով, որ «մեր անսահման տխրությունը բժշկվում է միմիայն անսահման սիրով» (Ֆրանցիսկոս Պապ, «Ավետարանի բերկրանքը» կոնդակից)։
Ուրեմն կգամ Քո ետևից, Հիսո՜ւս, որովհետև Քո ետևից ա՛յլ բան չես թողնում, եթե ո՛չ միայն` լույս։ Քո չորս ընկերների նման, թողնում եմ նավակներն ու փոքրիկ ուռկանները` ինչ որ մի ավելի մեծ բանի համար։
Հոգատար կլինեմ նրա հանդեպ, ով փնտրտուքի մեջ է, և նրա հանդեպ, ով տառապում է և մենակ է. իսկ հետո, ամեն ինչից ավելի, կպահպանեմ իմ սիրտը, նաև նրա դյուրաբեկ ու հիվանդ մասերը, որպեսզի «նրանից բխի կյանքը» (Առկ 4, 23)։
