
« ՄԻ ԲՈՒՌ ԱՐԱՐԱԾՆԵՐ, ՈՐՈՆՑ ԱՌԱԳԱՍՏՆԵՐԸ ԼՑՎԵԼ ԵՆ ԱՍՏԾՈ ՇՆՉՈՎ ». Հվհ 20, 19-31
- 01
-
02
-
-
03
-
-
- ՍՈՒՐԲ ԾՆՈՒՆԴ - Կեսգիշերվա Պատարագ. « ԱՍՏՎԱԾ ՀԱՅՈՒՄ Է ՍՐՏԻՆ »
- ՍՈՒՐԲ ԾՆՈՒՆԴ - Արևագալի Պատարագ. « ՔՐԻՍՏՈՍԸ ԾՆՎՈՒՄ Է, ՈՐՊԵՍԶԻ ԵՍ ԾՆՎԵՄ »
- ՍՈՒՐԲ ԾՆՈՒՆԴ - Ցերեկվա Պատարագ. « ԼՈՒՅՍԸ ԿԱՎԵ ԿԵՂԵՎԻ ՄԵՋ »
- Տոն Հիսուսի, Մարիամի և Հովսեփի Սուրբ Ընտանիքի. « ԱՍՏԾՈ ԼՌՈՒԹՅՈՒՆԸ ՄԱՐԻԱՄԻ ՍՐՏՈՒՄ »
- Տոն Ամենասրբուհի Կույս Մարիամ Աստվածամոր. « ՆԱ ԱՅՆՏԵՂ Է, ՈՒՐ ԻՐԵՆ ԹՈՂՆՈՒՄ ԵՆ ՄՏՆԵԼ »
- Երկրորդ Կիրակի Սուրբ Ծննդից հետո. « ԵՐԲ ՓՈՇԻՆ ԴԱՐՁԱՎ ՄԱՐՄԻՆ »
- ԱՍՏՎԱԾԱՀԱՅՏՆՈՒԹՅՈՒՆ. « ՄԵԶ ԱՄԵՆԱՀՈԳԵՀԱՐԱԶԱՏ ՍՐԲԵՐԸ »
- Աստվածահայտնության հաջորդ Կիրակի, Հիսուսի Մկրտությունը. « ԵՐԿՆՔԻ ԲԱՑՎԵԼԸ »
-
- Քառասնորդացի 1-ին Կիրակի. « ՀԱՐՁԱԿՈՒՄ ՀԱՎԱՏՔԻ ԴԵՄ »
- Քառասնորդացի 2-րդ Կիրակի. « ՈՒՆԿՆԴՐՈՒՄ, ՈՐ ՓՈԽԱԿԵՐՊՈՒՄ Է »
- Քառասնորդացի 3-րդ Կիրակի. « ՎԱՂՎԱ ԲԱՐԻՔԸ, ԵՐԵԿՎԱ ԱՄԼՈՒԹՅՈՒՆԸ »
- Քառասնորդացի 4-րդ Կիրակի. « ՄԻ ՀԱՅՐ, ՈՐ ՀՈԳՆԵԼ Է ԾԱՌԱՆԵՐ ՈՒՆԵՆԱԼՈՒՑ, ԶԱՎԱԿՆԵՐ ՈՒՆԵՆԱԼՈՒ ՓՈԽԱՐԵՆ »
- Քառասնորդացի 5-րդ Կիրակի. « ԱՌԱՋԻՆ ՕՐԵՆՔԸ. ՈՐ ՄԱՐԴԸ ԱՊՐԻ »
- Ծաղկազարդի Կիրակի. « ՄԻ ՏԱՐԲԵՐ ԱՍՏՎԱԾ »
-
- Հարության Սուրբ Զատիկի Կիրակի. « ԿԱՆԱՅՔ ՀԱՎԱՏՈՒՄ ԵՆ, ՈՐՈՎՀԵՏԵՎ ՀԻՇՈՒՄ ԵՆ »
- Զատկվա 2-րդ Կիրակի. « ՀԱՆՁՆՎԵԼ ՁԱՅՆԻՆ »
- Զատկվա 3-րդ Կիրակի. « ԵԹԵ ՈՉ ՍԵՐԸ, ԳՈՆԵ ԸՆԿԵՐՈՒԹՅՈՒՆԸ »
- Զատկվա 4-րդ Կիրակի. « Ո՛Չ ՈՔ ... ԵՐԲԵ՛Ք ... ԻՄ ՁԵՌՔԻՑ »
- Զատկվա 6-րդ Կիրակի. « ՄԵՆՔ՝ ՏԻԵԶԵՐՔԻ ՀՅՈՒՐԸՆԿԱԼ ԲԵԿՈՐՆԵՐՍ »
- ՀԱՄԲԱՐՁՈՒՄ. « ՎԵՐՋԻՆ ԽՈՍՔԸ. ՄԻ ՕՐՀՆՈՒԹՅՈՒՆ »
-
- Տոն Քրիստոսի Սրբազնասուրբ Մարմնի և Արյան. « ՏԱԼՈՎ ԻՐԵՆ, ՄԵԶ ՏԱԼԻՍ Է ԱՄԵՆ ԻՆՉ »
- Ընթացիկ ժամանակվա 11-րդ Կիրակի. « ԱՆՈՒՇԱՀՈՏ ՕԾԱՆԵԼԻՔ ԲԵՐԱԾ ԿԻՆԸ »
- Ընթացիկ ժամանակվա 14-րդ Կիրակի. « ՄԵԾՈՒԹՅՈՒՆԸ ՉԱՓՎՈՒՄ Է ՍՐՏՈՎ »
- Ընթացիկ ժամանակվա 15-րդ Կիրակի. « ԱՊԱԳԱՆ ՄԻԱՅՆ ՄԵԿ ԲԱՅԻ ՄԵՋ. ''ՊԻՏԻ ՍԻՐԵՍ'' »
- Ընթացիկ ժամանակվա 16-րդ Կիրակի. « ՄԻԱԿ ՍԻՐՈ ԵՐԿՈՒ ԴԵՄՔԵՐԸ »
- Ընթացիկ ժամանակվա 20-րդ Կիրակի. « ՀՈՒՐԸ ԵՎ ՍՈՒՐԸ »
-
-
04
-
-
05
-
-
06
-
- 07
Ութ օր հետո եկավ Հիսուսը, փակ դռների միջով։ Մխիթարվում եմ մտածելով, որ նույնիսկ եթե դռներն Իր առաջ փակ է գտնում, Նա իսկույն չի հեռանում ու գնում, այլ՝ շարունակում է Իր քաղցր ու անողոք պաշարումը։ Ութ օր անց Նա դեռ այնտեղ է. Լքվածը վերադառնում է նրանց մոտ, ովքեր միայն լքել գիտեն, Դավաճանվածը վերադառնում է նրանց մոտ, ովքեր Իրեն թողել էին թշնամիների ձեռքում։
Եկավ և կանգնեց նրանց մեջտեղում։ Հիսուսի հայտնությունները երբեք չեն կատարվել պարտադրման ահեղ գոչյուններով։ Ինքն Իր մասին չի մտահոգվում, Նա՝ Հարուցյալը, այլ՝ Մագդաղենացու լացով, կանանցով, որոնք գնում, մանավանդ թե՝ վազում են դեպի գերեզման, անուշահոտ օծանելիքներով պատելու Իր բզկտված մարմինը, Առաքյալների վախով է մտահոգվում, Թովմասի դժվարություններով, Իր ընկերների դատարկ ցանցերով, երբ վերադառնում են այն լճի ափին, որտեղից ամեն ինչ սկսվել էր։ Դեռ և միշտ կրում է այն գոգնոցը, որ Վերջին Ընթրիքի ժամանակ հագավ, որպեսզի լվանար աշակերտների ոտքերը։ Երբեք չի գալիս ինչ որ մի բան ուզելու, միշտ գալիս է օգնություն բերելու։ Սրա համար է, որ անհնարին է Իրեն ուրիշ ինչ որ մեկի հետ շփոթելը։
«Խաղաղությո՜ւն ձեզ», ասում է։ Խոսքը չի վերաբերվում մի պարզ մաղթանքի, այլ՝ մի հավաստման. կա՛ խաղաղություն ձեր համար, խաղաղություն է ձեր ներսում, աճող խաղաղություն։ «Շալոմ», ասում է, իսկ սա աստվածաշնչյան այն բառն է, որը շա՜տ ավելին է նշանակում, քան սոսկ պատերազմների ու բռնությունների ավարտը, ուղղասիրտների ուժն է բերում հալածանքների ներսում իսկ, արդարների անդորրը՝ անարդարությունների ներսում և անարդարությունների դեմ, կրքոտ կյանք է բերում հանգած կյանքերի մեջ, բերում է լիություն ու ծաղկում։
Փչեց նրանց վրա և ասաց. «Ստացե՛ք Սուրբ Հոգին»։ Այդ մի բուռ արարածների վրա, իրենք իրենց մեջ փակված ու սարսափահար, իջնում է սկզբնածին Քամին, որ շրջում էր ջրերի վիհերի վրա, հազիվ զգալի Քամին, որ Քորեբ լեռան վրա փչում էր Եղիա Մարգարեի վրա, և որը մի քանի շաբաթ հետո դղրդացնելու էր Վերնատան դռները. «Ահա՛, ես առաքում եմ ձեզ»։ Եվ նրանց առաքում է հենց այդպես, ինչպիսին որ են, դյուրաբեկ ու դանդաղ, բայց որպես հավելում ունեն Ի՛ր ուժը, Ի՛ր Հոգին, Կյանքի այդ հուժկու Քամին, որն այդ օրվանից սկսած անդադար փչելու է նրանց վրա և ուռեցնելու է նրանց առագաստները, և դրանք լցնելու է Աստծո Շնչով։
«Թովմա՜ս, դի՛ր մատդ այստեղ՝ գամերի բացած վերքերի մեջ, պարզի՛ր ձեռքդ, հպվի՛ր»։ Հարուցյալ Հիսուսն ուրիշ բան չի կրում Իր վրա, քան միայն՝ Խաչյալի վերքերը, կրում է ոսկին այն վերքերի, որոնցով մենք առողջացանք։ Վերքերի մեջ կա սիրո ոսկին։ Վերքերը սրբազան են, Աստված այնտեղ է, վերքերի մեջ, ոսկու կաթիլի նման։ Հիսուսը չի գայթակղվում, Թովմասի կասկածների պատճառով չի զայրանում, հավատալու հարցում նրա զգացած դժվարությունների համար նրան չի հանդիմանում, այլ՝ կրկին մոտենում է, և դեպի նա պարզում է այն ձեռքերը, որոնց վրա Սերը գրի է առել իր ոսկեղեն պատմությունը։
Թովմասին բավական է այս ժեստը։ Ով դեպի քեզ պարզում է իր ձեռքերը, ով չի դատում քեզ, այլ՝ քաջալերում է, խրախուսում, ոգևորում, և քեզ ընծայում է մի ձեռք, որի գրկում կարող ես հանգստանալ և վերագտնել քաջության շունչը, Հիսուսն է։ Չես կարող սխալվել։
Երանի՜ նրանց, ովքեր չեն տեսել, և սակայն հավատում են։ Սա մի երանություն է, որը զգում եմ որպես իմը, որը հեշտ է, բոլորի համար է, նրանց համար, ովքեր ջանք են գործադրում, ովքեր փնտրում են խարխափելով, ովքեր տակավին չեն տեսնում, ովքեր վերսկսում են։ Մեր համար, որ ութօրեից ութօրե շարունակում ենք հավաքվել Իր Անունով, երկուհազար տարվա հեռավորության վրա։ Երանի՜ մեզ, որ «Նրան սիրում ենք առանց Նրան տեսած լինելու» (1Պտ 1, 8)։