2.1) Կարգուկանոնը նյութական աշխարհում
- 01
- 02
- 03
- 04
- 05
-
06
-
-
07
-
- 1) Նախագիտելիք
- 2) Երկրի վրա պատահական էակներ կան
- 3) Պատահական էակներն իրենք իրենց մեջ չունեն իրենց գոյության պատճառը
- 4) Պատահական էակների գոյության պատճառը հարկավոր է փնտրել որևէ անհրաժեշտ էակի մեջ, որն ինքն իր մեջ կունենա իր գոյության պատճառը: Այդ անհրաժեշտ էակն Աստված է
- 5) Մի հարց
- 6) Հավելված. – ՄԱՐԴԿԱՅԻՆ ՀՈԳՈՒ ԾԱԳՈՒՄԸ
-
- 1) Նախագիտելիք
- 2) Տիեզերքում զմայլելի կարգուկանոն կա, որ մի նպատակի է ձգտում
- 2.1) Կարգուկանոնը նյութական աշխարհում
- 2.2) Նպատակային կարգուկանոնը բուսական աշխարհում
- 2.3) Նպատակային կարգուկանոնը կենդանական աշխարհում
- 2.4) Նպատակային կարգուկանոնը մեր հինգ զգայարաններում և մարմնի տարբեր օրգաններում
- 3) Այս կարգուկանոնը ենթադրում է բարձրագույն իմացականությամբ օժտված Հեղինակի գոյությունը
- 4) Այդ Հեղինակն Աստված է
-
08
- 09
- 10
Պարզկա գիշերով երկնքում բռնկված անհամար աստղերն իրար հետ միացած են մի հրաշալի կապակցվածությամբ:
Կան աստղեր, որոնց լույսը հարյուրավոր տարիներ լույսի արագությամբ ճամփորդելուց հետո է հասնում երկիր: Օրինակի համար, մեզ ամենամոտիկ աստղերից մեկի՝ Բևեռային աստղի լույսը մեզ է հասնում 46 տարի 6 ամիս հետո: Անդրոմեդա կոչվող մեծագույն համաստեղություններից մեկն իր լույսը մեզ է հասցնում 2 միլիոն, իսկ ամենահեռավոր համաստեղությունները՝ 140 միլիոն տարի հետո:
Ու չմոռանանք, որ լույսը րոպեում մոտ 18 միլիոն կիլոմետր ճանապարհ է անցնում:
Իրարից աներևակայելի հեռավորություն ունեցող այս աստղերն այնպիսի ճշգրտությամբ են պտտվում միմյանց շուրջը, որ ինչպես դարեր առաջ, այնպես էլ դարեր հետո ցանկացած աստղագետ կարող է անցյալում կատարված ու ապագայում կատարվելիք աստղագիտական երևույթները կանխատեսել կամ աստղերի ճամփորդությունը նկարագրել:
Տիեզերքի լայնածիր տարածություններում տիրող ներդաշնակությունը տիրում է նաև միկրոաշխարհում: Միլիոնավոր ատոմներ, իրար մոտենալով, զմայլելի համաչափությամբ՝ անօրգանական մարմիններ են ձևավորում:
Դարերի արշալույսից մինչ օրս երկրի կեղևը կազմող բազմազան շերտերը զարմանալի կանոնավորությամբ փոփոխությունների են ենթարկվում:
Երկրի ընդերքի թաքուն հանքերից մինչև բարձրագույն լեռների գագաթները քողարկող ձյուները ենթարկվում են անփոփոխելի օրենքների:
Ինչպիսի՜ կանոնավորությամբ են տարվա տասներկու ամիսներն իրար հաջորդում: Ի՞նչ պիտի լինեին բույսերն ու ծառերը, եթե գարնանը հաջորդեր ցրտաշունչ ձմեռը: Ի՞նչ պիտի լիներ երկիրն իր բոլոր բնակիչներով, եթե բոցավառ մի աստղ, շեղվելով իր ուղեծրից, մոտենար մեզ:
Ո՞վ չի տեսնում, թե ինչպես է ամեն էակ, ամեն շարժում և փոփոխություն ձգտում հասնելու որոշակի նպատակի: Անհատական նպատակից բացի, ամեն մարմին ապրում է և գործում համընդհանուր նպատակի համար:
Անհատի շահը տեղի է տալիս ընդհանուր օգուտի առջև: Մեկի մահն ուրիշի կյանքն է. «Կյանք-մահ՝ մեծ կյանքի երկու կողմերն այստեղ իրարով են սնվում, մինչև որ իբրև անմահ հոգի հասնենք բուն մեծ Կյանքին, Անմահ Հոգուն»[1]:
Այսպիսով, լույսի ու մթի, կյանքի ու մահվան հարաճուն պայքարներով տիեզերքը միշտ հնանում է ու նորոգվում: Փոխվում են կյանքի դերասանները, բայց թատերգությունը մնում է հարատև: Օրենքի հպատակները բազմանում են ու նվազում, ահավոր հեղաշրջումներ են գալիս ու գնում, բայց օրենքը մնում է անփոփոխ:
[1] Յ.Գ. ՄՐՄԸՐԵԱՆ, Օրիորդ Ա.Պ.-ի ալբոմէն:
