2) Այս բնական փափագը չի կարող խաբուսիկ, կեղծ լինել, այլ՝ պետք է իրեն հագեցնող առարկա ունենա
- 01
- 02
- 03
- 04
- 05
-
06
-
-
07
-
- 1) Նախագիտելիք
- 2) Երկրի վրա պատահական էակներ կան
- 3) Պատահական էակներն իրենք իրենց մեջ չունեն իրենց գոյության պատճառը
- 4) Պատահական էակների գոյության պատճառը հարկավոր է փնտրել որևէ անհրաժեշտ էակի մեջ, որն ինքն իր մեջ կունենա իր գոյության պատճառը: Այդ անհրաժեշտ էակն Աստված է
- 5) Մի հարց
- 6) Հավելված. – ՄԱՐԴԿԱՅԻՆ ՀՈԳՈՒ ԾԱԳՈՒՄԸ
-
- 1) Նախագիտելիք
- 2) Տիեզերքում զմայլելի կարգուկանոն կա, որ մի նպատակի է ձգտում
- 2.1) Կարգուկանոնը նյութական աշխարհում
- 2.2) Նպատակային կարգուկանոնը բուսական աշխարհում
- 2.3) Նպատակային կարգուկանոնը կենդանական աշխարհում
- 2.4) Նպատակային կարգուկանոնը մեր հինգ զգայարաններում և մարմնի տարբեր օրգաններում
- 3) Այս կարգուկանոնը ենթադրում է բարձրագույն իմացականությամբ օժտված Հեղինակի գոյությունը
- 4) Այդ Հեղինակն Աստված է
-
08
- 09
- 10
ա) Յուրաքանչյուր փափագ ինքնին մի ձգտում է դեպի որևէ առարկա: Ամեն ձգտում իր առարկան ունի: Առանց առարկայի, լինի այն իրական, թե երևակայական, ձգտում չի կարող գոյություն ունենալ: Ձգտել և այդ ձգտումով չհակվել դեպի որևէ բան, հակասություն է, որովհետև ձգտման էությունը դեպի ինչ-որ բանը հակվելն է:
Եվ ուրեմն, եթե ամեն փափագ ձգտում է, նշանակում է, որ ամեն փափագ պետք է ունենա իր առարկան, դեպի որը կկարողանա ձգտել: Փափագել և չձգտել մի որևէ բանի, կատարյալ հակասություն է:
բ) Եթե ամեն փափագ իր առարկան ունի, ամեն «բնական» փափագ անպայման իր «իրական» առարկան պետք է ունենա:
«Բնական» փափագից տարբերվում է «կամայական» փափագը, որն ընտրվել է ազատ կամքով և որ կարող է իրական առարկա ունենալ կամ չունենալ:
Ի՞նչ է բնական փափագը:
Բնական փափագն իր նպատակին ձգտող էակի բնությունն է:
Տիեզերքում ամեն բնական ձգտում ունի իր իրական առարկան, իր իրական նպատակը: Օրինակ, քաղցը կերակուրի ձգտում է, ծարավը՝ ջրի: Աչքը ձգտում է տեսնել, քիթը՝ հոտոտել, ականջը՝ լսել: Սերմը ձգտում է դառնալ բույս:
Եվ ուրեմն, ինչպես որ անհնարին է ընդունել, որ գոյություն ունենա քաղցը, բայց բացարձակապես կերակուր գոյություն չունենա երկրի վրա, որ ծարավը գոյություն ունենա, բայց այն հագեցնող ըմպելիք գոյություն չունենա երբեք, որ աչքը գոյություն ունենա, բայց աչքի առարկան՝ գույնը և լույսը գոյություն չունենան, և այլն, այդպես էլ անհնարին է ենթադրել, որ մարդու մեջ բնական ձգտում լինի դեպի անհուն երջանկությունը, և այդ երջանկությունը գոյություն չունենա:
Անշուշտ, չենք ուզում ասել, որ ամեն բնական ձգտում պետք է անպայման հասնի իր նպատակին, կամ ամեն բնական ձգտում պետք է անպայման ստանա իր առարկան և գոհացում գտնի: Այլ՝ պարզապես ասում ենք, որ ամեն փափագ պետք է ունենա իր առարկան և այդ առարկային հասնելը չպետք է լինի անկարելի: Նմանապես չենք կարող ուզենալ, որ ամեն տենչանք պետք է իրապես գոհացում գտնի, այլ՝ ասում ենք միայն, որ ամեն բնական տենչ ու փափագ պետք է ունենա իրական մի առարկա, որ կարողանա գոհացում տալ այդ փափագին:
Այսպիսով, կարող է պատահել, որ ինչ-որ մեկը քաղց զգա և ձեռքը կերակուր չանցնի: Բայց անկարելի է, որ ինչ-որ մեկը քաղց զգա և երկրի վրա ուտելիք գոյություն չունենա երբեք: Կարող է պատահել, որ ինչ-որ մեկի աչքը կույր լինի և անկարող լինի հասնել իր նպատակին, բայց անկարելի է, որ երկրի վրա աչք գոյություն ունենա և աչքի առարկան՝ գույնը և լույսը գոյություն չունենան, կամ մեկն ականջ ունենա և երկրի վրա ձայնը, որ ականջի առարկան է, բացարձակապես գոյություն չունենա:
Եթե բնության մեջ ամեն բնական ձգտում ունի իրեն հագեցնող առարկան, պետք է որ մեր անհուն երջանկության փափագն էլ, որ բնական ձգտում է, անհրաժեշտորեն ունենա իրեն հագեցնող առարկան: Որևէ լուրջ ու հիմնավոր պատճառ չունենք՝ բացառություն անելու մեր բնական փափագների համար (մանավանդ որ նման քմահաճ բացառություն կատարողները միայն ու միայն այս փափագի դեպքում են ուզում բացառություն անել):
Ինչու՞ բնության մեջ ամեն էակ իր ձգտման իրական առարկան պետք է ունենա, իսկ մարդը, որ բնության գլուխգործոցն է, չպետք է ունենա իր ձգտման առարկան: Բնության մեջ բարեխնամ մի ձեռք ամեն էակի մղում է դպեի իր իրական նպատակը, ինչու՞ միայն մեր սիրտը պետք է մղի դեպի անգո երջանկությունը:
