4) Մահվան նախախնամական դերը երկրի վրա
- 01
- 02
- 03
- 04
- 05
-
06
-
-
07
-
- 1) Նախագիտելիք
- 2) Երկրի վրա պատահական էակներ կան
- 3) Պատահական էակներն իրենք իրենց մեջ չունեն իրենց գոյության պատճառը
- 4) Պատահական էակների գոյության պատճառը հարկավոր է փնտրել որևէ անհրաժեշտ էակի մեջ, որն ինքն իր մեջ կունենա իր գոյության պատճառը: Այդ անհրաժեշտ էակն Աստված է
- 5) Մի հարց
- 6) Հավելված. – ՄԱՐԴԿԱՅԻՆ ՀՈԳՈՒ ԾԱԳՈՒՄԸ
-
- 1) Նախագիտելիք
- 2) Տիեզերքում զմայլելի կարգուկանոն կա, որ մի նպատակի է ձգտում
- 2.1) Կարգուկանոնը նյութական աշխարհում
- 2.2) Նպատակային կարգուկանոնը բուսական աշխարհում
- 2.3) Նպատակային կարգուկանոնը կենդանական աշխարհում
- 2.4) Նպատակային կարգուկանոնը մեր հինգ զգայարաններում և մարմնի տարբեր օրգաններում
- 3) Այս կարգուկանոնը ենթադրում է բարձրագույն իմացականությամբ օժտված Հեղինակի գոյությունը
- 4) Այդ Հեղինակն Աստված է
-
08
- 09
- 10
Ռուբեն Սևակ
«Մեկի մահը ուրիշի կյանքն է». ահա՛ սա է բնության անսասան օրենքը:
Մահը կարապետն է բոլոր սերունդների. մինչ մի կողմում այն կյանքեր է հնձում անխնա, մյուս կողմում, սակայն, այն տեղ է բացում ապագա կյանքերի համար:
Առանց մահվան, մի քանի տասնյակ տարում այնքա՜ն մեծ պիտի լիներ բուսական, զգայական կյանքերի աճը, որ երկիրը շատ փոքր պետք է լիներ այդ բոլոր կյանքերի համար՝ որպես բնակարան և սննդի հայթայթիչ: Օրինակ, եթե յոթ տարվա ընթացքում ոչ մի միջատ չսատկեր, ապա, ըստ գիտնականների հաշվարկի, մարդկությունը յոթ տարի հետո կջնջվեր երկրի երեսից: Բարեբախտաբար, թռչուններն այնպիսի ջարդ են տալիս միջատներին և նրանց անհամար թրթուռներին, որ մարդկությանն ազատում են անխուսափելի ոչնչացումից:
Մեկ այլ օրինակ: Վայրի կաքավի զույգը տարին յոթը զույգ ձագ է բերում: Տասը տարվա ընթացքում, եթե մահ չլինի, կաքավների այս զույգի սերունդը մեկ միլիարդը պիտի անցներ: Այսպիսով, կարճ ժամանակ անց երկրի մակերեսը պիտի ողողվեր միայն այս կաքավներով, և, անհրաժեշտ սննդի անբավարարության պատճառով, ամեն կենդանի էակ պիտի դատապարտվեր վերջնական անհետացման:
Գալով բույսերին, գիտե՞ք, որ կակաչի միայն մի տունկը տարեկան 32.000 սերմ է տալիս, իսկ ծխախոտինը՝ 360.000: Եթե բույսերը չթորշոմեին, միմիայն կակաչը կարճ ժամանակվա մեջ բոլոր դաշտերը պիտի գրավեր ու տեղ չպիտի մնար մյուս բույսերին:
Ուրեմն, մահը մի չարիք է, որն Աստված ընդունում է մեծագույն բարիքի համար:
Տիեզերքի բոլոր էակները, բացի մարդուց, անձնական և իսկական արժեք չունեն, այլ՝ մասնիկներ են, որոնք զոհվում են ընդհանուրի համար: Ընդհանուրի բարիքը նախընտրելի է մասնիկների բարիքից:
Այսպիսով, դարձյալ նախախնամության բարերար ձեռքն է, որ երևան է գալիս մահվան սոսկալի տեսիլի միջից:
[1] Ռ. ՍԵՒԱԿ, Կարմիր գիրքը, Կ. Պոլիս, 1910, էջ 71.
