ԱՌԱՋԱԲԱՆ
- 01
- 02
- 03
- 04
- 05
-
06
-
-
07
-
- 1) Նախագիտելիք
- 2) Երկրի վրա պատահական էակներ կան
- 3) Պատահական էակներն իրենք իրենց մեջ չունեն իրենց գոյության պատճառը
- 4) Պատահական էակների գոյության պատճառը հարկավոր է փնտրել որևէ անհրաժեշտ էակի մեջ, որն ինքն իր մեջ կունենա իր գոյության պատճառը: Այդ անհրաժեշտ էակն Աստված է
- 5) Մի հարց
- 6) Հավելված. – ՄԱՐԴԿԱՅԻՆ ՀՈԳՈՒ ԾԱԳՈՒՄԸ
-
- 1) Նախագիտելիք
- 2) Տիեզերքում զմայլելի կարգուկանոն կա, որ մի նպատակի է ձգտում
- 2.1) Կարգուկանոնը նյութական աշխարհում
- 2.2) Նպատակային կարգուկանոնը բուսական աշխարհում
- 2.3) Նպատակային կարգուկանոնը կենդանական աշխարհում
- 2.4) Նպատակային կարգուկանոնը մեր հինգ զգայարաններում և մարմնի տարբեր օրգաններում
- 3) Այս կարգուկանոնը ենթադրում է բարձրագույն իմացականությամբ օժտված Հեղինակի գոյությունը
- 4) Այդ Հեղինակն Աստված է
-
08
- 09
- 10
Երբ գիշերվա հորիզոնը համրորեն շառագունում է արշալույսի գույներով, արևը բարձրանում է գեղեցկուհու նման՝ լույս ներարկելու ամեն կողմ:
Լույսը կյանքն է բնության, կյանքը մեր մտքի:
Մի բաժակ լո՜ւյս տվեք վիրավոր սրտերին. լույսը բալասան է վերքին:
Մի բաժակ լո՜ւյս տվեք հիվանդ մտքերին. լույսը բժշկություն է և հավերժություն: Հանճարներն ըմպեցին լույսի աղբյուրից և անմահացան:
Առա՛ջ եկեք, ո՜վ վշտակիր հոգիներ, առա՛ջ եկեք, ո՜վ երջանկության ծարավ սրտեր. եկե՜ք գնա՛նք դեպի Աղբյուրը լույսի:
Ողջ բնությունը ողողված է լույսով. տիեզերքի ամեն մի առարկայի վրա հանճարի ցոլքեր են շողշողում:
Եթե ամենուր լույսի շողեր ենք տեսնում, եթե ամեն առարկայի վրա հանճարի ցոլքեր ենք նշմարում, ուրեմն կա նաև մի Արև, կա մի Հանճար, որ Աղբյուրն է լույսի, Ակունքը հանճարի:
Մենք այդ Աղբյուրը կոչում ենք Աստված:
Սակայն եղան մարդիկ, որոնք խավարը ավելի սիրեցին, քան լույսը: Եղան մարդիկ, որոնք ուրացան գոյությունը Լույսի, գոյությունը Աստծո:
Պնդեցին, թե տիեզերքի հրաշալիքների մեծազոր Արարիչը կույր «դիպվածն» է:
Հայտարարեցին, թե լույսի ու կյանքի աղբյուրը անկենդան «նյութն» է:
Բայց կույր մտքեր էին դրանք, որովհետև կույրերն են միայն, որ չեն տեսնում լույսը:
Բնության մեջ ամեն առարկա լեզու ունի, որով բարձրաղաղակ բողոքում է այդ ամբարիշտ ուրացումի դեմ:
«Թիթեռնիկի աչքը և թևը բավարար են՝ անաստվածին ջախջախելու համար»[2], ասում է հանրագիտակ Դիդրոն (Diderot, 1713-1784):
Միայն մի ատոմը, ամենաչնչին ատոմը բավարար է՝ ամենակարող Աստծո գոյությունը ապացուցելու համար:
Բայց տիեզերքը ատոմ չէ, այլ՝ դյութաշխարհ, որի բոլոր տարրերը, քաղցրահնչյուն լարերի նման, իրենց Արարիչի փառքն են երգում զմայլելի ներդաշնակությամբ:
Աստղազարդ գիշերը Արարչագործ բազուկի կորովն է փառաբանում:
Երկնքի կապույտի մեջ նազող ձյունախաղաղ գագաթները Աստծո անմատչելի վեհությունն են ներբողում:
Օվկիանոսների անծայրածիր հորիզոնները Բարձրյալի անսահմանությունն են ցուցադրում:
Բոսորագեղ արշալույսներն ու վերջալույսները Արարչի դեմքի բաղձալի գեղեցկությունն են ընդգծում:
Բնությունն ամբողջ խորհրդավոր մի գիրք է, որի ամեն մի էջի վրա Աստծո անունն է գրված:
Հայելաջինջ լճակի երեսին կամ մանկան անբիծ աչքերում Աստված է ցոլում.
«Բարձրախոս եմ ուզում», ասում էր մեր տաղանդավոր գրական գործիչներից Օհան Կարոն, «բարձրախոս, որ աստղերի և Աստծո խոսքեր է խլում»[4]:
Ահա՛, այս գիրքն էլ ձգտում է լինել մի բարձրախոս՝ տիեզերքի միջից Աստծո ձայնը քաղելու համար: Կարդա այն, ո՜վ ընթերցող, բարի տրամադրությամբ. այն ջանալու է սովորեցնել քեզ բնության լեզուն և պիտի առաջնորդի «Դեպի Աղբյուրը լույսի»:
