Վերջաբան Երկրորդ մասի
- 01
- 02
- 03
- 04
- 05
-
06
-
-
07
-
- 1) Նախագիտելիք
- 2) Երկրի վրա պատահական էակներ կան
- 3) Պատահական էակներն իրենք իրենց մեջ չունեն իրենց գոյության պատճառը
- 4) Պատահական էակների գոյության պատճառը հարկավոր է փնտրել որևէ անհրաժեշտ էակի մեջ, որն ինքն իր մեջ կունենա իր գոյության պատճառը: Այդ անհրաժեշտ էակն Աստված է
- 5) Մի հարց
- 6) Հավելված. – ՄԱՐԴԿԱՅԻՆ ՀՈԳՈՒ ԾԱԳՈՒՄԸ
-
- 1) Նախագիտելիք
- 2) Տիեզերքում զմայլելի կարգուկանոն կա, որ մի նպատակի է ձգտում
- 2.1) Կարգուկանոնը նյութական աշխարհում
- 2.2) Նպատակային կարգուկանոնը բուսական աշխարհում
- 2.3) Նպատակային կարգուկանոնը կենդանական աշխարհում
- 2.4) Նպատակային կարգուկանոնը մեր հինգ զգայարաններում և մարմնի տարբեր օրգաններում
- 3) Այս կարգուկանոնը ենթադրում է բարձրագույն իմացականությամբ օժտված Հեղինակի գոյությունը
- 4) Այդ Հեղինակն Աստված է
-
08
- 09
- 10
Եվ ահա՛ այսպես, թե՛ արտաքին աշխարհը և թե՛ մեր ներաշխարհը անուրանալի ապացույցներով փաստում են Աստծո գոյությունը:
Տիեզերքը համակ օրհնություն է իր Արարչին: «Աստված է թագավորների Թագավորը: Արևն Իր թագն է, իսկ Իր աթոռն աստղերի վրա է դրված: Ինքն է հրամայում մեզ, որ ապրենք, [...] Իր իշխանությունը տիրում է ողջ աշխարհի վրա, Իր երեսի լույսը բոլոր արարածների վրա է տարածվում»[1]:
Տիեզերքի բոլոր էակներն իրենց Արարչի անգիտակից փառաբանողներն են:
Գիտակից և ազատ մարդու սիրտն է, սակայն, բնության մեծ Քնարի ամենաքաղցրաթրթիռ լարը:
Միայն մարդն է կարող իր Արարչին արժանավայել փառք ստեղծել:
Մեր սրտից բռնկված աստվածային սիրո մի բոցն ավելի փառք է տալիս Աստծուն, քան երկնքի սիրտն այրող բոլոր աստղերը:
Յուրաքանչյուր ոք ո՛չ միայն կարող է, այլ՝ պետք է սիրի իր Արարչին ամենաջերմ սիրով:
Ամեն բանից վեր և ամեն բանից առաջ Աստված է մեր սիրո գլխավոր առարկան և միակ երջանկությունը:
Աստծո և մեր միջև եղած հարաբերությունները կոչվում են «Կրոն»:
Աղոթքը կրոնի լավագույն արտահայտություններից մեկն է:
Աղոթքով մենք խոսում ենք Աստծո հետ:
Աղոթքով ցույց ենք տալիս մեր որդիական հպատակությունն ու հարգանքը Աստծուն, աղոթքով փառք ենք տալիս Աստծուն:
«Մի՞թե ամեն ինչ չի աղոթում այստեղ։ [...] Ստույգ չէ՞, որ ամեն ինչ սարսռում է, արտասվում ու պաղատում: Եվ միայն մա՞րդը չպիտի աղոթի, մարդը, որի վրա հարձակվում են աղետները, որը բնության մեջ անժառանգ լինելով՝ միայն ինքն է, որի մխիթարությունը, հույսն ու մեծությունն է՝ խոսել Աստծո հետ»[2]:
Այո՛, մարդու մեծագույն մխիթարությունն ու վեհությունը աղոթքի մեջ է:
Մարդն իրապես մեծ է այն ժամանակ, երբ ծնրադրած աղոթում է: Մարդն ամենից ավելի՝ սիրավառ աղոթքով է մերձենում Աստծուն, որ Աղբյուրն է կյանքի, սիրո և երջանկության: