Գլուխ Ժ. - Էսսենականները
- 01
- 02
-
03
-
- Մարկոսը Հիսուսին տեսե՞լ է, թե՞ ո՛չ
- Երկրորդ Ավետարանը Առաջին և Երկրորդ դարերում տարածում ունեցող գիրք է եղել
- Երկրորդ Ավետարանի հեղինակը Մարկոսն է
- Ներքին փաստեր
- Երկրորդ Ավետարանը գրվել է հեթանոսությունից դարձի եկած քրիստոնյաների համար
- Երկրորդ Ավետարանի նպատակը
- Ե՞րբ է գրվել երկրորդ Ավետարանը
- Որտե՞ղ է գրվել երկրորդ Ավետարանը
- Մարկոսի Ավետարանի լեզուն և ոճը
-
- ա) «Բանավոր ավանդության» վարկած
- բ) Համատես Ավետարանների փոխադարձ կախումնավորության վարկած
- բ.1) Մարկոսն անկախ է Մատթեոսից և Ղուկասից
- բ.2) Մատթեոսն ու Ղուկասը փոխադարձաբար անկախ են
- բ.3) Մարկոսն ու Ղուկասը
- բ.3.1) Բացթողումները
- բ.3.2) Հավելումներ և հպումներ
- բ.3.3) Տեղափոխություններ
- բ.3.4) Կրկնակ նյութերի փաստը
- բ.4) Առարկություն Մարկոսից Ղուկասի ուղղակի կախումնավորության դեմ
- բ.5) Մատթեոսը և Մարկոսը
- բ.6) Եզրակացություն
- գ) Ավետարանների աղբյուրները
- դ) Եզրակացություն
-
- Չորրորդ Ավետարանը հայտնի է եղել Երկրորդ դարի առաջին կեսին
- Չորրորդ Ավետարանի հեղինակը Հովհաննես Առաքյալն է
- Տարակույսներ
- Ա՛յլ առարկություններ
- Լռության առարկությունը
- Մեկ ա՛յլ առարկություն
- Ներքին փաստեր
- Չորրորդ Ավետարանի հեղինակը հրեա է
- Չորրորդ Ավետարանիչն ականատես վկա է
- Չորրորդ Ավետարանի ամբողջականության հարցը
- Չորրորդ Ավետարանի նյութերի հաջորդականության մասին
- Առերևույթ հակասություններ
- Հովհաննես Ավետարանիչը և մյուս երեք Ավետարանները
- Միջավայրի ազդեցությունը չորրորդ Ավետարանի վրա
- Չորրորդ Ավետարանի լեզուն և ոճը
- Որտե՞ղ և ե՞րբ է գրվել չորրորդ Ավետարանը
- Եզրակացություն
-
04
-
05
-
Առաջին դարում ապրած Հովսեփ հրեա պատմիչն իր «Հրեական պատերազմ» պատմագրքում գրում է. «Հրեաների շրջանում երեք տեսակ փիլիսոփայական աղանդներ կան։
Առաջին աղանդի հետևորդները կոչվում են փարիսեցիներ, երկրորդինը՝ սադուկեցիներ, իսկ երրորդի հետևորդները՝ էսսենականներ»[1]։
Ավետարաններում հիշատակություններ կան փարիսեցիների և սադուկեցիների մասին, իսկ էսսենականների մասին ոչ մի խոսք չի հանդիպում։
Նրանց մասին մեզ կցկտուր տեղեկություններ են հաղորդում Ֆիլոն Եբրայեցին[2], Պլինիուս Ավագը[3] և Հովսեփ պատմիչը[4]։
Նրանց համաձայն՝ էսսենականները գաղտնի աղանդավորներ էին, որոնք իրենց հատուկ վարդապետությունն ու ապրելակերպն ունեին։
1947 թվականին բեդուին մի հովիվ Մեռյալ ծովի արևմտյան ափին, Մուրաբբաաթի շրջակայքում իր կորած այծին փնտրելիս՝ քարայրի մեջ գտավ յոթը կուժեր, որոնցում մագաղաթյա ձեռագրեր կային։
Պատանի հովիվն ու նրա ընկերն այդ մագաղաթները տարան Երուսաղեմ և վաճառեցին Քանտո անվամբ մի հնավաճառի։ Վերջինս իր հերթին մագաղաթները տարավ Սուրբ Մարկոսի վանքը, և ցույց տվեց ասորի մետրապոլիտին։ Հաջորդ օրերին հնավաճառ Քանտոն իր ընկերոջը հետն առնելով՝ քարայր գնաց, ուր ևս չորս մագաղաթ և մի քանի պատառիկներ հայտնաբերեց։ Ապա ասորի մետրոպիլիտն իր հերթին գնաց քարայր և նոր պատառիկներ հայտնաբերեց։
Մագաղաթների գյուտի լուրը հասավ Եվրոպա և Ամերիկա։
Մեկուկես տարի անց մի արշավախումբ, մի անգլիացի սպայի և մի հորդանանցի հարյուրապետի առաջնորդությամբ, Երուսաղեմից ուղևորվեց դեպի հարավ՝ դեպի Մեռյալ Ծով, և երկար փնտրտուքներից հետո գտավ մոտ 35 գլանաձև կուժ, որոնց մեջ մագաղաթե և պապիրուսե ձեռագրեր կային։
Արշավախմբի անդամներից ոմանք գնացին մինչև Բեթղեհեմ, գտան Քանտո հնավաճառին և նրա մոտ գտնվող մագաղաթներն էլ գնեցին։
Ձեռագրերի նոր գյուտեր տեղի ունեցան նաև 1951 և 1952 թվականներին։
Ահա՛ այդ գյուտերի շնորհիվ գիտական աշխարհը լայն տեղեկություններ ունեցավ էսսենականների աղանդի ու կյանքի մասին։
Հաշվի առնելով, որ էսսենականների վարդապետությունը նմանություններ ունի քրիստոնեական վարդապետության հետ, արժե մի առանձին գլուխ հատկացնել և համառոտ կերպով ներկայացնել նրանց ծագումը, ապրելակերպն ու վարդապետությունը։