Բոհեմիացի Հուսիտները և Յան Պալաչը

^[1] Ընթերցողի ուշադրությունը կրկին հրավիրում եմ այն փաստի վրա, որ այս արտահայտությունները գրեթե նույնությամբ հանդիպում են նաև Եհովայի Վկաների ուսմունքային գրություններում:

^[2] IGOR SAFAREVIC, Il socialismo come fenomeno storico mondiale, La Casa di Matriona, Milano 1980, cap. II. Թաբորիտների միջև գոյություն ունեցող զանազան տարաձայնությունների պատճառով ի հայտ եկան նաև բոհեմիացի Ադամիտները. «Մյուս բոլոր Թաբորիտների նման, Ադամիտները ևս իրենք իրենց համարում էին վրիժառու հրեշտակներ, որոնք իբր թե ի վերուստ առաքելությունն էին ստացել իրենց թրերը աջ ու ձախ ճոճելու, աշխարհի բոլոր անկյուններում, մինչև կհասնեին ամբողջական բնաջնջմանը: Թափված արյունը, ասում էին, պետք է երկրի երեսը ծածկի ձիու գլխի բարձրությամբ: Եվ չնայած թվով քիչ էին, բայց իրենց ուժերի ներածի չափով ամեն ինչ անում էին այդ նպատակի իրագործմանը հասնելու համար: Նեզարկա գետի կղզիներից մեկի վրա գտնվող իրենց ամրոցից դուրս էին գալիս գիշերային հարձակումների, – ինչը որ անվանում էին Սրբազան Պատերազմ, – ավերում ու թալանում էին շրջակա գյուղերը: Այդ արշավանքների ժամանակ գործնական արտահայտություն էին ստանում և՛ նրանց կոմունիստական սկզբունքները, և՛ ավերածությունների նրանց ծարավը: Ադամիտները, որոնք ոչինչ չէին պահում որպես անձնական սեփականություն, բռնի վերցնում էին այն ամենը, ինչին իրենց ձեռքերը կարողանում էին հասնել: Միաժամանակ այրում էին գյուղերը, սրի էին քաշում կամ ողջ-ողջ այրում էին բոլոր տղամարդկանց, կանանց և երեխաներին, որոնց կարողանում էին գտնել և դուրս քաշել թաքստոցներից: [...] Յուրահատուկ խանդավառությամբ սպանում էին քահանաներին, որոնց անվանում էին մարմնացած դևեր» (NORMAN COHN, I fanatici dell'Apocalisse, p. 190):

^[3] Բավական է գոնե մի քիչ ուշադրությամբ դիտել Արևմտյան Եվրոպայի երկրներում վերջին տասնամյակներում տիրող իրադրությունը, այն բանից հետո, երբ Քսաներորդ դարի երկրորդ կեսից մինչև մեր օրերը՝ Քսանմեկերորդ դարի սկիզբը, մեկը մյուսի ետևից իշխանության գլուխ եկան սոցիալիստական ուղղվածության կուսակցությունները: Ի՞նչ արդյունք գրանցվեց նրանց իշխանության գալով: Արդյոք ավելացա՞վ ժողովրդի բարեկեցությունը, գրանցվե՞ց մշակութային և ժողովրդագրական աճ: Ո՛չ, այլ ճիշտ հակառակը. կտրուկ կերպով ավելացան ժողովրդից գանձվող հարկերը (պետական մակարդակի հասցված թալան), մոլի պատերազմ սկսվեց բարոյականության դեմ (միասեռականության բուռն պրոպագանդա, ընտանիք հասկացողության վերացում, մանկապղծության օրինականացման արդեն սկիզբ առած գործընթաց, և նմանատիպ ա՛յլ բաներ), ժողովրդի կոտորած (աբորտի խթանում, էութանազիայի օրինականացում և քարոզում, էուգենետիկական օրենքների ընդունում, թմրամոլության ազատականացում և ինքնասպանության խրախուսում, պատերազմների արհեստական հրահրում, և այլն): Եվ ի վերջո, իրենց ճանապարհը միակ փակողի՝ Կաթողիկե Եկեղեցու դեմ առաջ տարվող կատաղի պատերազմ բոլոր հարթություններում, հատկապես իրենց շատ սիրելի միջոցներով. ստի ու կեղծիքի, զրպարտությունների և ուռճացված տվյալների տարածումը զանգվածային լրատվության միջոցներով, վեպերով, ֆիլմերով, մուլտֆիլմերով, և այլն (ինֆորմացիոն պատերազմ):

^[4] Aa.Vv., Il libro nero del comunismo, Mondadori, Milano 1997, pp. 384, 393.