Կանայք Աֆրիկայում

^[1] Չինաստանում, տակավին Քսաներորդ դարում, մի քիչ փող ունեցող որևէ տղամարդ իրավունք ուներ հարճեր գնելու, որոնց գործածում էր որպես սեռային ստրկուհիներ: Դստեր ամուսնությունը որոշում էին ծնողները, տղամարդու հեղինակությունը գրեթե բացարձակ էր և իրենց տիրոջը “դավաճանող” հարճերը հաճախ դատապարտվում էին մահապատժի: Իսկ եթե տերն էր մահանում, պատահում էր, որ հարճերից ոմանք դիմում էին ինքնասպանության, սովորաբար ափիոնի մեծաքանակ ընդունմամբ, փաստելու համար ննջեցյալի հանդեպ իրենց նվիրվածությունը. մի բան, որը հասարակության կողմից մեծապես գնահատված էր (JUNG CHANG, Cigni selvatici. Tre figlie della Cina, Longanesi, Milano 1994, pp. 21, 29, 32-35, 44-45):

^[2] «Պատմական տեսանկյունից դիտված, սեռական անդամահատության կիրառումը շատ հին է: Չունենք ճշգրիտ բացատրություններ, թե ի՛նչ պատճառներից ելնելով է այն ի հայտ եկել: Ոմանց համաձայն, այն ծնվել է մի երկրում, ապա տարածվել է ուրիշ աշխարհամասերում ևս. ուրիշների համաձայն, այն միաժամանակ ծնունդ է առել մեր փոքրիկ երկրագնդի բազմաթիվ երկրներում: Աներկբայելի փաստաթղթերի հիման վրա կարող ենք ասել, որ իգական անդամահատությունը, արականի հետ միասին, ներկա է Վեցերորդ հարստության եգիպտական դամբանների որմնանկարներում (մոտավորապես Ք.ա. 2340թ.): Հայտնի ամենահին աղբյուրը, որն արձանագրել է անդամահատության կիրառումը, Հերոդոտոսն է, որն ապրել է Ք.ա. Հինգերորդ դարում: Նա վկայում է, որ ծլիկահատումը կիրառվում էր Փյունիկեցիների, Հիտտիտների, Եթովպիացիների, ինչպես նաև Եգիպտացիների մոտ: Ստրաբոնը, Էցիուսը և Սորամուսը ևս վկայում են, որ այդ կիրառումը հաճախակի էր նաև Հռոմում ու Աթենքում, և որպես նպատակ ուներ կանացի սեռային ցանկության նվազեցումը: Սրանցից բացի, որոշ հնագետներ պնդում են, որ եգիպտական մումմիաների պահպանման լավ պայմանները վկայում են ծլիկահատման սովորույթին: Այս ամենը հետաքրքրական է, որովհետև ժամանակակից իսլամական երկրներում, օրինակի համար՝ Իրանի Իսլամական Հանրապետությունում, այդ կիրառումն ամբողջովին անհայտ է: Հեշտոցակարումն, ուստի, կապված է Աֆրիկայի և արաբական երկրների իսլամացումից առաջ գոյություն ունեցած ցեղախմբային մշակույթներին: Այն գոյատևել է շնորհիվ Իսլամի կարողության՝ յուրացնելու ցեղային սովորույթները: Այս պատճառով է, որ 1926 թվականին Աֆրիկյան Եղջյուրի երկրներում կանայք ապստամբեցին քրիստոնյա միսիոներների դեմ, որոնք փորձում էին արմատախիլ անել այդ սովորույթը» (ALDO MORRONE, http://crs.ifo.it/ISG/Migrazioni/pubblicazioni/MutilazioneGenitale.htm): Այս հարցին է կապված նաև քրիստոնյա աշխարհական միսիոներուհի Աննալենա Թոնելլիի վերջերս տեղի ունեցած սպանությունը, որին թերևս սպանել են հենց կանացի անդամահատության դեմ մղած իր պայքարի համար. «Իմ իտալացի ընկերուհի Աննալենա Թոնելլին սպանվել է ֆունդամենտալիստների կողմից. նրան ատում էին կանացի անդամահատության ու հեշտոցակարման դեմ մղած իր պայքարի համար»: Իմամ Մոհամմեդ Սայիդն այսպես է արտահայտվել անցած տարվա Հոկտեմբերի 6ին Սոմալիլենդի ինքնահռչակ Հանրապետությունում սպանված աշխարհական միսիոներուհու սպանության մասին: «Միասին էինք պայքարում: Ես 4 երեխա եմ կորցրել ծննդաբերության ժամանակ, որովհետև կինս ենթարկված է հեշտոցակարման, և դրա համար ասացի բա՛վ է»: Միսիոներուհու սպանության համար ձերբակալվել են հինգ մարդ. հավանական է, որ բոլորն էլ կապված են Ալ Քաիդային («Corriere della Sera» օրաթերթի 1/4/2004 համարում):

^[3] Gianpaolo Romanato, L'Africa nera tra Cristianesimo e Islam, Corbaccio, Milano 2003.

^[4] «Nigrizia» պարբերաթերթ, թիվ 5, 1998: Այդ աղջիկների ազատագրման շարժումը սկսվել է Քսաներորդ դարի Ութսունական թվականներին միայն, քրիստոնյա բապտիստ քարոզիչ Մարկ Ուիսդոմի կազմակերպած պայքարի շնորհիվ: MAURO BURZIO, Viaggio tra gli dèi africani, Mondadori, Milano 2005. Հեղինակը «Տռոքսոզները. Գետի աստվածության ստրկուհիները» գլխում գրում է. «Տռոյի հարսերը, առանց վարձատրության, “պետք է կատարեն տնային բոլոր գործերը, պետք է աշխատեն դաշտերում և բավարարեն քրմերի սեռական ցանկությունները: [...] Տռոքսոզներից (այսինքն՝ Տռո կուռքին նվիրաբերված աղջիկներից) ոչ մեկն իրավունք չունի որոշելու՝ թե քրմերից ո՛ր մեկը և ե՛րբ կարող է սեռական հարաբերություն ունենալ իր հետ, որովհետև (ընտանիքի անդամների մեղքերի) քավմանը մաս է կազմում նաև սեռական գետնի վրա գոհացում տալը նրանց, ովքեր ծառայում են Տռոյին”» (մեջբերումը կատարված է Տռոյի քրմերի կողմից հրապարակված մի պաշտոնական փաստաթղթից, որոնք, շարունակում է հեղինակը, «դեմ են այս սովորույթի արգելմանը, որովհետև դա համարում են մի օրենք, որը նպաստում է նոր-գաղութային մշակույթի և բողոքական Եկեղեցիների տարածմանը»):