2-28 Սեպտեմբեր 1897թ.

Ա Ա Ա

2 ՍԵՊՏԵՄԲԵՐ

Ներքին փորձություններս կրում եմ հատկապես մեր ազգականներից մեկի դիտավորությամբ, որն անհավատ է:

Ա՜հ այո՛, փափագում եմ Երկինք մեկնել: Աստվա՜ծ իմ, պատռի՜ր այս քաղցր հանդիպմանը խոչընդոտող քողը^[1]:

4 ՍԵՊՏԵՄԲԵՐ

Մի փոքրիկ կտոր միս էինք հրամցնում իրեն: Ասաց.

Որքա՜ն ուրախ եմ, որ միսը նույնպես ձանձրացնում է ինձ, որովհետև չեմ զգում նաև սրա համը:

5 ՍԵՊՏԵՄԲԵՐ

Ասում էի իրեն, որ երբ իր կողքին որևէ մեկը ներկա էր լինում, այդ ժամանակ ավելի նվազ էր տառապում:

Ա՜հ, միևնույնն է ... : Շա՜տ, շա՜տ եմ տառապում, բայց նաև սփոփվում եմ Սուրբ Կույսի հետ զրուցելով:

9 ՍԵՊՏԵՄԲԵՐ

Այո՛, շա՜տ լավ գիտեմ, թե ի՛նչ է տառապանքը:

11 ՍԵՊՏԵՄԲԵՐ

Ի տես մահվան, վախի փոքրիկ զգացումներ ունենում եմ թերևս: Բայց վախ չունեմ հետմահու եկող շրջանից, և չեմ զղջում ունեցածս կյանքի համար, ա՜հ ո՛չ ... : Միայն թե մի տեսակ երկյուղով եմ ինքս ինձ հարցնում. «Ի՞նչ է արդյոք հոգու և մարմնի այս խորհրդավոր բաժանումը»: Առաջին անգամն է, որ նմանօրինակ հարց դրվեց իմ առջև: Բայց շտապեցի իսկույն Տիրոջը հանձնվել:

Մի՞թե պետք է վախենամ սատանայից: Ինձ թվում է, թե ո՛չ, որովհետև ամեն բան անում եմ հանուն հնազանդություն:

13 ՍԵՊՏԵՄԲԵՐ

Իր սենյակ բերեցին մանուշակների մի փունջ:

Ա՜հ ... մանուշակների բուրմունք եմ զգում ... :

Ապա դեպի ինձ շրջվեց՝ իմանալու, թե կարո՞ղ էր հոտոտել առանց զոհողության ոգու մեջ թերանալու:

14 ՍԵՊՏԵՄԲԵՐ

Պարտեզից մի վարդ բերեցին իր համար: Թերթատեց ծաղիկը Խաչելության վրա այնքա՜ն սիրով ու այնքա՜ն ջերմեռանդությամբ, վերցնելով թերթիկները՝ դրանցով Հիսուսի վերքերը կարծես չորացնելու համար: Ապա ասաց.

Սեպտեմբերի մեջ ենք, բայց փոքրիկ Թերեզան շարունակում է թերթատել գարնանային վարդը Հիսուսի համար:

«Թերթատելով քո համար վարդը գարնանային՝

Կուզենայի չորացնել արցունքները Դեմքիդ»^[2]:

Եվ քանի որ թերթիկներն անկողնուց սահում էին ու ընկնում հատակին, ասաց.

Խնամքով հավաքեցեք այդ թերթիկները, քույրեր իմ, դրանք ձեզ պետք կգան ավելի ուշ: Մի՛ կորցրեք և ո՛չ իսկ մեկ հատ^[3]:

Ա՜հ ... այժմ հուսով եմ, թե աքսորս կարճ կլինի:

Բժիշկն ասել էր, թե նա հոգեվարք չէր ունենալու: Բայց քանի որ տառապում էր միշտ ավելի ու ավելի, հառաչեց.

Եվ սակայն ինձ ասել էին, թե չէի ենթարկվելու հոգեվարքի տառապանքներին ... : Բայց, վերջին գնահատմամբ, գոհ եմ այն ունենալուս համար:

«Եթե հնարավորությունն ունենայիր ընտրելու այն կամ ո՛չ»։

Չէի ընտրի ոչինչ:

15 ՍԵՊՏԵՄԲԵՐ

Ասում էի իրեն. «Երբ այլևս Երկնքում կլինես, այժմյան մեծամեծ տառապանքներդ փոքրիկ ոչնչություններ կթվան քեզ»: Պատասխանեց.

Դրանք երկրի վրա էլ են ինձ ոչինչ թվում:

20 ՍԵՊՏԵՄԲԵՐ

Բժիշկը դրվատանքով էր խոսել նրա հերոսական համբերության մասին:

Ինչպե՞ս կարող է ասել, թե համբերատար եմ: Ճիշտ չէ: Հեծեծանքներից բացի ուրիշ ոչինչ չեմ անում, անդադար հառաչում եմ ու աղաղակում. «Աստվա՜ծ իմ, Աստվա՜ծ իմ, այլևս չեմ կարողանում: Ողորմի՜ր, ողորմի՜ր ինձ»:

22 ՍԵՊՏԵՄԲԵՐ

Ասում էի իրեն. «Իմ խեղճ փոքրիկ: Որքա՜ն ես տառապում: Սրբերն անգամ կարծես լքել են քեզ. կանչում ես նրանց, բայց նրանք օգնության չեն հասնում»:

Նրանց հանդեպ տածած սերս, սակայն, չի նվազում: Կամենում են տեսնել, թե մինչև ո՞ւր կհասցնեմ վստահությունս ... :

24 ՍԵՊՏԵՄԲԵՐ

Իր զգեստառության տարեդարձի կապակցությամբ, քահանայից խնդրեցինք իր դիտավորությամբ մատուցել Սուրբ Պատարագը: Շնորհակալություն հայտնեց: Բայց նրան հյուծված ու նվաղած տեսնելով, ասացի տխուր ձայներանգով. «Ա՜հ, տեսնո՞ւմ ես, ոչ մի սփոփանք չստացար»: Հարցրեց.

Իմ սփոփանքի՞ համար, ուրեմն, մատուցել խնդրեցիք Պատարագը:

«Քո բարիքի համար»:

Իմ բարիքն, անկասկած, տառապելն է:

Այլևս շուտով կզրուցեմ հրեշտակների հետ:

«Մոտալուտ մա՞հ ես նախազգում»:

Ա՜հ, Մայր իմ, ի՞նչ նախազգացումների մասին եք խոսում: Եթե իմանայիք, թե ինչպիսի՛ աղքատության մեջ եմ գտնվում: Դուք թերևս ինձնից շատ ավելին գիտեք: Բանականությունս տեսածիս ու լսածիս համաձայն է միայն գործում: Բայց հոգիս, խավարում գտնվելուս հետ մեկտեղ, մի ապշեցուցիչ խաղաղության մեջ է:

«Շուտով Երկնքում կլինես, հրեշտակներով շրջապատված»:

Այո՛, բայց ես չեմ հետևելու նրանց օրինակին. բոլորն էլ Տիրոջ առաջ ծածկում են իրենց երեսները^[4]: Ես կխուսափեմ այդպես վարվելուց:

25 ՍԵՊՏԵՄԲԵՐ

Երբ մանուկների դաստիարակության պատասխանատվութունն ունեցողների մասին սկսեցինք խոսել, նրանց մասին, ովքեր երկար կյանք էին ունեցել, ասաց.

Իսկ ինչ վերաբերվում է փոքրերին, դատվելու են մեծագույն քաղցրությամբ^[5]: Եվ հնարավոր է փոքր մնալ նաև ահավոր պատասխանատու գործերով ծանրաբեռնված, նույնիսկ երկար տարիներ ապրելով:

Եթե մահանայի ութսուն տարեկան հասակում, ապրած լինելով զանազան մենաստաններում ու վանքերում, կքված՝ պատասխանատու պաշտոնների ծանրության տակ, մնացած կլինեի, վստահ եմ, նույնքան փոքրիկ, որքան այսօր եմ: Եվ գրված է, որ վերջին օրը Տերը ոտքի է կանգնելու՝ փրկելու համար այն բոլոր հեզերին ու խոնարհներին, որ բնակվում են երկրի վրա^[6]: Չի ասում՝ դատելու, այլ՝ փրկելու:

Այս վերջին օրերին սաստիկ տառապում էր, և իր անձկության մեջ ահա՛ այսպես արտահայտվեց.

Ա՜հ, Մայր իմ, ինչի՞ է ծառայում տառապանքի մասին գեղեցիկ ճառեր հյուսելը ... : Ոչնչի՛, ոչնչի՛: Հարկավոր է ճաշակել այն՝ իմանալու համար, թե ի՛նչ արժեք ունեն այդ գեղեցիկ ճառախոսությունները ... :

Հիմա իսկապես զգում եմ, որ այն ամենն, ինչ ասել կամ գրել եմ, զուտ ճշմարտություն է ... : Իրոք կամենում էի շա՜տ տառապել Տիրոջ համար, և իրոք ուզում եմ դա նաև այժմ:

Ասացի. «Ա՜հ, զարհուրելի են կրածդ տառապանքները»:

Ո՛չ, զարհուրելի չեն: Սիրո փոքրիկ զոհը չի կարող զարհուրելի համարել այն, ինչը որ Փեսան ուղարկում է իրեն:

28 ՍԵՊՏԵՄԲԵՐ

Երկրի օդը պակասում է ինձ: Ողորմա՜ծ Աստված, ե՞րբ ես տալու ինձ Երկնքի օդը ... :

^[1] San Giovanni della Croce, Fiamma viva d'amore, str. 1.

^[2] Տե՛ս՝ Հավելված Ը.:

^[3] Թերեզայի միաբանակից քույրերը վարվեցին նրա խորհրդի համաձայն, հավաքեցին ու խնամքով պահեցին այդ թերթիկները: 1910 թվականի Սեպտեմբերին, Լիզյոյի աղքատախնամ քույրերի հիվանդանոցում, միանձնուհիներից մեկը լեզվի քաղցկեղով տառապող մի ծերունու՝ Ֆերդինանդ Օբրեին մոտեցրեց վարդի այդ թերթիկներն իր մեջ պարունակող տուփը: Հիվանդը հավատքով համբուրեց այդ մասունքները և Սրբուհու բարեխոսությամբ Աստծուց ստացավ վայրկենական առողջացումն իր բնական միջոցներով անբուժելի հիվանդությունից:

^[4] Հմմտ. Ես 6, 2

^[5] Հմմտ. Իմ 6, 7

^[6] Սղմ 75, 9-10

Կայքին օգնելու համար կարող եք դիտել / ունկնդրել այս տեսանյութը։

Շնորհակալություն կանխավ։