Ալլան Ռեքս Սենդիջը (18 Հունիս 1926 - 13 Նոյեմբեր 2010) եղել է ամերիկացի աստղագետ, համարվում է 20րդ դարի կարևորագույն աստղաֆիզիկոսներից մեկը։ Հայտնաբերել է առաջին քվազարը, առաջիններից մեկն է եղել, որ ուսումնասիրել է աստղային կուտակումները, աստղային հեղաշրջումը, և առաջինն է եղել, որ ուսումնասիրել է ցայթքերի (jets) ֆենոմենոլոգիան M82 գալակտիկայում։ 1958 թվականին հրատարակել է Հաբլի Օրենքի առաջին գնահատումը, մոտ 75km/s x Mpc, որ շատ մոտ է այսօր ընդունված արժեքին։ Հեղինակել է գիտական ավելի քան 500 հոդված։ Արժանացել է գիտական աշխարհում մեծապես պատվաբեր մի շարք մրցանակների. Helen B. Warner Prize for Astronomy (1957), Eddington Medal (1963), Gold Medal of the Royal Astronomical Society (1967), National Medal of Science (1970), Henry Norris Russell Lectureship (1972), Elliott Cresson Medal (1973), Bruce Medal (1975), Mohler Prize (1987), Crafoord Prize (1991), Jansky Prize (1991), Tomalla Prize (1993), Gruber Prize in Cosmology (2000), Fellow of the Royal Society (2001)։ Իր անունով է կոչվում նաև 9963 Sandage աստերոիդը։

 

 

 

Մեջբերված է. M. BERSANELLI - M. GARGANTINI, Solo lo stupore conosce [Միայն հիացմունքն է ճանաչում], Bur 2003, p. 338.

 

---

 

« Աստվածաշունչն իհարկե գիտության գիրք չէ. այն չենք ուսումնասիրում գտնելու համար նրանում Բալմերի գծերի ալիքների երկարությունը ջրածնի համար, բայց ո՛չ էլ գիտությունն ինչ որ գործ ունի աշխարհի հոգևոր վերջին հատկությունների հետ, որոնք նույնպես իրական են։ [...] Գիտությունը կարող է պատասխանել միայն այնպիսի հարցերի, որոնք հստակ սահմանված են և վերաբերվում են «ի՞նչ»ին, «որտե՞ղ»ին և «ինչպե՞ս»ին։ Իր մեթոդով, – որն հզոր է այնքան, որքան որ է, – գիտությունը չի պատասխանում (և իրականում չի կարող պատասխանել) «ինչո՞ւ» հարցին։ Ինչո՞ւ ինչ որ մի բան գոյություն ունի, փոխանակ ոչնչի։ Ինչո՞ւ էլեկտրոնները բոլորը միևնույն լարվածությունն ու զանգվածն ունեն։ Ինչո՞ւ ծրագիրը, որը մենք տեսնում ենք ամենուր, իսկապես այսքա՜ն զարմանահրաշ է։ Ինչո՞ւ այսքան բազմաթիվ գործընթացներ այսքան խորը կերպով փոխկապակցված են։ Բայց պետք է ընդունենք, որ այն գիտնականները, որոնք կամենում են այս ամենի մեջ տեսնել մի ծրագիր, կտեսնեն մի ծրագիր, մինչդեռ նրանք, ովքեր իրենց գոյության բոլոր մասերում գոհ են՝ ապրելով որպես մատերիալիստ ռիդուկցիոնիստներ, [...] երբեք չեն ընդունի խորհրդի գոյությունը այն բաներում, որոնք տեսնում են, միշտ ապագային թողնելով, ժամանակ առ ժամանակ, սպասելով ռիդուկցիոնիստական մի բացատրություն այն բաների համար, որոնք տակավին անհայտ են։ Բայց ռիդուկցիոնիստական այս հավատամքը ավելի խորը մակարդակի հասցնելը և միաժամանակ անորոշ ապագայի հետաձգելը (որն անորոշ է մնալու միշտ), երբ ''գիտությունը կիմանա ամեն բան'', սա նույնպես հավատքի ակտ է, որ մերժում է հնարավորությունը, որ կարող է ինչ որ մի անհայտ բան գոյություն ունենալ գիտության համար, առնվազն սկզբունքային հարթության վրա։ [...] Կարիք չկա ընդհարում ստեղծելու գիտության և [քրիստոնեական] կրոնի միջև, եթե յուրաքանչյուր ոք արժևորի իր սահմանները և եթե յուրաքանչյուր ոք լրջորեն հաշվի առնի մյուսի կողմից առաջ քաշված հարցադրումները։ [...] Եթե Աստված գոյություն չունենար, գիտությունը պարտավոր կլիներ (իրականում պարտավոր է) հորինել մի գաղափար, որով կբացատրվեր այն, ինչը որ գիտությունը բացահայտում է իր կորիզի մեջ։ [...] Եթե Աստված չկա, ամեն բան անիմաստ է։ Աթեիստների առաջ քաշած պատահականությունը հիմնված է մի խաբեության վրա, որն հետևում է իրենց սկզբնական նախադրյալներից արդեն, որոնք նրանք ցանկանում են հաստատել իրենք իրենց վերաբերյալ։ Իսկ եթե կա մի Աստված, Նա պետք է ճշմարիտ լինի և՛ գիտության համար, և՛ կրոնի։ Եթե այդպես չի ներկայանում, ուրեմն ներկայացված մեկնաբանությունները (մի հովվի կամ մի գիտնականի) պետք է որ սխալ լինեն։ [...] Այս իսկ պատճառով, մեծապես խորիմաստ են ներկայանում [Աստվածաշնչի] Հռմ 1, 19-21 հատվածի խոսքերը, և որքան ավելի է յուրաքանչյուր գիտնական դեպի խորքերը մղում իր աշխատանքը, այնքան ավելի խորիմաստ է այն դառնում »։ 

 

Մեջբերված է. M. BERSANELLI - M. GARGANTINI, Solo lo stupore conosce [Միայն հիացմունքն է ճանաչում], Bur 2003, pp. 336-338.

 

---

 

 

Մեջբերված է. M. BERSANELLI - M. GARGANTINI, Solo lo stupore conosce [Միայն հիացմունքն է ճանաչում], Bur 2003, pp. 338-339.

 

 

[ շարունակելի ...]