ԴԱՎԻԴԵ ՓԵՐԻԼԼՈ
Ի՞նչ իմաստ ունի քրիստոնյա լինելը: Ի՞նչ առավելություններ է դա տալիս: Պարզապես «Երկնքում մի տեղ շահելու համա՞ր է», ինչպես ոմանք ասում են: Ուրեմն, հավատքը սոսկ հանդերձյալ կյանքի համա՞ր է:
Ո՛չ: Հիսուսն այս հարցերին Ավետարանում պատասխանում է մի տպավորիչ խոսքով. «Ճշմարիտ եմ ասում ձեզ, չկա մեկը, որ իմ համար կամ Ավետարանի համար թողած լինի տունը, կամ եղբայրներին, կամ քույրերին, կամ հորը, կամ մորը, կամ զավակներին, կամ ագարակները, եւ այժմ՝ այս ժամանակի մեջ հարյուրապատիկը չստանա՝ տներ, եղբայրներ, քույրեր, մայրեր, զավակներ, ագարակներ՝ կրելով նաև հալածանքներ, իսկ գալիք աշխարհում՝ հավիտենական կյանքը» (Մրկ 10, 29-30):
Այս հատվածը նախկինում՝ մանուկ կամ պատանի հասակում, ես շատ եմ լսել: Հետո, մի օր պատահաբար լսեցի Հայր Լուիջի Ջուսսանիի բացատրությունը դրա մասին. «''Ով հետևում է ինձ, հավիտանական կյանք կունենա''. սա կարող է ձեզ չհետաքրքրել։ Բայց ''նա հարյուրապատիկը կստանա այստեղ'', այսինքն՝ հարյուրապատիկ ավելի ուժեղ սեր կունենա մարդկանց նկատմամբ, հոր և մոր նկատմամբ, ավելի զգայուն ճաշակ՝ բնության նկատմամբ. սա չի կարող չհետաքրքրել ձեզ»: Ջուսսանին ճիշտ է, հարյո՛ւր անգամ ճիշտ է. այսպիսի խոստումը չի կարող չհետաքրքրել:
Խորքում, սա է հավատքի իսկական շահավորությունը: Իր մարդկային օգտավետությունը: Դա միայն հավիտենական կյանքը չէ. մենք նույնիսկ չգիտենք, թե ի՛նչ է հավիտենական կյանքը: Բայց դա մի հավիտենություն է, մի լրիվություն, որ սկսվում է արդեն այստեղ և հիմա: Հիսուսն ասում է հետևյալը. ով իմ հետ է, ավելի լիարժեք ձևով է ապրում: Այդպիսի մեկը կարիք չունի ստուգելու ոչինչ, նա ամեն ինչ վայելում է ավելիով՝ հարյուր անգամ ավելիով: Իրոք, հարյուրապատիկ անգամ ավելիով: Հիսուսը, հաղթահարած լինելով մահը, մեզ ո՛չ միայն խոստանում է հավիտենական կյանք, այլ նաև՝ մեզ մի մեթոդ է տալիս՝ ավելի լիարժեք ձևով ապրելու համար. Իր ընկերությունը։ «Ես եմ Ճանապարհը, Ճշմարտությունը և Կյանքը»: Մնա՛ իմ հետ:
Սա մի մարտահրավեր է: Բայց եթե Քրիստոսը հաղթել է մահվանը, դա քո համար մարտահրավեր է հիմա՛: Եթե Հիսուսը ճշմարտապես Աստված է, ապա ամեն ինչ հնարավոր է, նույնիսկ հարությունը: Բայց արդյո՞ք հարությունը տեղի է ունեցել: Արդյո՞ք կան լուրջ հիմքեր՝ հավատալու դրան: Կարո՞ղ ենք վստահել այն ականատեսներին, ովքեր ասում են, որ դա տեղի է ունեցել: Այս հարցերին հնարավոր չէ պատասխանել սոսկ ռացիոնալ մտածումներով, ո՛չ էլ միայն ուսումնասիրելով Ավետարանները՝ փորձելով հասկանալ, թե արդյո՞ք Առաքյալները վստահելի անձինք էին, թե ո՛չ: Իհարկե, Ավետարաններում կարելի է գտնել շատ կարևոր բանալիներ: Օրինակ, այն ամենն, ինչ տեղի ունեցավ Հիսուսի մահվանից հետո, անհնարին կլիներ, եթե Հիսուսը հարություն առած չլիներ: Նա ջանում է ճանաչվել Տասներկուսի կամ, ավելի ճիշտը, Տասնմեկի կողմից (Հուդան, ով դավաճանել էր Նրան, այլևս աշակերտների հետ չէր): Աշակերտները հանձինս Հիսուսի հանդիպել էին մի բացառիկ Անձի: Նրանք թողել էին իրենց տներն ու ընտանիքները՝ Նրա հետ լինելու համար: Նրանք քայլ առ քայլ համոզվում էին, որ այդ մարդը Մեսսիան էր, այսինքն՝ այն Փրկիչը, որին իրենց ժողովուրդը սպասել էր դարեր շարունակ: Բայց Նա հանկարծ մեռնում է հանցագործի նման: Ամբողջական պարտություն: Ողբերգական է: Այն աստիճան, որ աշակերտները ցրվում են: Պետրոսը՝ Վեմը, որ բոլորից ուժեղն էր, ժամեր անց նույնիսկ ուրանում է Նրան մի քանի անգամ: Նրանք պետք է որ իրենց վհատված զգային՝ նման այն երկուսին, որ գնում էին դեպի Էմմավուս՝ «տխուր դեմքով», որովհետև նրանք «ակնկալում էին, որ նա փրկելու էր Իսրայելին» (Ղկս 24, 21):
Ինչպե՞ս եղավ, որ նույն այդ մարդիկ մի քանի օր անց զարմացրեցին ամբողջ Երուսաղեմին՝ իրենց քարոզով, իրենց հրաշքներով, տարբեր լեզուներով խոսելու իրենց կարողությամբ, այդ ընկերության անբացատրելի, հիացնող զորությամբ, որը կարելի էր տեսնել անզեն աչքով: Ինչպե՞ս են կարողանում շահել տասնյակ, հարյուրավոր, հազարավոր սրտեր: Ինչպե՞ս հնարավոր եղավ, որ Քրիստոնեությունը հանկարծ ալիքի նման տարածվեց Սիրիայում, Անատոլիայում, Հունաստանում, իսկ հետո՝ մինչև Կայսրության սիրտը՝ Հռոմ: Եվ ամենակարևորը, ինչպե՞ս կարելի է բացատրել, որ այդ նույն մարդիկ՝ պարտված, ստորացված, ուժ գտան՝ իրենց կյանքերը տալու այդ «Վարդապետի» համար, Ով մեռավ Խաչի վրա: Քիչ այլընտրանքներ ունենք՝ պատասխանելու այս հարցերին. դրանք կարելի է բացատրել միայն այն դեպքում, եթե Խաչից հետո պատահած լինի մի արտասովոր բան: Շա՜տ մեծ մի բան: Մի բան, որը նրանց զորություն էր տվել: Հարությո՛ւնը: Մտածե՛ք այդ մասին. առանց Քրիստոսի Հարության՝ Քրիստոնեությունը ևս անբացատրելի կլիներ:
Բայց, ինչպես ասացինք, սա բավական չէ: Բավական չէ հասկանալը, թե արդյո՞ք Առաքյալները վստահելի վկաներ էին: Որովհետև այն հայտարարությունը, թե Աստված մարդ դարձավ, մեռավ և հարություն առավ, աշակերտներից փոխանցվեց ուրիշներին, և հետո՝ նորից ուրիշներին, և նորից ու նորից, մինչև հասավ քեզ՝ հիմա: Միայն մեկ ողջամիտ մեթոդ կա՝ հասկանալու, թե արդյո՞ք ինչ որ մեկին կարելի է վստահել. այն նույն մեթոդը, որն օգտագործվեց Հիսուսին հանդիպող մարդկանց կողմից, կամ այն առաջին մարդկանց կողմից, ովքեր հանդիպեցին Առաքյալներին. լինել տեղում, մնալ նրանց հետ: Ժամանակ անցկացնել նրանց հետ: Ժամանակ և էներգիա նվիրել նրանց: Լուրջ մոտենալ հարցին: Միայն ձեր փորձառությա՛մբ կարող եք պատասխանել, թե արդյո՞ք կարելի է վստահել նրանց:
Եթե Հիսուսը հարություն չի առել, ապա Քրիստոնեությունից ոչինչ չի մնում: Մնում է միայն բարոյական ուսուցումը, որը գուցեև ավելի գերազանց է, քան ուրիշները, բայց որն, ի վերջո, կձանձրացներ մեզ՝ մյուսների նման:
Բայց կարիք չկա, որ հնարեք ինչ որ մի նոր բան, տանջեք ձեր ուղեղը, անեք հայտնի չէ, թե ի՛նչ: Պարզապես մնացե՛ք նրանց հետ, որպեսզի հասկանաք: Դա ճիշտ հակառակն է այն բանի, ինչ շատերն անում են հավատքի հետ. այդպիսիք ինչ որ բան լավ չեն լսում, ընդունում են՝ առանց լրջորեն մոտենալու, առանց իրականում մտնելու այն ամենի մեջ, ինչ ասվում է: Գուցե, նրանք հավատքն ընդունում են որպես լավ բան, առանց, սակայն, այն իրենցը դարձնելու: Եվ վաղ թե ուշ նրանք ձանձրացած թողնում են այն, որովհետև այլևս հետաքրքիր չէ:
Բայց հնարավոր չէ ա՛յլ կերպ, քան միայն՝ անձնական համոզմամբ:
Եթե Հիսուսը հարություն է առել, դա նախևառաջ նշանակում է մեկ բան. Նա ճշմարտապես կյանքի Տերն է: Այսինքն՝ Նա է, որ իմաստ է հաղորդում կյանքին, որ լիարժեք է դարձնում կյանքը: Նշանակում է, որ մահը «վերջ» բառը չէ, այլևս ճիշտ չէ, որ «ամեն ինչ ավարտվում է». կա հույս առ այն, որ կան բաներ, որոնք ստեղծված են՝ մշտապես մնալու համար: Նախևառաջ, եթե Նա հարություն է առել, նշանակում է, որ Նա ևս հարատև է պատմության մեջ: Ո՛չ թե միայն Իր ուղերձը, այլև՝ Ինքը, Իր Անձը: Իսկ եթե նա հարատևում է պատմության մեջ, ապա մենք ևս կարող ենք հանդիպել Նրան այսօր: Մենք կարող ենք լինել Նրա հետ և, նույնիսկ հիմա, այս պահին, զգալ գոյության ամբողջական համը: Սա հնարավոր է միայն այն պատճառով, որ Նա ներկա է՝ այստեղ և հիմա. ո՛չ մի փիլիսոփայություն կամ կրոն չի կարող լցնել կյանքը՝ հավիտենությամբ: Միայն Ներկայությունը կարող է անել դա:
