« ՏԻՐՈՋԻՑ ԵՂԱՎ ՍԱ, ԵՎ ՍՔԱՆՉԵԼԻ Է ՄԵՐ ԱՉՔԻՆ » (Մտթ 21, 42)
- 01
- 02
- 03
- 04
- 05
- 06
- 07
- 08
- 09
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
Սբ. Գրիգոր Նազիանզացի (330-390). « Ճառ 45, Սուրբ Զատկի տոնին », 7-9.
[...] Աստված ստեղծեց մարդուն։ Դուրս հանեց նրա մարմինը նյութից, որ արարել էր և այն կենդանացրեց Իր սեփական շնչով, որը Գրվածքն անվանում է մտածող հոգի և Աստծո պատկեր։ [...]
Դրեց մարդուն երկրի վրա, որպեսզի հսկեր տեսանելի արարչության վրա, սկզբնավորվեր հոգևոր խորհրդին, տիրապետություն ունենար երկրի իրականությունների վրա և ենթակա լիներ վերին Արքայությանը։ [...]
Բայց մարդը չհնազանդվեց և այդ ժամանակվանից է, մեղքի պատճառով, որ բաժանվեց կյանքի ծառից, դրախտից և Աստծուց։ Իր վիճակն ամենազորեղ օգնությունն էր աղերսում, և դա տրվեց իրեն։ [...]
Ինչպիսի՜ն է բարության այս առատությունը։ Ինչպիսի՜ն է խորհուրդը, որ վերաբերվում է ինձ։ Ստացել էի պատկերը և չպահպանեցի այն. և Նա ստանձնեց իմ մարմինը՝ փրկելու համար այս պատկերը և անմահ դարձնելու համար մարմինը։ Մի երկրորդ բաժնեկցություն ընծայեց, առաջինից ավելի արտակարգ։ Այն ժամանակ կիսել էր [մեր հետ] այն, ինչն ամենաբարձրն էր Իր ունեցածների մեջ, այժմ գալիս է վերցնելու [մեզնից] այն, ինչն ամենատկարն է [մեր ունեցածների մեջ]։ Այս վերջին արարքն է՛լ ավելի աստվածային է, քան առաջինը, է՛լ ավելի վսեմ է նրանց համար, ովքեր խելք ունեն՝ դա հասկանալու համար։ [...]
