«Աթոռ Իմաստության» կամ «Գահ Իմաստության» (լատիներեն՝ «Sedes Sapientiae») հասկացությունը Սուրբ Կույս Մարիամին տրված բազմաթիվ տիտղոսներից մեկն է, տարածված՝ Ընդհանրական (Կաթոլիկ) Եկեղեցու բարեպաշտական ավանդության մեջ: Ըստ մի ուսումնասիրության, «Աթոռ Իմաստության» տիտղոսը առաջացել է Տասնմեկերորդ դարում^[1]: Վաղ միջնադարից սկսած, Տեր Հիսուս Քրիստոսին ընդունել են որպես Աստծո մարմնացած Իմաստություն, և Մարիամը, Հիսուսին Իր գիրկն առնելով, դառնում է «Աթոռ (կամ Գահ) Իմաստության»^[2]: Ավելի ուշ, այս տիտղոսը մտել է նաև Լորեթյան Լիթանիայի մեջ:

«Աթոռ Իմաստության» անվամբ սրբապատկերներում և քանդակներում Աստվածամայրը նստած է գահին՝ Հիսուս Մանուկն իր գրկում: Տիրամոր այս տեսակի պատկերների համար որպես նախատիպ է հանդիսանում բյուզանդական «Chora tou Achoretou» - «Անբովանդակելին բովանդակող» տիտղոսը, որ գոյություն ուներ Բյուզանդական Ծեսի Աքաթիստոս կամ Հոտնկայս երգվող շարականներում՝ նվիրված Տիրամորը: Այս տիտղոսի թեման մեծ տարածում ստացավ մանավանդ Արևմտյան Եվրոպայի սրբանկարչության մեջ՝ արդեն Տասներեքերորդ դարում: Օրինակ, Գերմանիայում շատ հայտնի էր Մաթիլդայի Խաչը, որի մեջ պատկերված էր «Աթոռ Իմաստության» Տիրամայրը. այդ Խաչը գործածում էին թափորների ժամանակ: «Աթոռ Իմաստության» սրբապատկերները տարածված էին նաև ձեռագրերում, հռոմեական որմնանկարներում, խճանկարներում և կնիքներում: