« ՍԱՂՄՈՍՆԵՐԻ ՍՐԲԱԶԱՆ ԽՈՍՔԵՐԸ ՎԵՐԱՐԹՆԱՑՆՈՒՄ ԵՆ ՄԵԶՆՈՒՄ ՓՈՐՁԱՌՈՒԹՅՈՒՆԸ »
- 01
- 02
- 03
- 04
- 05
- 06
- 07
- 08
- 09
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
ՀՈՎՀԱՆՆԵՍ ԿԱՍՍԻԱՆՈՍ, Բանախոսություններ, X, 11, 5-6 (PL 49, 838B-839A; SC 54, pp. 92-93).
[...] Խորապես ներթափանցելով միևնույն զգացումների մեջ, որոնցով սաղմոսը շարադրվել է, կարծես դառնում ենք դրա հեղինակը, և նրա մտքին հետևելուց ավելի՝ հառաջընթաց քայլով կանխում ենք այն: Ըմբռնում ենք իմաստը՝ տառն ընթերցելուց առաջ:
Սրբազան խոսքերը վերարթնացնում են մեզնում փորձառությունը, հիշողությունները հարձակումների, որոնց դիմադրել ենք, և որոնց տակավին դիմադրում ենք ամեն օր, հետքերը ծուլությունների ու անհոգությունների, կամ ընդհակառակն՝ ջերմեռանդ պահերի, աստվածային բարության կողմից ստացած բարերարությունների և թշնամու կողմից նյութված նենգությունների, մոռացության պատճառած վնասների ու ավերածությունների, որը մշտապես կազմուպատրաստ սպասում է՝ խուժելու հոգուց ներս, մեր դյուրաբեկության [...] և մեր կուրության:
Այս բոլոր զգացումները գտնում ենք սաղմոսներում արտահայտված: Սաղմոսներն այն ջինջ հայելին են, որի մեջ [դիտելով] առավել խորը կերպով գիտակցում ենք այն, ինչ կատարվում է մեր հետ: Մեր իսկ փորձառությամբ ավելի զգայուն դառնալով, մեր համար խոսքն այլևս չի վերաբերվում սոսկ լսված բաների, այլ՝ ահա՛ հպվում ենք նրանց իրականությանը, դրանք զգում ու հասկանում ենք մինչև խորքը: Դրանք չեն մնում պարզապես հանձնված մեր հիշողությանը, մանավանդ թե՝ մենք դրանք ծնում ենք մեր սրտի խորքից, իբրև ներքին հայտնատեսություններ, որոնք մաս են կազմում մեր էությանը: Ընթերցումը լուսավորում է փորձառությունը:
Այս ճանապարհով մեր հոգին հասնում է աղոթքի մաքրությանը: [...] Հոգին անճառելի հեծեծանքներով մղվում է առ Աստված: [...]
