Իմ ավետումը

Իմ ավետումը կյանքի ինձ տրված յուրաքանչյուր նոր օրն է, տակավին հիանալու, զմայլվելու կարողությունն է: Իմ ավետումը գտնվում է այն տարածության մեջ, որ անցնում է կյանքն իբրև առօրյա իրականություն և կյանքն իբրև կոչ ընկալելու միջև. կոչ, որ կանչում է ինձ անդին, հափշտակության, ինքս ինձնից դուրս գալու կարիքի մեջ: Իմ ավետումը երջանկության քաղցի մեջ է, բայց ուրիշների հետ կիսված երջանկության, հաղորդակցվելու քաղցի մեջ է, կյանք ծնող Աստծո քաղցի մեջ է, և արարածների, որ Նրա նման լինեն, որ միայն կյանքի ազդանշաններ տարածեն իրենց շուրջբոլորը: Իմ ավետումը կուսության քաղցի մեջ է, ինչպես Մարիամի դեպքում. լինելու, այսինքն, կույս հող, որն հատիկ առ հատիկ պատրաստ ու տրամադիր է միմիայն Հոգու սերմանմանը: Իմ ավետումը ուրիշին ունկնդրելու մեջ է. յուրաքանչյուրն իբրև անտեսանելիի պատգամաբեր, իբրև անսահմանափակի ավետաբեր հրեշտակ: Ինչպես արտահայտվում է Դ. Մոնտանյան.

 

Սրբուհի Մարիամ, Ավետման Կին,

մենք ճանաչում ենք քեզ այսօր

իբրև փայլուն հայելի

մեր համընդհանուր կոչման:

Քո կոչումը մերն է.

ամուսնական ու բեղուն մի առաջարկ

պատմության ամուլ արգանդի ներսում.

վերստին ծնունդ տալ կյանքին:

Ո՜վ Հարս, որ առաջինը եղար Նրան կրկին սիրելու գործում,

ստացիր մեր համար ամեն օր

հարկավոր կուսությունը,

որպեսզի կրկին զգանք

աստվածային հրապույրի

ողջ քաղցրությունը: