Գիտությունը և տիեզերքի ապա-աստվածացումը

^[1] R. Cammilleri, Elogio del Sillabo, Leonardo, Milano 1994, pp. 127-128. Ռիմինիում 1997 թվականին տեղի ունեցած մի հանրային դասախոսության ժամանակ Մուլինն ասում է. «Ինքս ինձ հարց տվեցի, թե ինչո՞ւ տեխնոլոգիական և գիտական միակ քաղաքակրթությունը մերն է: Ջանացի գտնել դրա պատճառները: Վստահեցնում եմ, որ երկար ժամանակ է, ինչ մտածում եմ դրա մասին, և միակ բացատրությունը, որ կարողացել եմ գտնել, դա Քրիստոնեության պարարտ հողի, հումուսի ներկայությունն է: Ինչո՞ւ: Որովհետև Քրիստոնեության ընկալմամբ Աստված ստեղծել է աշխարհը. մի աշխարհ, որն Իրենից տարբեր է: Աստված աշխարհի բաղկացուցիչ մասը չէ, այլ՝ աշխարհի Արարիչը: Մարդը մի յուրահատուկ կոչում ունի, քանի որ ստեղծվել է կենդանական աշխարհից դուրս: Մարդիկ, հատկապես արևմտյան մարդիկ, ապրեցին այս գաղափարով, որ իրենք Աստծո արարածներն են և ստեղծված են Աստծո պատկերով և նմանությամբ: Ինչպես նաև, Աստված ասում է Նոյի որդիներին. ''Գնացե՛ք, նվաճեցե՛ք և տիրեցե՛ք աշխարհին'': Բարի դիտավորությամբ, երբեմն մի քիչ շատ խանդավառությամբ տիրեցինք աշխարհին, բայց միակ քաղաքակրթությունը, որը նվաճեց տիեզերքը և շարունակում է նվաճել այն, միակը, որ կրում է արժեքներ, որոնք ընդունված են ամբողջ աշխարհով մեկ, դա մերն է: Մի օրինակ տամ. վերցնենք գերմանացի հանքափորներին, որոնք Տասնհինգերորդ և Տասնվեցերորդ դարերում դեռ ապրում էին թզուկների, կախարդների և հանքերում ապրող ու հանքափորներին սարսափեցնող տարբեր էակների վախով: Երկու անունով էին կոչում նրանց. Կոբոլտուս և Նիկոլաուս: Գերմանացի հանքափորների այս հավատալիքներից ծնունդ են առնում երկու անուն, որոնք բոլորիս հայտնի են. Նիկոլաուսը դառնում է նիկել, իսկ Կոբոլտուսը՝ կոբալտ: Բայց սա անցյալի պատմություն է: Որովհետև այդ պահին քրիստոնյա աստվածաբաններն արտասանում են մի նախադասություն, որով որոշվում է Արևմուտքի ճակատագիրը. ''Աստված տեսավ, որ Իր արարչությունը բարի է: Ուստի աշխարհը թակարդ չէ ձեր համար: Աշխարհը ստեղծված է, որպեսզի դուք տիրեք նրան'': Եվ հանքափորներն այլևս չեն վախենում և վերսկսում են իրենց աշխատանքը: Այդ նույն ժամանակ Տիբեթում լամաներն արգելում են հանքափորներին փորել հողը, քանի որ այդպես, ասում են, խոցում եք մեր մորը: Ուստի միակ մետաղագործությունը նրանց մոտ մնում է հողի մակերեսին գտնված նյութերի հույսին»: