Ամփոփում

228. «Լսի՛ր, Իսրայել, Տերը մեր Աստվածն է, Տերը միայն Մեկ է [...] » (2Օր 6, 4; Մրկ 12, 29)։ «Գերագույն Էությունը անհրաժեշտորեն պետք է միակ լինի, այսինքն՝ առանց Իրեն հավասարներ ունենալու։ [...] Եթե Աստված միակը չէ, Աստված չէ»^[1]։

229. Աստծո հանդեպ հավատքը մեզ մղում է ուղղվելու դեպի Նա որպես մեր գոյության առաջին պատճառը և վերջին նպատակը, մղում է ո՛չ մի բան Նրանից ավելի չգերադասելու և ոչ մի բանով Նրան չփոխարինելու։

230. Աստված, մինչ հայտնվում է, շարունակում է անճառելի խորհուրդ մնալ. «Եթե ըմբռնեի Նրան, Աստված չէր լինի»^[2]։

231. Մեր հավատքի Աստվածը հայտնվել է որպես Նա, որ Է, ծանուցել է Իրեն որպես «շնորհով ու ողորմությամբ լի» (Ել 34, 6)։ Աստծո Էությունն ինքնին Ճշմարտություն է և Սեր։