Ովքեր ինձ գովում են, մտրակում են
Դ. – 1. Շատ բաներ եմ հասկանում Աստծո մեջ[1], բայց ինքս ինձ չափավորում եմ, որպեսզի պարծենալով չկորչեմ: Այժմ, իրոք, պետք է է՛լ ավելի զգույշ լինեմ և ուշադրություն չդարձնեմ նրանց, ովքեր հպարտանալու առիթներ են ինձ տալիս: Արդարև, ովքեր ինձ գովում են, մտրակում են:
2. Այո՛, տառապել ուզում եմ, բայց չգիտեմ, թե արդյոք արժանի՞ եմ[2]: Եռանդս հայտնի չէ շատերին, բայց է՛լ ավելի է ինձ տանջում: Ուստի կարիքն ունեմ հեզության, որով է լիովին պարտության մատնվում այս աշխարհի իշխանը:
Ե. – 1. Մի՞թե չէի կարող գրել ձեզ երկնային իրականությունների մասին: Բայց քանի որ տակավին դեռահաս եք, վախենում եմ վնաս հասցնել ձեզ[3]: Եվ, – ներողամիտ եղեք, – չկարողանալով կրել դրանց կշիռը, թերևս դուք շնչահեղձ լինեք[4]:
2. Ես ինքս էլ, որ շղթայված եմ և կարողանում եմ ըմբռնել երկնային իրականությունները, հրեշտակային նվիրապետությունը, իշխանությունների դասերը, տեսանելի ու անտեսանելի իրականությունները, սա դեռ չի նշանակում, թե արդեն աշակերտ եմ: Դեռ շա՜տ բաներ են մեզ պակասում, որպեսզի մենք Աստծո պակասը չկրենք: