Սաղմոս 90 [89] - Սովորեցրու մեզ հաշվել մեր օրերը
-
01
-
- 02
- 03
- 04
- 05
- 06
- 07
- 08
- 09
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
-
19
-
-
20
-
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
-
37
-
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
-
78
-
-
79
-
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
-
90
-
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
-
117
-
- 118
- 119
-
120
-
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130
- 131
- 132
- 133
- 134
- 135
- 136
- 137
- 138
- 139
- 140
- 141
- 142
- 143
- 144
- 145
- 146
- 147
-
148
-
- 149
- 150
- 151
Միմիայն Աստված է մնում: Մարդը, որը ոչնչից ստեղծված և մեղքով արատավորված արարած է, անցնում է: Մարդու կյանքը, որքան էլ որ երկարատև լինի, ժամանակավոր է: Ադամի անկման ու նզովման վաղեմի պատմությունը (Ծնդ 3, 19) որպես նպատակ ունի բացատրել մեր մահկանացու վիճակի սկզբնապատճառը: Անցյալում, Հին Ուխտի մարդիկ այն ընդունում էին որոշակի տրտմությամբ ու համակամությամբ (տե՛ս, օրինակի համար, Ժողովողի գիրքը): Մարդու կյանքի տևողությունը հաշվված է. իմաստություն է խորհրդածել դրա մասին: Բայց այդ մտքով չի բացառվում ուրախությունը, երբ Աստծո ներկայությունը լուսավորում է օրերը, որոնք Նա պարգևում է յուրաքանչյուրին, և ժամանակները, որոնք Նա պատրաստում է Իր ժողովրդի համար: Իմաստության այդ խորհրդածությունը դառնում է դարձի աղոթք:
| Կցորդ. |
Խոտը չորանում է, ծաղիկները՝ թափվում,
բայց Տիրոջ խոսքը հավիտյան է մնում (հմմտ. 1Պտ 1, 24-25):
|
|
| կամ. |
Եթե ապրում ենք, ապրում ենք Տիրոջ համար.
եթե մեռնում ենք, մեռնում ենք Տիրոջ համար (Հռմ 14, 8):
|
|
| կամ. |
Աստված հեռու չէ մեզնից յուրաքանչյուրից. Նրանում ենք ապրում,
Նրանում ենք շարժվում, Նրանում գոյություն ունենք (հմմտ. Գրծ 17, 27-28):
|
1Աղոթք: Մովսեսի՝ Աստծո մարդու:
Տեր, սերնդից սերունդ
ապաստան եղար մեր համար.
2լեռների ծագումից,
երկրի ու աշխարհի ստեղծումից առաջ արդեն,
Դու կաս հավիտենից և հավիտյան, Աստված:
3Դու մարդուն վերադարձնում ես հողի փոշուն,
երբ ասում ես. «Ադամի որդիներ, վերադարձեք».
4Քո աչքին՝ հազար տարիները երեկվա պես են,
մի օրվա պես, որ անցնում է, գիշերվա մի ժամվա նման:
5Նրանց անէացնում ես, ինչպես երազն առավոտյան,
նման են խոտին, որ ծլում է.
6առավոտյան ծլարձակում է ու ծաղկում,
երեկոյան հնձվում է ու չորանում:
7Մենք սպառվում ենք Քո բարկությունից,
ցասումդ սարսափեցնում է մեզ.
8մեր հանցանքները դնում ես Քո առաջ,
մեր գաղտնի մեղքերը՝ երեսիդ լույսի ներքո:
9Ցասմանդ հետևանքում՝ անէանում են մեր օրերը,
մեր տարիները վերանում են շնչի նման.
10մեր կյանքը հասնում է յոթանասուն տարվա,
ութսունի, եթե ուժերը բավականացնում են.
մեծամասնությամբ տանջանք են ու հոգնություն,
շուտով վերջանում են և մենք անհետանում ենք:
11Ո՞վ է ճանաչում ցասմանդ զորությունը,
ո՞վ է զգացել բարկությանդ ծանրությունը.
12սովորեցրու մեզ հաշվել մեր օրերը
և կհասնենք սրտի իմաստությանը:
13Վերադարձիր, Տեր. մինչև ե՞րբ.
և մխիթարություն բեր Քո ծառաներին.
14առավոտյան հագեցրու մեզ Քո սիրով,
կցնծանք և կուրախանանք ամբողջ օրը:
15Զվարթացրու մեզ այն օրերի փոխարեն,
որոնցում տրտմեցրիր մեզ,
այն տարիների փոխարեն, որոնցում տեսանք չարիքը.
16հայտնիր ծառաներիդ Քո գործը,
փառքդ, Տեր, նրանց որդիների վրա:
17Թող մեր վրա լինի մեր Աստծո քաղցրությունը,
հաստատիր մեր համար մեր ձեռքերի գործը,
մեր յուրաքանչյուր գործը հասցրու իր ավարտին:
