« ՈՒՌԿԱՆՆԵՐԸ ՀԱՎԱՏՔԻ ԼՈՒՅՍԻ ՆԵՐՔՈ ԳՑԵԼ »

Սբ. Կատարինե Սիենացի (1347-1380). « Ողորմության նախախնամությունը », 12, 146.

[...] [Սրբուհի Կատարինեն լսեց, թե ինչպե՛ս էր Աստված իրեն ասում.] Շատ թանկագին դուստր, Ավետարանում պատմվում է, որ երբ իմ Ճշմարտությունը փառավոր առաքյալ Պետրոսին հրամայեց ուռկանները ծովը գցել, Պետրոսը պատասխանեց, որ ամբողջ գիշեր ջանք էին թափել և ոչինչ չէին որսացել (Ղկս 5, 5), բայց – հավելեց – դրանք Քո խոսքի վրա կրկին ծովը կգցեմ։ Եվ արե՛ց. և այնպիսի՜ մեծ քանակությամբ ձկներ որսաց, որ չէր կարողանում ուռկանը միայնակ ջրից դուրս քաշել և կարիքը զգաց մյուս աշակերտներին էլ օգնության կանչել։ Դիտի՛ր Պետրոսի այս արարքը։ Հենց նոր նկարագրված իրականության մեջ մի այլաբանական պատկեր կբացահայտես, և կհասկանաս, – այն ամենի օգնությամբ, որ ասացի քեզ, – որ այդ պատկերը վերաբերվում է քեզ։ [...]

Պետրոսը, ասացի քեզ, Բանի(*) հրամանով է ուռկանը գցում. հետևաբար՝ հնազանդ լինելով, կենդանի հավատքով է, որ ձուկ էր որսալու, և իրոք՝ շատ ձկներ որսաց. բայց դա գիշերվա մեջ չեղավ։ Գիտե՞ս, թե ի՞նչ է նշանակում այդ գիշեր ժամանակը։ Դա մահացու մեղքի խավարաշատ գիշերն է, որի մեջ գտնվող հոգին զրկված է շնորհի լույսից։ Այդ գիշերվա մեջ գտնված ժամանակ հոգին ոչինչ չի կարողանում որսալ, որովհետև ցանկության ուռկանները գցում է ո՛չ թե կյանքի օվկիանոսի մեջ, այլ՝ մեռյալ ծովի, ուր ա՛յլ բան չի գտնում, եթե ո՛չ միայն՝ սխալը, որը ոչի՛նչ է։ Ապարդյուն կերպով է հոգնում, իր բոլոր ջանքերն ի զուր են։ Նրանք, ովքեր նման հոգնություններ են իրենց վրա վերցնում, մարտիրոսներն են դառնում դևի, և ո՛չ թե՝ խաչված Քրիստոսի։

Բայց, երբ հասնում է ցերեկը, երբ հոգին դուրս է գալիս մեղքի գիշերվա միջից՝ վերստին ստանալու համար շնորհի լույսը, իր հոգու մեջ միաժամանակ վերագտնում է օրենքի հրամանը, որն ասացի. ոռկաններն իմ Որդու խոսքի վրա գցելու, սիրելով ինձ ամեն ինչից վեր և մերձավորին սեփական անձի պես։ Այդ պահից սկսած, հպատակվելով՝ հավատքի լույսի ներքո, հաստատուն վստահությամբ ուռկանները գցում է Նրա խոսքի վրա և հետևում է սիրո անույշ Բանի ու Նրա աշակերտների ուսուցմանն ու օրինակին։ [...]