ՍԲ. ՕԳՈՍՏԻՆՈՍ. « ՄԱՐԻԱՄԻ ԵՐԱՆՈՒԹՅԱՆ ՊԱՏՃԱՌԸ »

 


[...] Այն անգամ, որ Հիսուսին – մինչ Նա խոսում էր Իր աշակերտների հետ – տեղեկացրեցին, որ դրսում Իր մայրն ու եղբայրները սպասում էին, Նա ասաց. «Ո՞վ է իմ մայրը, և ովքե՞ր են իմ եղբայրները։ Եվ, ձեռքն իր աշակերտների կողմը պարզելով, ասաց. Ահա՛ իմ եղբայրները, որովհետև յուրաքանչյուր ոք, որ կատարում է կամքը իմ Հոր, որ երկնքում է, ինձ եղբայր է, քույր և մայր» (Մտթ 12, 46-50)։ Մարիամը նույնպես, հետևաբար, որովհետև կատարեց Հոր կամքը։ Այս բանը Աստված գովեց նրանում, այսինքն՝ ո՛չ թե իր մարմնից Որդու մարմինը ծնած լինելու փաստը, այլ՝ Հոր կամքը կատարած լինելը։ Ուշադրություն դարձրեք այս հանգամանքին։

Մինչ ամբոխը լիակատար հիացման մեջ էր Տիրոջ հանդեպ, ի տես հրաշքների ու սքանչելագործությունների, որոնք բացահայտում էին, թե ի՛նչ էր թաքնված Նրա մարմնում, ինչ որ մեկը, խանդավառությամբ բռնված, գոչեց. «Երանի՜ այն արգանդին, որ կրեց քեզ։ Իսկ Հիսուսը. «Ավելի երանի՜ նրանց, ովքեր լսում են Աստծո խոսքը և պահում են այն» (Ղկս 11, 27)։ Կարծես ուզում էր ասել. իմ մայրը նույնպես, որին դուք երանելի եք անվանում, երանելի է, որովհետև պահում է Աստծո խոսքը, ո՛չ որովհետև իր մարմնում Բանը⁽¹⁾ մարմնացավ և բնակվեց մեր մեջ. որովհետև պահեց Աստծո Բանը, որի միջոցով ստեղծվեց և որն իր մեջ մարմնացավ։ Թող որ չպարծենան, մարդիկ, մարմնական զավակներով. թող որ ցնծան, ավելի շուտ ու ավելի շատ, եթե այդ զավակները հոգով միացած են Աստծուն։ [...]