« ՋՈՒՐԸ, ՈՐ ԵՍ ՆՐԱՆ ՏԱԼՈՒ ԵՄ, ԴԱՌՆԱԼՈՒ Է ՆՐԱ ՄԵՋ ԿԵՆԴԱՆԻ ՋՐԻ ԱՂԲՅՈՒՐ, ՈՐ ՑԱՅՏՈՒՄ Է ՀԱՎԻՏԵՆԱԿԱՆ ԿՅԱՆՔԻ ՀԱՄԱՐ »
- 01
- 02
- 03
- 04
- 05
- 06
- 07
- 08
- 09
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
Սբ. Գրիգոր Նյուսացի (մոտ 335-395). « Կենդանի ջրի հորը » գրությունից.
[...] Երբ Աստվածաշունչը կրթում է մեզ կենարար իրականության վերաբերյալ, – և՛ երբ մեզ խոսում է Աստծուց տրված մի մարգարեությամբ. «Նրանք հեռացան ինձնից՝ կենդանի ջրի աղբյուրից» (Երմ 2, 13), և՛ Սամարացի կնոջն ուղղված Տիրոջ խոսքերով. «Եթե դու իմանայիր Աստծո պարգևը և թե ո՛վ է նա, որ քեզ ասում է. "Ինձ խմելու ջուր տուր", դու ինքդ կխնդրեիր դա իրենից, և նա քեզ կենդանի ջուր կտար խմելու» (Հվհ 4, 10), կամ տակավին. «Ով ծարավ է, թող որ իմ մոտ գա և խմի», որովհետև. «Ով հավատում է ինձ, կենդանի ջրի գետեր են բխելու իր ներսից։ Սա ասաց Հոգու մասին, որին ընդունելու էին Իրեն հավատացողները» (Հվհ 7, 37.39), – հետևում է, որ աստվածային բնությունը մատնացույց է արվում կենդանի ջրի անունով։
Բանի(1) անսուտ վկայությունը հավաստում է, որ [Երգ Երգոցի] Հարսը (հմմտ. Երգ 4, 15) կենդանի ջրի հոր է, որի հոսքը գալիս է Լիբանանից։ Արդյոք կա՞ սրանից ավելի առեղծվածային մի բան։ Մինչ, իրոք, բոլոր հորերը պարունակում են մի ջուր, որ անշարժ է(2), միայն Հարսն է հոսող ջուր պարունակում իր մեջ, ինչի բերումով՝ ունի հորի խորությունը և, միաժամանակ, գետի շարժունությունը։ Ո՞վ կարող է պատշաճ կերպով արտահայտել այս համեմատության սքանչելիքները։ Թվում է, թե չի կարող բարձրանալ է՛լ ավելի վեր, քանի որ ամեն ինչում նման է սկզբնատիպ Գեղեցկությանը։ Կատարյալ կերպով նմանվում է իր բխմամբ՝ Բխմանը, իր կյանքով՝ Կյանքին, իր ջրով՝ Ջրին։
Կենդանի է Աստծո Բանը, կենդանի է նաև հոգին, որ ստացել է Բանին։ Այս ջուրն Աստծուց է բխում, համաձայն այն խոսքի, որ ասում է Աղբյուրը. «Աստծուց եմ ելել ու եկել» (Հվհ 8, 42)։ Եվ ինքն իսկ պարունակում է այն, ինչը որ բխում է հոգու ջրհորի մեջ, և հետևաբար՝ այս կենդանի ջրի պաշարն է, որ հոսում, կամ ավելի ճիշտը՝ բխում է Լիբանանից (հմմտ. Երգ 4, 15)։ [...]
