12) Ի՞նչ պայմաններում են կաթոլիկները ստանում Ամենասուրբ Հաղորդությունը
- 01
- 02
- 03
- 04
- 05
- 06
- 07
- 08
- 09
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
Եկեղեցու Կանոնական Իրավունքի համաձայն, «յուրաքանչյուր մկրտված անձ, ում օրենքով արգելված չէ, կարող է և պետք է ընդունի Ամենասուրբ Հաղորդությունը»։ Կաթոլիկ Եկեղեցու Քրիստոնեականը պարզաբանում է՝ խոսելով «պատշաճ տրամադրվածությամբ» հաղորդվելու անհրաժեշտության մասին։ Որպեսզի երեխաներին Ամենասուրբ Հաղորդություն տրվի, նրանցից պահանջվում է բավարար տեղեկացվածություն և մանրամասն պատրաստություն, որպեսզի նրանք, ըստ իրենց ըմբռնելու կարողության, ընկալեն Քրիստոսի խորհուրդը և կարողանան հավատքով ու ակնածանքով ճաշակել Քրիստոսի մարմինը։ [...] Նա, ով գիտակցում է, որ ծանր մեղք է գործել, առանց նախնական խոստովանության չպետք է ո՛չ Պատարագ մատուցի, ո՛չ էլ Հաղորդություն ընդունի»[1]։
Ինչո՞ւ է Եկեղեցին արգելում մահացու մեղքի վիճակում Ամենասուրբ Հաղորդություն ընդունել: Պողոս Առաքյալը խստորեն նախազգուշացնում է, թե ովքեր կարող են ընդունել Ամենասուրբ Հաղորդությունը անարժան կամ մեղավոր կերպով: Նա գրում է. «Ուստի ով ուտի այս հացից կամ խմի Տիրոջ այս բաժակից անարժանորեն, հանցապարտ կլինի Տիրոջ Մարմնին ու Արյանը։ Ամեն մարդ նախ ինքն իրեն թող քննի և ապա միայն ուտի այդ հացից ու խմի այդ բաժակից, որովհետև ով ուտում է և խմում է անարժանորեն, ինքն իր դատապարտությունն է ուտում և խմում, քանի որ չի զանազանում Տիրոջ Մարմինը։ Այդ իսկ պատճառով ձեր մեջ բազմաթիվ հիվանդներ ու ցավագարներ կան, և շատ են նաև նրանք, ովքեր մեռած են» (1Կր 11, 27-30):
Թեև Ամենասուրբ Հաղորդությունն իրոք զորություն ունի ջնջելու ներելի մեղքը կամ հոգու աննշան անկատարությունները, Եկեղեցին ուսուցանում է, որ յուրաքանչյուր ոք, ով գիտակցում է մահացու մեղքի մեջ իր գտնվելը (այսինքն՝ մի մեղք, որ ծանր է, ազատորեն է կատարված և մարդուն բաժանում է Աստծո շնորհից), չպետք է հաղորդություն ստանա[2]: Կանոնական Իրավունքի Օրենսգիրքը նշում է, որ նման անձը չի կարող «հաղորդվել, եթե դրա համար հիմնավոր պատճառ չկա», իսկ եթե հնարավորություն չկա խոստովանվելու, նա պետք է հիշի կատարյալ զղջման գործողություն կատարելու իր պարտավորությունը, որը ներառում է հնարավորինս շուտ խոստովանվելու մտադրությունը[3]:
Կիրակի և տոն օրերին Պատարագի մասնակցելու պարտավորությունը տարբերվում է Հաղորդություն ստանալու պարտավորությունից: Եկեղեցին պահանջում է, որ անձը Հաղորդություն ստանա միայն տարին մեկ անգամ, սովորաբար Հարության Սուրբ Զատիկի օրը: Ոչ ոք պարտավոր չէ Պատարագին ընդունել Հաղորդություն, քանի որ մարդը կարող է մահացու մեղքի մեջ լինել, ա՛յլ կերպ ասած՝ չկարողանալ ընդունել այն: Սակայն նույնիսկ եթե մարդը չի կարող ֆիզիկապես ընդունել Հաղորդությունը, նա կարող է Հոգևոր Հաղորդության աղոթք կատարել՝ Հիսուսին իր սրտում ընդունելու համար: Սբ. Թերեզա Ավիլացին ասում է. «Եթե դուք չեք հաղորդվում կամ չեք մասնակցում Պատարագին, ապա Հոգևոր Հաղորդությունը ձեր համար շատ օգտակար կլինի։ [...] Դրա շնորհիվ մեր Տիրոջ սերը կմնա ձեր մեջ»[4]:
Նաև Պատարագին ներկա լինելը պարտադիր չէ Հաղորդություն ստանալու համար: Կան բազմաթիվ պատճառներ, թե ինչո՛ւ մարդիկ կարող են ֆիզիկապես ի վիճակի չլինել մասնակցելու Պատարագին, և անարդար կլինի նրանց զրկել Հաղորդության շնորհից միայն Պատարագին ներկա գտնվելու անկարողության պատճառով: Օրինակ, Հաղորդությունը կարող է տարվել հիվանդ կամ տանը սահմանափակված մարդկանց՝ աշխարհականների կամ քահանաների ձեռքով:
Սակայն նույնիսկ եթե մարդը պատշաճ վիճակում չէ Հաղորդություն ստանալու համար, նա պարտավոր է մասնակցել Պատարագին: Եկեղեցին «հավատացյալներից պահանջում է Քրիստոսի Հարության հիշատակի օրվա նվիրաբերում և հատուկ ծիսական տոնակատարություններ՝ ի պատիվ Տիրոջ խորհուրդների, Սուրբ Կույս Մարիամի և Սրբերի, առաջին հերթին՝ մասնակցություն Ամենասուրբ Հաղորդության պաշտամունքին» (ԿԵՔ 2042):
