ԱՎԵՏԱՐԱՆԱԿԱՆ ԵՐԱՆՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԸ

Ժամանակակից հոգևոր հեղինակներից մեկը (D.J. Chitty), բարեհաջող գաղափարն է ունեցել ավարտելու իր «The desert a city»^[1] գիրքը` մեջբերելով երանությունների ավետարանական հատվածը, հաստատելով, որ Եգիպտոսի ու Պաղեստինի առաջին վանականների կյանքն իրենից ներկայացնում էր ավետարանական երանությունների ուշադրության արժանի մեկնաբանումն ու իրագործումը^[2]: Իրականում, Հայրերի խոսքերը պարզորոշ սակավաթիվ մեջբերումներ են կատարում երանությունների ավետարանական հատվածից^[3], և սա չի զարմացնում բոլոր նրանց, ովքեր գիտեն, թե Անապատի Հայրերը որքա՜ն էին խուսափում իրենց գիտությունը ցուցադրելուց: Աստվածաշնչի ճանաչողությունը նրանց համար միակ գիտությունն էր, և սուրբգրային խոսքերի շուրջ խորհրդածությունն այնքա՜ն սերտորեն էր կապված նրանց «վանական գործունեության»ը, – նրանց հոգևոր կյանքին, կասեինք մենք այսօր, – որ աստվածաշնչյան որևէ մեջբերում կարող էր թվալ որպես սեփական բարեպաշտության ցուցադրություն: Ինչպե՞ս կարող ենք, ուրեմն, ծերունիների շուրթերից քաղել ավետարանական երանություններից որևէ մեկի հռչակումը: Տրամադիր լինելով ավելի նզովելու, քան թե երանացնելու իրենք իրենց^[4], ապոֆտեգմաների հեղինակներն այնուամենայնիվ ունեն իրական երջանկության բացարձակորեն ավետարանական ըմբռնում և անխաբ փորձառություն: Ջանանք մի արձագանք գտնել նրանց խոսքերի ու արարքների մեջ: