Դ. - ՔՐԻՍՏՈՆԵՈՒԹՅՈՒՆԸ ԵՎ ԵՐԵԽԱՆԵՐԸ

^[1] Հնդկաստանում տակավին այսօր «կինը համարվում է ծախսի աղբյուր (օժիտից սկսած), կանայք ինքնության իրավունք ունեն միմիայն եթե ինչ որ մեկի դուստրն են կամ կինը, և ենթարկվում են բռնի աբորտի, նաև իրենց կամքին հակառակ, եթե պարզվում է, որ հղացված երեխան աղջիկ է (տարեկան 5 միլիոն դեպք), և լքված նորածինների 90%ը ևս աղջիկներ են» («Corriere della Sera» օրաթերթի 20/8/2007 համարում): Ինչ վերաբերվում է Սովետական Միությանը, 1917 թվականի հեղափոխությունից անմիջապես հետո ընդունված և ընտանիքի դեմ ուղղված կոմունիստական օրենքները պատճառ հանդիսացան սոցիալական վիթխարի աղետների. «Ամուսնությունների անկայունությունն ու երեխաների զանգվածային լքումը այդ ժամանակվա բնորոշ երկու հատկանշաններն են: Աբորտները բազմապատկվում են, ծննդաբերությունը անկում է գրանցում սարսափելի արագությամբ, նորածինների լքումը դառնում է հաճախակի: Գաղտնի որբանոցները դառնում են իրական մեռելային վայրեր: Աճում են մանկասպանության, կնասպանության ու այրասպանության դեպքերը: Փաստացի, նոր հասարակարգի առաջին զոհերն են հանդիսանում զավակներն ու կանայք: Հայրերը լքում են իրենց ընտանիքները, հաճախ առանց ապրուստի միջոցների թողնելով ընտանիքին: Օրենքը, որով թույլատրվում է միակողմանի ամենապարզ պահանջի վրա հիմնված ամուսնալուծությունը, խրախուսում է ամենացինիկ պահվածքն ու դիրքորոշումները» (GEORGES DUBY - MICHELLE PERROT, Storia delle donne, vol. IV, p. 282):