ԺԲ. - ԵԿԵՂԵՑԻՆ ԵՎ ԽԱՂԱՂՈՒԹՅԱՆ ՀԱՍՏԱՏՄԱՆՆ ՈՒՂՂՎԱԾ ՋԱՆՔԵՐԸ
- 01
- 02
-
03
-
-
04
-
-
05
-
-
06
-
-
07
-
-
08
-
-
09
-
-
10
-
-
11
-
-
12
-
-
13
-
-
14
-
-
15
-
-
16
-
-
17
-
-
18
-
-
19
-
- 20
Չպետք է մոռանանք, որ այն դարերը, որոնցում Քրիստոնեությունը մեծամասնական կրոն դարձավ իր անկումն ապրող Հռոմեական Կայսրության ողջ տարածքում, ժամանակներն էին շարունակական ու ավերիչ արշավանքների. հոների, մուսուլմանների, հունգարների և հատկապես գերմանական ցեղերի (Գոթեր, Վիզիգոթներ, Լոնգոբարդներ, Սաքսոններ, Վիքինգներ և այլն): Խոսքը վերաբերվում է ժողովուրդների, որոնք ապրում էին պատերազմով, որոնց աստվածությունները պատերազմի աստվածություններ էին, որոնց դավանած արժեքները պատերազմական արժեքներ էին: Ժողովուրդներ էին, որոնց առանց չափազանցության կարելի է կոչել բարբարոս, վայրագ, բիրտ: «Ժողովուրդների մեծ տեղաշարժից ծնված քաղաքակրթությունը», գրում է Ժորժ Դյուբին, «պատերազմական ու հարձակողական քաղաքակրթություն էր»:
Այդ մշտաբորբոք իրավիճակում, երբ պատերազմները հաջորդում էին սովին, թալանին, մշտական սարսափին ու բռնություններին, Եկեղեցու այրերը գրեթե վեց դար շարունակ (476-1000թթ.) հաճախակի միջամտում էին՝ վերջ տալու համար անիմաստ, ապարդյուն ու սարսափելի բախումներին, զարգացնելով ժողովուրդների միջև խաղաղ հարաբերությունների հնարավորությունները:
