Ամփոփում

96. Այն ամենը, ինչը որ Քրիստոսն ավանդեց Առաքյալներին, նրանք նույնը – քարոզելով կամ գրավոր – Սուրբ Հոգու ներշնչմամբ՝ ավանդեցին բոլոր սերունդներին, մինչև Քրիստոսի փառահեղ վերադարձը:

97. «Սրբազան Ավանդությունը և Աստվածաշունչը միասին կազմում են Աստծո Խոսքի մեկ միակ սրբազան ավանդը»^[1], որի մեջ, ինչպես մի հայելու մեջ, պանդուխտ Եկեղեցին իր հայացքն ուղղում է Աստծուն՝ իր բոլոր հարստությունների Ակունքին:

98. «Եկեղեցին իր ուսմունքի, կյանքի և պաշտամունքի մեջ հավերժացնում և բոլոր սերունդներին է փոխանցում այն ամենը, ինչը որ ինքն է, այն ամենը, ինչին որ ինքը հավատում է»^[2]:

99. Աստծո ողջ ժողովուրդը, հավատքի իր գերբնական զգացման շնորհիվ, չի դադարում ընդունել աստվածային հայտնության պարգևը, միշտ ավելի ներթափանցել դեպի նրա խորքերը և առավել լիությամբ ապրել նրա բովանդակությունը:

100. Աստծո Խոսքը վավերական կերպով մեկնաբանելու պաշտոնը հանձնված է միմիայն Եկեղեցու Վարդապետությանը. Հռոմի Սրբազան Քահանայապետին և նրա հետ հաղորդության մեջ գտնվող Եպիսկոպոսներին: