Ամփոփում

176. Հավատքը մարդու իր ողջ էությամբ անձնական հարելն է հայտնվող Աստծուն: Որպես հետևանք՝ առաջացնում է մտքի ու կամքի հարում Հայտնությանը, որն Աստված Իր մասին կատարել է Իր գործերի և Իր խոսքերի միջոցով:

177. «Հավատալը», հետևաբար, ունի երկակի կապակցություն. անձին և ճշմարտությանը. ճշմարտությանը՝ այն վստահությամբ, որը տածվում է դա հաստատող անձի հանդեպ:

178. Չպետք է հավատանք ուրիշ ոչ ոքի, քան միայն՝ Աստծուն. Հորը, Որդուն և Սուրբ Հոգուն:

179. Հավատքը Աստծո գերբնական շնորհներից է: Հավատալու համար՝ մարդը Սուրբ Հոգու ներքին օգնությունների կարիքն ունի:

180. «Հավատալը» մարդկային գործողություն է, գիտակից և ազատակամ, որը բնավ չի հակասում մարդկային անձի արժանապատվությանը:

181. «Հավատալը» եկեղեցային գործողություն է: Եկեղեցու հավատքը նախորդում է, ծնում, նեցուկ է կանգնում և սնուցում է մեր հավատքը: Եկեղեցին բոլոր հավատացյալների Մայրն է: «Ոչ ոք չի կարող որպես Հայր ունենալ Աստծուն, եթե որպես Մայր չունի Եկեղեցուն»^[1]:

182. «Մենք հավատում ենք այն ամենին, որ բովանդակված է Աստծո գրի առնված կամ ավանդված Խոսքի մեջ, և որ Եկեղեցու կողմից ներկայացված է որպես Աստծո կողմից հայտնված»^[2]։

183. Հավատքն անհրաժեշտ է փրկության համար։ Տերն Ինքը հաստատում է դա. «Ով կհավատա ու կմկրտվի, կփրկվի. իսկ ով չի հավատա, կդատապարտվի» (Մրկ 16, 16)։

184. «Հավատքը [...] նախաճաշակն է այն ճանաչողության, որը մեզ երանելի է դարձնելու գալիք կյանքում»^[3]։