Գլուխ Բ. - Հոդված 3. / ե) Աստվածաշունչը Եկեղեցու կյանքում
-
01
-
-
02
-
-
03
-
-
04
-
-
05
-
131. «Աստծո Խոսքի մեջ այնքա՜ն արդյունավետություն ու զորություն կա, որ այն դարձնում է Եկեղեցու զորավիգն ու կենսունակության աղբյուրը, և Եկեղեցու զավակների համար՝ հավատքի ամրությունը, հոգու սնունդը, հոգևոր կյանքի զուլալ ու մշտնջենավոր աղբյուրը»[1]: «Անհրաժեշտ է, որ հավատացյալներն ընդարձակ հնարավորություն ունենան՝ ծանոթանալու Աստվածաշնչի հետ»[2]:
132. «Աստվածաշնչի ուսումնասիրությունը, հետևաբար, թող որ լինի սրբազան աստվածաբանության հոգին: Նաև խոսքի պաշտոնը, այսինքն՝ հովվական քարոզչությունը, կրոնի ուսուցումն ու քրիստոնեական ողջ դաստիարակությունը, որի մեջ առանձնաշնորհյալ տեղ պետք է զբաղեցնի ծիսական քարոզը, օգտավետ կերպով սնվում և սրբորեն փարթամանում է Աստվածաշնչի խոսքով»[3]:
133. Եկեղեցին «ուժգին և անընդհատ հորդորում է հավատացյալներին՝ [...] աստվածային Գրքերի հաճախակի ընթերցմամբ յուրացնել ''Հիսուս Քրիստոսի վսեմ գիտությունը'' (Փիլ 3, 8): ''Աստվածաշնչի շուրջ տգիտությունն, իրոք, Քրիստոսի շուրջ տգիտություն է''»[4]:
